Зяких гукау утвораны словы : узор: сын- /с/, /ы/, /н/. 1.мову 2.дарогу 3.прастор 4.сэрцы 5.бацькаушчына

1. мову -  /м/, /о/, /в/, /у/ 2. дарогу -  /д/, /а/, /р/, /о/, /г/, /у/ 3. прастор -  /п/, /р/, /а/, /с/, /т/, /о/, /р/ 4. сэрцы -  /с/, /э/, /р/, /ц/, /ы/ 5. бацькаўшчына -  /б/, /а/, /ц'/, /к/, /а/, /ў/, /ш/, /ч/, /ы/, /н/, /а/

Очень ужасный человек, жестокий, беспощадный.

Сравнительная характеристика литературных героев (В. Короткевич "Паром на бурной реке") Литература является одним из средств познания жизни и, прежде всего, человека. Чтобы гораздо более глубоко раскрыть характеры, писатели часто идут по пути сопоставления героев. Такой прием использован Янкой Купалой в поэме "Курган" при обрисовке образов гусляра и князя. В сравнительном плане поданы образы Степке и Аленки в повести "На просторах жизни" Якуба Коласа. Этим приемом пользовался и В. Короткевич при создании образов Пора-Леановича и Горева в рассказе "Паром на бурной реке". Абодвагерои - испытанные в боях военные в чине каззитанав, которые направлены с ротой солдат охранять единственный паром, чтобы не отдать его в руки повстанцам. В начале произведения автор отмечает, что одному из них, Пора-Леановичу, "не очень верили как потомку сепаратистской фамилии и уроженцу Могилева", поэтому "в ему" поставили Юрия Горева, коренного русака из старой московской фамилии, который был ранен в схватке с отрядом повстанцев под Раковом и отослан "в тыл" на лечение. Симпатии читателя, кажется, должны быть на стороне Пора-Леановича: человека, которому не доверяет сам генерал правительственных войск. Ведь можно благосклонно ставиццаи к человеку, роль которого - шпионить? Но это только первое впечатление. В. Короткевич не навязывает нам своих мыслей, а дает возможность разобраться, кто есть кто? Вот мы видим Горова, который мысленно оказался в Москве, вспоминает свою старенькую мать, любимую девушку Надежду, мечтает о мирной жизни. И вдруг - выстрел! Это стрелял-развлекался с дуэльных пистолетов Пора-Леонович. Горева впечатлил (в который раз!) Его сухой красивое лицо, белые волосы, бакенбарды и, главное, страшными голубые глаза, в которых видна была презрение ко всему. И еще резкий шрам мимо бровь и левый висок - Ярлык поединка. Многое может сказать о герое его портрет. Пора-Леановича выдавали глаза Автор далее скажет: "Его наглые и страшные глаза горели веселым бешенством". И тут же Горов Даст точную характеристику Пора-Леановичу: "Человек, сидящий напротив него, - страшный, очень опасный человек, хищник, у которого, наверное, совсем нет в душе место для так называемых угрызений совести". И очень скоро мы убедимся в этом. Следующая ночь выдалась "грозовой". Дождь полил так, что, казалось, воздух был меньше, чем воды. Вода прибывала очень быстро, река пошла Стариков. На предостережение бывалого солдата Ивана, который предложил поставить караул на реке, чтобы не случилось беды с прохожими, Пора-Леонович реагирует иронически: "Тебе что до того? Пусть не суюцца в воду ... "И если Горов хочет как-то образумить Пора-Леановича, говоря, что к своему народу надо относиться с уважением, что люди не виноваты, если плохо делают власти, тот отвечает, что народ - это быдло, которое по голове надо бить. И ваша, и наша, и польское, и всякое. Другого они не годятся. Людей не жалей. Ни женщин, ни детей. Иди по трупам, и хорошо тебе будет. И мы начинаем понимать, какой ужасный человек этот Пора-Леонович. Для него главное - стать на ту сторону, которая выигрывает. А присяга, закон чести - это не для него. Еще более полно раскрываются герои повествования при встрече с женщиной, женой Гринкевича, руководителя повстанцев, которая везла помилование своему мужу. Один (Пора-Леонович) знал, что наказание Гринкевича будет выполнена этой ночью, и умышленно задерживал женщину. Второй (Горов), ничего не зная, рисковал своей жизнью, чтобы переправить женщину на другой берег разъяренной реки. Именно эта воробьиная ночь показала, какие разные типы людей воплощают Пора-Леонович и Горов. Мы увидели, что один из них яростно ненавидел людей, а второй гордился своим народом. Такие люди, как капитан Пора-Леонович, не должны жить на земле, - подчеркивает автор, - и отрицательный герой погибает на дуэли.

Слухайце ды на вус матайце, чаму казка вучыць.

Непадалёк ад дачы, каля самай канавы, рос у мяккай, зялёнай траве рамонак. Сонечныя промнi грэлi i лашчылi яго гэтак жа, як i раскошныя дачныя кветкi ружы, пiвонi, цюльпаны.

Адным цудоўным ранкам рамонак расцвiў. Жоўтае, круглае, як сонейка, сэрца яго было акружана ззяннем белых промняў-пялёсткаў. Кветку не бянтэжыла, што яна расла ў густой траве, а не каля дачы. Яна была задаволена ўсiм. Прагна цягнулася да сонца, мiлавалася iм i слухала, як высока-высока ў небе спявае жаўрук.

Рамонак быў такi вясёлы i шчаслiвы, быццам у дзень, калi ён расцвiў, была нядзеля, а не панядзелак. Ён, як вучнi ў класе, смiрна сядзеў на сцяблiнцы i вучыўся ў яснага сонейка i ва ўсёй навакольнай прыроды. Нават не зайздросцiў жаўруку ў небе, якi бясконца лятаў i спяваў. Рамонку здавалася: ён шчаслiвы!

Нiхто з дачных, ганарлiвых кветак не прыкмячаў рамонка, якi рос каля канавы. Затое ён часта заглядваўся на iх i думаў: «Якiя яны прыгожыя! Да iх абавязкова прыляцiць у госцi нябесны пяюн. Добра, што я расту побач, хаця ўбачу яго зблiзку».

Раптам пачулася вельмi блiзка «квiр-квiр-вiт!» Жаўрук апусцiўся не ў дачны сад да пiвоняў i цюльпанаў, а проста ў траву, да сцiплай кветкi. Рамонак зусiм разгубiўся ад радасцi, не ведаў, што думаць, як быць!

Птушка скакала вакол рамонка i спявала:

«Ах, якая слаўная мяккая траўка! Якая мiленькая кветачка ў срэбранай сукенцы, з залатым сэрцайкам!»

Жаўрук пацалаваў кветку, праспяваў ёй сваю песню i зноў узвiўся ў сiняе неба. Рамонак не ведаў, што i рабiць ад шчасця. А дачныя кветкi, якiя ўсё бачылi i чулi, гатовы былi лопнуць ад зайздрасцi i злосцi.

У гэты час у сад выйшла дзяўчына з вострым нажом у руках. Яна пачала зразаць цюльпаны. Рамонак перажываў за iх. Але ж i радаваўся, што расце ў густой траве.

З захадам сонца рамонак згарнуў пялёсткi, заснуў. Снiўся яму дзiўны сон пра мiлую птушку i чырвонае сонейка.

Ранiцай кветка зноў выпрамiла пялёсткi i працягнула iх, як дзiця ручкi, да светлага сонейка. У той жа мiг пачуўся голас жаўрука. Але сёння ён быў нейкi сумны. Што здарылася?

Птушка трапiла ў палон. Цяпер яна сядзела ў клетцы, якая вiсела каля расчыненага акна. Жаўрук спяваў пра высокае неба, пра свежую зелянiну палеткаў, пра волю.

Рамонак засумаваў: «Як дапамагчы птушцы, чым?» Усё наўкол нiбыта патухла, нiчога не радавала.

Раптам з сада выйшлi два хлопчыкi. У аднаго з iх быў вялiкi i востры нож. Яны наблiзiлiся да рамонка, пачалi гаварыць памiж сабой:

— Вось тут можна выразаць кавалак дзёрну для нашага жаўрука.

— Давай спачатку вырвем кветку.

— Не, хай застанецца. Так прыгажэй!

Яны запусцiлi нож у зямлю i выразалi чатырохвугольны кавалак дзёрну.

Так рамонак трапiў у клетку да жаўрука.

Спявак скардзiўся ўсё ранне на сваю няволю, бiўся грудкай аб жалезнае пруцце клеткi. А бедны рамонак не ўмеў гаварыць i не мог усцешыць яго нi слоўцам. А як хацелася дапамагчы сябру!

А жаўрук скардзiўся:

— Тут няма вады!.. Яны забылiся даць мне папiць. Пайшлi i не пакiнулi нi глыточка вады. У мяне зусiм перасохла ў горлачку. Тут — духата! Ах, я памру. Не ўбачу болей нi чырвонага сонейка, нi свежай зелянiны, нi ўсяго божага свету…

Каб хоць як-небудзь асвяжыцца, жаўрук глыбока ўсунуў дзюбкў ў прахалодны дзёран… Убачыў рамонак, кiўнуў яму галавой, пацалаваў i сказаў:

— I ты завянеш тут, бедны!.. Цябе ды вось гэты кавалачак зялёнай травы далi яны мне ўзамен усяго вольнага свету. Ты нагадваеш мне, чаго я пазбаўлены…

«Ах, чым мне суцешыць яго?» — думаў рамонак. Ён не мог пашавялiць нi лiсцiкам i толькi ўсё мацней i мацней прыемна пахнуў. Жаўрук адчуў гэта i не крануў кветку, хаця ад смагi павышчыкваў усю траву.

Наступiў вечар. А беднай птушцы так нiхто i не прынёс вады. Яна ў адчаi расправiла свае кароткiя крыльцы, сутаргава затрымцела i яшчэ некалькi разоў працiўкала:

— Пiць!.. Пiць!..

Раптам галоўка жаўрука схiлiлася набок. Сэрцайка яго разарвалася ад смутку i пакутаў.

Рамонак не мог той ноччу згарнуць свае пялёсткi i заснуць, як раней. Ён зусiм захварэў, стаяў сумны, з панiклай галавой.

Толькi на другую ранiцу падбеглi да клеткi хлопчыкi. Убачылi мёртвага жаўрука i горка-горка заплакалi.

Хавалi птушку па-царску. Паклалi ў прыгожы чырвоны карабок. Выкапалi магiлку, упрыгожылi яе кветкамi. Бедны жаўрук! Пакуль ён жыў i спяваў, хлопчыкi забылiся пра яго, пакiнулi ў клетцы памiраць ад смагi. А цяпер пралiвалi горкiя слёзы над яго магiлкай.

Не лепш яны аднеслiся i да рамонка. Разам з дзёрнам выкiнулi кветку на пыльную дарогу. А рамонку, якi больш за ўсiх любiў жаўрука, так хацелася быць разам з iм. Хаця б на яго магiлцы.