Ответить на вопросы и сочинить апавяданне

Вот только этот знаю: — сястра! я нічога не бачу. у мяне ў вачах толькі белы туман! ян кулеш зразумеў, што гэты туман над ім назаўсёды. ёнаслеп. яму стала горача. слых яго ўлавіў, як медсястра некага ўстрывожана клі а потым ён успомніў сонечны дзень.гэткія дні бываюць у канцы жніўня і на пачатку верасня. сын павел усё ж прымусіў, угаварыў бацьку пайсці на паля-ванне на качак. i ён згадзіўся, выбраў вераснёўскі пагодны ад-вячорак, дастаў старую аднастволку, знайшоў чатыры патро-ны да яе і павёў сына да рэчкі, на старыцы.3 крыкам падхопліваецца на крыло, імклівым зігзагам узві-ваецца ўгору з куп'я бакас. стрэліць бацька не паспявае. акрамя бакаса, болын ні на што ім не пашанцавала, і сын засмуча-ны, хаця кулеш даў яму два разы стрэліць.i ў гэты час ад алешніку роўна, не хаваючыся, ляцяць дзве птушкі. ляцяць крыху далекавата, упэўнена і спакойна. ку-леш ускідае стрэльбу, страляе і бачыць, як адна птушка камячком падае ў траву.дзікі голуб, горлінка, нават не ўцякае ад іх, сядзіць, пры-паўшы на перабітае крыло, і круглае яго вока здзіўлена і -ча глядзіць на людзей.— горлінка, — гаворыць кулеш і адчувае, як прыкра само-му, што не стрымаўся, што страляў. навошта ім гэтая прыго-жая лясная птушка. галубы гэтыя любяць сядзець на вяршы-нях дрэў на ўсходзе і на захадзе сонца. стройныя, быццамвытачаныя, нерухомыя.кулеш нагінаецца, бярэ ў рукі птушку. крыло само падае, але шрацінка папала ў цела пад ім, і таму крылом птушка не можа варухнуць. на зямлі яна прападзе.— а мы забяром яе дадому! хай жыве ў нас! павел па-дзіцячаму рады, што ў яго будзе жывая цацка, свой дзікі голуб.дадому ён бяжыць амаль подбегам перад бацькам, задаволены і шчаслівы, што ёсць здабыча.кулеш скіроўвае на агароды, каб зайсці на двор непрыкметна для людзей.маці люба сварылася тады на яго з-за падстрэленага галубка.— дзіця магло пацешыцца. а ты, стары чалавек, узяў пад-стрэліў птушку. куды ж цяпер яе? ян маўчаў, гаварыць не было чаго.пасяліўся дзікі голуб жыць на дварэ пад перавернутай скрыняй. пакрысе голуб ажыў, пачаў кляваць зерне, піць ва-ду. i калі аднойчы паўлік прыпадняў скрынку, ён выбег з-пад яе і ўзляцеў на яблыню.дальбог узляцеў! — зарадавалася старая люба.а як мы яго назад зловім? — паўліку не хацелася разлучацца з птушкай.— назад ты яго не зловіш. паляціць ён сваіх шукаць. пара ім у чароды збірацца і адлятаць.але не адляцеў дзікі голуб, якому давялося пабыць пры ча-лавеку.— што ж ён сабе думае? калі не адляціць, прападзе ж зі-мой, — бедавала старая люба.а паўлік падсыпаў круп, і голуб прылятаў карміцца, зля-таў з даху на плот, з плота на зямлю і па-гаспадарску разгуль-ваў па чамусьці гэты выпадак, гэты паход з сынам успомніўся ку-ляшу зараз. можа, і не было больш магчымасці пабыць вось так разам. пахадзіць па траве на аселіцы, адпачываць пад лазо-вым кустом. увесь час кулеш быў на рабоце, мтс брала сваё, жыць даводзілася не дома. i павел вырас сам па сабе, выву-чыўся, стаў вялікім чалавекам, цяпер зрэдку ў госці прыяз-джае. цяпер у сына з бацькам няма часу. але куляшу хацела-ся, каб прыехаў сын. гэтак жа, як і калісьці сыну пайсці з ім на паляванне. (501 слова)

Дзень быў сонечны. надвор'е было  выдатнае. мы з сябрам вырашылі пакатацца на веласiпедах  на нашай любімай паляне. раптам на палянцы мы ўбачылі зайца. вырашылі яго дагнаць. я пабег за ім, але спатыкнуўся і ўпаў у лужыну. нас гэта не спыніла, і мы працягвалі за ім бегчы. потым мой сябар таксама зваліўся ў лужыну. мы былі падобныя на маленькіх свінак, якія любяць купацца. мы так разгуляліся, што забыліся аб нашым пухнатым аднаго. нагуляўшыся, мы паехалі дадому. потым мы яшчэ доўга ўспаміналі аб тым, як ганяліся за зайцам на нашай паляне