Спевы птушыныя, клёкат и шчэбет звонка даносяцца за розных бакоу. вышыла крыжыкам синяе неба, быццам сурвэтку, чародка шпакоу. у прыметниках у форме адзиночнага лику вызначце род?

Врассказе в. карамазова «дележка кабанчика» рассказывается о простом для деревенской жизни эпизод - дети приехали в деревню к матери «на свежыну». но писатель обращает наше внимание на поведение детей, их отношения к матери.  мать вырастила, прочувствовали трех детей: верю, нину и степана. мы узнали, что все они хорошо устроились, живут в городе, не чувствуют себя бедными, а матери только один степан. вера и нина даже не чувствуют своей вины за то, что давно не были на могиле отца, забыли туда дорогу. не замечают, что их мать стала совсем старенькой, а ухаживает такое большое хозяйство. i ухаживает не для себя, а для того, чтобы дети, приехав, могли чего взять. писатель не описывает внешности сестер, а все внимание уделяет одежде младшей сестры нины - белый плащик, красный берэцик, лаковые ботиночки. она приехала не домой, а в гости. можно ли в белом плащик и лаковых ботиночках матери по хозяйству? конечно, нет. да она и не собиралась . ее не впечатлили слова матери о том, что трудно стало «тянуть» хозяйство - руки ломает и не хватает сил. но наиболее яркий эпизод, характеризующий всех детей - сцена дележки кабанчика. «смешно было смотреть, как мать берет из общей кучи кусок, орудует его из стороны в сторону, переводит из руки в руку, гадая, кому положить, а сестры и коля внимательно следят за материнскими руками, молчать, ни слова - не до разговоров. . "сестер и зятя беспокоит только одно, чтобы только их не обделили. один только степан замечает, что мать где-то порезала палец и он, замотанный в белую тряпочку, «похож на белую кошачью лапку». одному степану неловко, что мать все мясо отдает им, а себе ничего не оставила. меньше всего мать думает о себе, а взрослые дети даже не замечают этого в жадным желании получить наилучший кусок.

Здаецца мне, што гэта філасофскае пытанне хвалявала вельмі многіх людзей у розныя часы і не адзін раз. мы ўсе нараджаемся, каб пакінуць пасля сябе след, каб пражыць жыццё недарэмна. перад кожным чалавекам, калі ён толькі пачынае самастойныя крокі ў жыцці, паўстае пытанне, якімі маральнымі нормамі кіравацца ў сваіх паводзінах, да якой мэты імкнуцца. адны выбіраюць самы просты і найлягчэйшы шлях — прыстасаванне. другіх, наадварот, вабяць магчымасці самой дзейнасці. для такіх людзей жыцце мае сэнс і прывабнасць толькі тады, калі чалавек стварае ценкія матэрыяльныя і духоўныя каштоўнасці, робіць карыснае людзям. на ўспамін прыходзіць мой дзядуля. гэта высокі, магутны волат з сівой і вялікай, як у народнага гусляра, барадой. і да сённяшняга часу ён застаўся такім жа рамантыкам-летуценнікам, заўсёды даверлівы да людзей, здольны на ласку адказваць ласкай, на дружбу — дружбай. усё сваё жыццё дзядуля імкнуўся не заставацца ў даўгу: калі хто-небудзь рабіў яму паслугу, то імкнуўся аддзячыць у дзесяць разоў болыпай ласкай. ніколі не пройдзе ён міма знаёмага чалавека, каб не сказаць яму прыемнага слова, падбадзёрыць, выклікаць упэўненасць у сваіх сілах. не адзін раз дарагі мне чалавек падтрымліваў у цяжкія хвіліны і мяне. мой дзядуля — вялікі працаўнік, з пашанай ён ставіцца да сумленнай працы людзей, падтрымлівае іх добрыя намаганні, асуджае тых, хто імкнецца лёгка і весела жыць, зкарыстаючыся працай іншых. за сваё працоўнае жыццё дзядуля пабываў у розных краінах свету, але кожны раз яго цягнула туды, дзе ён нарадзіўся. вырасшы на ўлонні цудоўнай, маляўнічай беларускай прыроды, дзядуля ўлюбёны ў яе ўсё жыццё. ён захапляецца красой навакольных прастораў, якія напаўняюць жыццё светлымі фарбамі, вучыць і нас, сваіх унукаў, берагчы і шанаваць родную прыроду. а яшчэ ад дзядулі я пачула, чым з'яўляецца для чалавека радзіма. радзіма — гэта і добрыя людзі, з якімі ўступаеш у жыццё, дзеля якіх гатовы на ўсё самае слаўнае і цяжкае — нават на смерць, і сонца над галавой, і паветра, якім дыхаёш, і мова, якую даў мой народ, і песня, што засталася ад прадзедаў, і легендарныя гераічныя справы нашых дзядоў, і тая светлая дарога, па якой мне ісці ў будучае. і першым маім правадніком па гэтай дарозе стаў самы чалавечны чалавек — мой дзядуля. думаю, калі б на зямлі такіх людзей была абсалютная большасць, то жылі б мы сапраўды ўдумна, з адчуваннем і веданнем, што такое бог, сумленне, дабро і зло, святло і цемра, дзе наш паратунак і куды вядуць чалавека і ўсё чалавецтва жыццёвыя дарогі.