Манера речи деда максима в повести заколдованное место

А.С. Пушкин в незавершенном романе «Дубровский» показал два поколения: поколение отцов и поколение детей. Взаимоотношения между героями достаточно разные, но представители разных поколений являются носителями определенных черт

Владимир Дубровский и отец его Андрей Гаврилович - яркий пример чистых и дружеских взаимоотношений между отцом и сыном. Оба героя - смелые и благородные люди.

Троекуров привык царствовать, ему прислуживают все в городе, потому что он довольно богат. Троекуров также властвовал и над жизнью своей дочери. Именно он соглашается на предложение князя Верейского о свадьбе с Машей и назначает даже день венчания, чтобы Маша не успела сбежать с Дубровский. Троекурова не могут остановить ни слезы дочери, ни ее угрозы сбежать. Он настроен на то, что его решение будет однозначным. Это настоящий тоталитарный режим в семье.Таким образом, Александр Сергеевич Пушкин в романе «Дубровский» показал сдержанные, но преданные взаимоотношения отца и сына. И противопоставляя эти отношения, он демонстрирует отношения Троекурова с Машей, построенные на тоталитаризме.

Роман носит название фамилии главного героя, что было достаточно популярно в писательских кругах. Видимо, издательство дало название по аналогии с пушкинским «Евгением Онегиным», чтобы сделать акцент на главном герое произведения – Владимире Андреевиче Дубровском. Вся сюжетная линия крутится вокруг данного героя

Объяснеыў калісьці — так, даўно, што Месяц толькі-толькі яшчэ з’явіўся на нашым Небе, — у людзей на зямлі такі паганы звычай: не карміць старых бацькоў.

Дзікія былі людзі. Дзікія-найдзікія. Аж цяпер сорамна ўспамінаць пра іх, такія дзікія. Як убачаць, што маці або бацька больш ахвотна на сонейку грэецца, чым косіць ці жне, дык адразу завозяць іх на калёсах або на санях у глухі лес, пакідаюць трохі ежы і едуць дахаты. А калі тыя хлеб з’ядуць, то або памруць з голаду, або застынуць, або дзікая зверына іх разарве.

Такі быў Закон. І хто Закона трымаўся, таго хвалілі. А хто не трымаўся, таго маглі выгнаць у дзікую пушчу.

Ты пачакай іх да канца вінаваціць. Страшэнна цяжка, у голадзе і холадзе, жылі тыя дзікія людзі. Частыя былі неўраджаі, таму запасаў аніякіх не было і быць не магло. А ўродзіць некалькі гадоў запар — з’явяцца ворагі. І ўжо абы аддай ім, або ляж у сечы. Таму кожныя рукі лічыліся: ці могуць яны яшчэ трымаць касу або меч? А калі ўжо не могуць, калі толькі кавалак да рота нясуць — нашто яны?

Адводзіў чалавек у лес старога бацьку і ведаў: ягоныя дзеці тое самае з ім зробяць. Як ты віншуеш, так табе і дзякуюць. Бо жылі гэтыя людзі па адзіным законе — законе карысці.

Дык вось, жыў сярод тых людзей у адной лясной вёсцы малады чалавек. А імя яму было Пятро.

— Глядзі, — аднойчы сказаў Пятру сусед Гнат, — бацька твой ужо вось-вось пачне кароткай касою ў місцы касіць. Рыхтуйся

— Да чаго? — нібы не зразумеў Пятро.

— Ваўкоў гадаваць.

А Гнат быў адзіны такі на вёску. І было ў таго Гната багата (таксама бедна, але болей, чым у суседзяў, і таму, як воўк за падлу, болей іншых трымаўся ён за Закон), і быў той Гнат самы большы гад. І голас меў у грамадзе.

Зірнуў Пятру на бацьку — сапраўды, у таго рукі-ногі саслабелі, за сахой не пройдуць, лука не нацягнуць. Зусім нямоглы чалавек.

І стала тут Пятро неяк непамысна. Ну нібы выпадкова муху праглынуў. Не ведае, што з ім такое. Проста кепска. А бацька глядзіць на яго і нічога не кажа.ние: