Прошу, . 6 и 7, прошу​

Блізка ці далёка растае над зямлёй блакінае воблака. Але выносіць удалячынь вецер аблокі. Аблокі маёй мары. Яны прыгожыя і чыстыя,толькі нябёсы пустыя.

Запампуецца і закружыцца ўсё тое, што не вярнуць. Як марыцца, так і збудзецца дзе-небудзь, калі-небудзь.

Воблакі мары лёгка і нязмушана плывуць куды ім заўгодна па сінім небе. У дзяцінстве мы ўсе прывыклі глядзець на неба, у аблокі,углядывацца ў сіняе – сіняе, бясконца бяздоннае неба і марыць. Праводзячы аблокі позіркам, назіраючы за іх мудрагелістымі вобразамі і формамі, чалавек марыць пра лепшае жыццё.

Узіраючыся ў неба глыбей, пачынаеш марыць.Так нязмушана марыць, праводзячы аблокі вокам можна толькі ў дзяцінстве, таму што тады жыццё было бестурботным, бесклапотным, летуценным, падобным на казку,у якую верылася лёгка, быўшы дзецьмі.

Нязведанныя мары мае, нясе вас вецер высока ў аблокі,і хочацца сэрцам дакрануцца да нябёс і ціха прашаптаць – збывайся мара.

Зіма - выдатны час года. А асабліва добра зімой у лесе.

Нам здаецца, што ў зімовым лесе пануе спакой і бязгучнасць, але гэта толькі на першы погляд. Калі з'яўляецца сонца, увесь лес зменьваецца і блішчыць. Многія лясныя жыхары ляглі ў спячку, а тыя, хто застаўся, прыкладваюць вялікія намаганні, каб пракарміць сябе. Вось заяц-трусішка, здзірае кару з бярозы, а вось і сінічка пералятае з дрэва на дрэва. Раптам з вялізнай галінкі елкі ўпаў снег, гэта вавёрка скача з арэшкам у зубах. Нават воўк і лісіца не сядзяць на месцы, яны гойсаюць па лесе ў пошуках здабычы. Гілі, як ягады рабіны. Прыселі на галінцы. Удалечыні важна блукае лось з вялізнымі рагамі.

А сам лес упрыгожаны пухнатым, беласнежным снегам, іскрыстым у промнях сонца. Як добра зімой у лесе!