Написать сачыненне-апавяданне у мастацким стыли па апорных словах; словы: ручаек, каменчыки, з парожка на парожак, цянек, хмарка, зязюлька, птушачки, гняздечки, коники, матыльки, струменчыки, хвальки, з крыничаньки, да рэчаньки. p.s можно не списывать с решебы, сочинение на беларускай мове, можно использовать половину слоу.

Побач з домам маёй бабулі працякае звонкі ручаёк, які пачынаецца з крынічанькі і хутка бяжыць да рэчанькі. На яго дне ляжаць маленькія і вялікія каменьчыкі, праз якія ручаёк пераскоквае, як з парожка на парожак. Агінаючы вельмі вялікія камяні, ручаёк падзяляецца на маленькія струменьчыкі, а потым зноў збіраецца разам. Месцамі ручаёк разліваецца і становіцца настолькі спакойным, што на яго паверхні бачны толькі дробныя хвалькі, а на раслінах, якія схіляюцца да вады, сядзяць рознакаляровыя матылькі. Калі на небе няма хмарак, у такія месцы прыходзяць конікі, каб пабыць у цяньку і папіць чыстай вады. У дрэвах і кустах побач з ручаём шмат птушачак, якія звілі тут свае гняздзечкі. Часта з лесу да ручая прылятае зязюлька.

Верш напісаны ў форме звароту да роднай мовы, якая для паэта - сапраўдны «уток і аснова», «Матчын дарунак ад самай калыскі». Як прызнаваўся паэт, ён праз усё жыццё пранёс «замілаванне да беларускай мовы, да народнага мастацтва, да роднае прыроды». «Усё маё веданне беларускай мовы - ад маці і з вёскі. Вось чаму я маю поўную падставу назваць беларускую мову - матчынай мовай», - шчыра пісаў ён у гэты час і з вялікай душэўнай узрушанасцю дадаваў: «Як жа яе не будзеш ведаць, калі яна родная! Як жа яе не будзеш шанаваць і любіць, калі яе стваралі на працягу вякоў нашы продкі, гаварылі на ёй, перадалі нам у спадчыну як самы вялікі скарб свой...». Мова для паэта з’яўляецца найвышэйшай жыццёвай каштоўнасцю, бясцэнным дыяментам. Гэта, па яго словах, «самацветаў яскравая нізка», якая «барвы дзівосныя мае, вечным агнём зіхаціць - не згарае».
Уладзімір Дубоўка, як ужо адзначалася, на працягу ўсяго свайго жыцця з вялікай пашанай і павагай ставіўся да роднай мовы, да жыватворных народных традыцый, умела, да месца выкарыстоўваў у сваёй творчасці трапнае і змястоўнае народнае слова. I ў гэтым вершы паэт падкрэслівае багацце, невычэрпны выяўленчы патэнцыял, незвычайную ёмістасць роднага слова, яго здольнасць перадаць розныя пачуцці і адчуванні, маляўніча, уражліва апісаць разнастанныя з’явы прыроды «перазвоны крыніцы», «раскат навальніцы», «павевы зялёнага бору».
Мова здатна выпраменьваць нацыянальны дух, ствараць своеасаблівую нацыянальную ауру, якая яднае, збліжае ўсіх яе носьбітаў, загартоўвае, дае моц пераадолець усе перашкоды. Сваю веру ў неўміручасць роднага слова паэт дэкларуе ў заключных словах верша: «I на вякі яно жыць застаецца, / вечнае так, як народнае сэрца»

Объяснение:

Я вважаю, що здоров'я людини залежить від життя. Для того щоб не хворіти, потрібно дотримуватися кількох простих правил: займатися спортом, правильно харчуватися, повноцінно відпочивати і частіше бувати на свіжому повітрі. Мені 15 років, і з них 3 останні роки я роблю вранці зарядку. Це надає мені бадьорості і сил на весь день. Взимку я додаю обливання холодною водою.

Вважаю загартовування найголовнішим збереження здоров'я. Мої улюблені зимові види спорту це біг на лижах і катання на ковзанах. Влітку я віддаю перевагу бігати в парку і грати у великий теніс. Цілий рік я відвідую басейн два рази на тиждень. Плавання зміцнює дихальну систему. Також я намагаюся дотримуватися режиму. Я лягаю і встаю в один і той же час кожен день. Особливу увагу я приділяю харчуванню. Я не їм жирну і висококалорійну їжу, і не п'ю сильно газованих напоїв.

У моєму віці деякі однолітки вже курять і вживають алкогольні напої, але я вважаю, що це є руйнівним для організму і якщо не зараз, то в майбутньому обов'язково позначиться на здоров'ї. Мені здається, що кожна людина повинна починати дбати про своє здоров'я в молодості, так як уберегти здоров'я простіше, ніж повернути його.