Напишите про подлежащее на белоруском языке

Слова, якое называе тое, пра што ці пра каго гаворыцца ў сказе, называецца дзейнікам. дзейнік адказвае на пытанні хто? , што? дзейнік – галоўны член сказа. сказ – больш складаная сінтаксічная адзінка, чым словазлучэнне, а таму і сінтаксічная сувязь слоў у сказе таксама больш складаная і разнастайная. граматычная аснова можа складацца і з аднаго галоўнага члена – дзейніка ці выказніка. самай тыповай формай выражэння дзейніка з'яўляецца назоўнік назоўнага склону: зімовыя хмары нізка павіслі над зямлёй. у ролі дзейніка часта выступаюць займеннікі:   яны дужа сябравалі, лявон і ціхан. радзей у ролі дзейніка выступаюць іншыя часціны мовы, пры гэтым яны набываюць значэнне назоўніка ў назоўным склоне. напрыклад:   здарылася самае страшнае  ; абое стаялі разгубленыя;   жыць – радзіме служыць  . дзейнік можа быць выражаны спалучэннем слоў, напрыклад:   міхаська і кастусь употайкі пазіралі на васіля, ледзь прыкметна пасмейваліся з яго. дзейнік  — гэта слова або спалучэнне слоў, якое абазначае той прадмет думкі, пра дзеянне, стан, уласцівасці або якасці якога ў выказніку, г. зн. галоўны член сказа, які граматычна не залежыць ад іншых членаў сказа і паясняецца выказнікам.

Кожны час года выдатна па -свойму. я , напрыклад , люблю блукаць зімовым ціхім вечарам па заснежаных вуліцах і любавацца прыродай , якая заснула да вясны. я выходжу на вуліцу. дыхаецца глыбока і свежа. дрэвы пакрытыя шапкамі снегу. на верхавінах - снежныя піраміды. сонца ўжо зайшло , і неба на гарызонце далікатна- ружовае . непрыкметна цямнее , і на вуліцах запальваюцца ліхтары. ад іх святла снег іскрыцца маленькімі агеньчыкамі . я іду па вячэрняй вуліцы і любуюся зімовым пейзажам . жамчужынка - сняжынкі ціха мне на далоні . па-мойму , няма нічога цікавей , чым любавацца іх мудрагелістай формай. а снег усё ўзмацняецца . і вось ўжо не іскрыстыя кропелькі , а мудрагелістыя шматкі з неба. а падзьме ветрык - і сярэбраная пыл круціцца ў паветры. мне здаецца , мільёны маленькіх алмазаў ўюцца пад вулічнымі ліхтарамі. падымеш галаву - і ўбачыш крыштальныя ледзяшы незвычайнай формы. у двары чуецца нейкі шум. гэта дзеткі радуюцца які выпаў снезе. некалькі хвілін - і гатова снежная баба з венікам у руцэ. але мне пара вяртацца . я атрымала незвычайны зарад бадзёрасці . як быццам матушка -зіма ўдыхнула ў мяне новыя сілы. зімовы вечар , я думаю , непаўторнае па прыгажосці і адчування час.

Аймауытов  ара  баян-аульском  павлодарской  облыстыңауданында   1889  жылы  туды. 15  жасқа  дейін  ол  бас  әке  және  жергілікті  муллы  оқыды.жусипбек   18  жасында  бір  қысты  орыс  мектептепроучился ,  кейін  екі  ай  қазыналық  шығар-  болған  ауылшаруашылық  мектепте . 1914  жылы  семипалатинскую 1919  жылы  аяқта-  учительскую  семинарию  деген  түсетін.мында  ол  мен  канышем  сатпаевым  және  мұхтарменәуезов  танысады .  чеканщиком ,  ұстамен ,  ұстамен,етікшімен  жусипбек  аймауытов  семинарии  оқый  жұмысісте- ,  домбры  жасады . 1929  жылы  ол  жұмыс  үшін  газетте"енбекші  кызыл-орду  деген  көшеді . 1917  жылдың   17желтоқсанының  семипалатинске  ол  өзінің  "рабиға"деген  пьесасын  салды .  бір  "шернияз"   (1925-1926жылды )  үздік  оның  драматических  туындыларынансултанмахмута  торайгырова  жадына ,  арнаулы  қаланыңжәне  села  взаимоотношения  мәселесін  тиеді   .семипалатинске  аймауытов  да  "биржан  және  сара"қойылымын  салды ,  нешіншіде  биржана  рөлін  сыграл. 1926  жылы  ол  бірінші  өзінің  романын  қазақ  тілде  жазып қойды