5-6 зказау́ параунальных звароткау у творы паулинка

у «палескай хроніцы» мы пазнаёміліся з цэлым шэрагам герояў. адны з іх адмоўныя, другія — станоўчыя. але ўсе яны аб'яднаныя адным часам, аднымі праблемамі, дый жывуць усе ў адной мясцовасці — на палессі, там, дзе нарадзіўся, дзе прайшло дзяцінства і самога iвана мележа. нягледзячы на тое многае,
што яднае герояў рамаца, аўтар кожнага з іх праводзіць па яго асабістай, наканаванай ці то лесам, ці збегам абставін, дарозе, назва якой «жыццё». напэўна таму, усё ў творы здаецца натуральным і жыццёвым: адны героі разыходзяцца, другія сустракаюцца, адны знайшлі свае шчасце, другія — так і
дажываюць свой век у бясконцых пошуках, не спазнаўшы яго, трэція дакрануліся да яго, болын таго — пазналі асалоду яго і ўсё астатняе жыццё вымушаны жыць толькі гэтымі незабыўнымі імгненнямі.

менавіта да ліку апошніх адносяцца і галоўныя героі твора — васіль дзятлік і ганна чарнушка.
чытаючы першыя старонкі, мы становімся сведкамі, як шчасліва і прыгожа складваюцца адносіны юнака і дзяўчыны. каханне іх чыстае, светлае, трапяткое. працуючы з раніцы да вечара, васіль не ведае стомы. i не таму, што ён поўны моцы, яе ён толькі набіраецца: васілю прыбаўляюць сілы думкі аб спатканні
з каханаю дзяўчынаю, якая — ведае — плаціць яму тым жа.

у жыцці васіля дзве мары — звязаць свае жыццё з ганнай і набыць яшчэ зямлі. ды не абыякой, а самай лепшай, што знаходзіцца ля цагельні і належыць куранёўскаму багацею карчу. набліжаецца перадзел, і чым ён бліжэй, тым болып хлопец
хвалюецца. ён ужо амаль упэўнены, што зямля гэта будзе належаць яму. «а інакш, дзе ж справядлівасць? »— думае васіль. ён і ганне расказаў пра свае мары. праўда, яна ўспрыняла гэта не так сур'езна, як бы хлопцу хацелася, але гэта не бяда: будзе зямля, тады і ганна таксама парадуецца за яго.

невядома, як склаліся б адносіны васіля і ганны, калі б не выпадак з бандытамі. менавіта гэтае здарэнне намеціла мяжу ў іх чыстых адносінах, якая з кожным станавілася ўсё болын акрэсленай. ганна абвінаваціла васіля ў тым, што ён паказаў бандытам хату яе сваякоў. праўда, яна хутка зразумела,
што віны яе каханага ў тым няма, ды было позна: адыходзячы ў турму, васіль не азваўся да яе, нават не паглядзеў у яе бок, хоць і вельмі хацелася. i віной гэтаму была не столькі крыўда, колькі яго прыродная панурасць і зацятасць.

час ішоў, і вузел непаразуменняў зацягваўся яшчэ больш,
хоць яны кахалі адно аднаго, як і раней. васіль не захацеў паверыць ганне, што паміж ей і яўхімам карчом там, у лесе, нічога не адбылося. а дзяўчына была над та горд аи, каб прасіць паверыць ей.

аднак была і яшчэ адна прычына, што стрымлівала васілёвы пачуцці, і мне здаецца, яна
галоўная — усё тая ж неадольная мара аб зямлі. не адзін ужо раз васілю прыходзіла думка павялічыць свой надзел за кошт пасагу. спачатку ён адганяў яе, як дакучлівую муху, а потым падумаў: а чаму б і не? тым больш, што адносіны з ганнай былі парушаны.

што датычыцца ганны, то яе
каханне да васіля не згасла, толькі побач з ім пасялілася крыўда. як мог ён, адзіны, каго яна кахала, паверыць не ей, а злым плёткам? да гэтай крыўды далучыліся і ўгаворы мачыхі, і перажыванні за старога бацьку. усё гэта падштурхнула дзяўчыну даць згоду яўхіму выйсці за яго замуж.

ажаніўся і васіль. i пасаг за жонкай узяў ладны: добры кавалак зямлі, і хату стаў будаваць новую. аднак спакою не было: не выходзілі з галавы успаміны пра тыя шчаслівыя вечары, што правёў побач з ганнай, пра шчырыя і нясмелыя пацалункі.

не склалася шчасліва і ганніна замужжа.
эгаістычны і самаўпэўнены яўхім быў так непадобны да стрыманага, сціплага і пяшчотнага васіля, думкі пра якога не выход зілі ў яе з галавы. не адзін раз парывалася ганна пайсці ад яго, але не адважвалася. i толькі смерць дачкі падштурхнула маладую жанчыну да гэтага ўчынку.

не шчаслівы
васіль, не пічаслівая ганна. i ён, і яна жывуць толькі ўспамінамі. здавалася б, зрабі кожны з іх адзін крок — і пакутлівага жыцця не было б. але не ўсё так проста: шляхі-дарогі іх разышліся, і ў кожнага за плячыма цяжкая торба, якая замінае зрабіць крок насустрач адзін аднаму. i калі больш рашучая
ганна яшчэ здольна на гэта, то васіль — не. таму, калі яны пазней сустрэліся, і ганна прапанавала свайму каханаму кінуць усё, васіль гэтага не зрабіў: шкада было пакінуць зямлю, да якой прывык, хату, дзіця, хоць і не любую, жонку.

з цягам часу ён зразумеў сваю памылку, але было
позна: дарогі разышліся так далека, што і за ўсё астатняе жыццё ён не дайшоў бы да сваей ганны.

мой любімы герой гераізм у быкава - гэта праява высокага чалавечага духу. вобраз салдата ў аповесці "жураўліны крык" паказаны быкавым на фоне суровага і трагічнага сорак першага года, самага цяжкага года вайны, калі найбольш востра стаяў пытанне не толькі пра мільены чалавечых жыццяў, але і пра
лес радзімы, яе будучыні.  паставіўшы сябе на месца самага маладога салдата, глечика, я падумаў аб тым, колькі адвагі і мужнасці трэба было мець, каб выстаяць да канца і не задрыжаць. дзякуючы такім салдатам, мы сення жывем, ходзім у школу і марым аб будучыні.