Беларусица бьёт что делать решите

Высказывание - высказанное мнение, суждение (высказывания писателей о языке) .  выбирайте ваши пять:   не пакідайце ж мовы нашей беларускай, каб не умёрлі (ф. багушэвіч)  бяссмертнае слова, ты роднае слова! ты крыўды, няпраўды змагло (я. купала) .  жывое ў вяках беларускае слова — народа душа і народа хвала. цябе абзывалі “мужыцкаю мовай”, а нам жа ты — матчынай мовай была ( а .бачыла)  . магутнае слова, ты, роднае слова! са мной ты на яве і ў сне (я. купала) .  як ты дорага мне, мая родная мова! мілагучнае, звонкае, спеўнае слова! (н. гілевіч) .  на беларускай зямлі раней чым дзе ўварвалася ў свет праменнае і мудрае друкаванае слова (м. гамолка) .  «калі ласка! » - нашей роднай мовы шчырыя і ветлівые словы (п. броўка)  слова - радасць, слова - чары (я. колас)  (из  слова – радасць, слова чары ,  вобраз – вечна юных вёсен ,  ёсць ты ўсюды: і ў сонцы, і ў хмары,  ты глядзіш праз неба просінь.  лашчыш слых мой, слова-ззянне ,  атуляеш сэрца ласкай,  ноч і вечар, дзень, світанне  абняло ты, слова-краска)  - як гоман крынічны, як звон ручаёвы, як плёскат бязмежных блакітных азёр, тваё [беларусь] зазвінела свабоднае слова, хвалой узляцеўшы да сонца і зор (п. броўка) .  - імя кранае, свеціць, як бурштын, і, ўдзячны пералівістаму слову, зямное, крэўнае знаходжу ў тым, што вызначае корань і аснову (а. пысін) .  багата, родная ты мова, цябе стварыў і ўзнёс народ. а вобразы якія ў словах, а параўнанняў што за ўзлёт! . (п. броўка) хто забыў сваіх продкаў - сябе губляе. хто забыў сваю мову - усё згубіў. (ул. караткевіч) мова.. родная мова у марах, у песнях, у снах. мае ў ёй кожнае слова свой колер, і смак, і пах. зліваюцца гукі ў словы і ў рэчышчы роднай мовы, як рэкі ў мора, цякуць. ( а. грачанікаў)мова, пявучая родная мова, ты - уладарка нявызнаных скарбаў. столькі значэнняў, гучанняў і фарбаў мае ў сабе тваё кожнае слова.. (а. зарыцкі)

Барыс Фішар у апавяданні Васіля Быкава “Жураўліны крык” – адзін з мужна загінулых байцоў групы, што абараняла адыход нашых войскаў у першыя дні вайны. Фішар – зусім не ваенны чалавек. Ён вучоны, кандыдат мастацтвазнаўства, інтэлігент. Але гэта не перашкаджае яму даказаць сваю годнасць і смеласць у абароне ад ворагаў.

Як прыйшла вайна, Барысу Фішару мінуў ужо трэці дзесятак. Ён захапляўся мастацтвам, яно было для яго цудам і найвышэйшым праяўленнем чалавечага духу. Дома ён захоўваў манаграфіі, малюнкі, рэпрадукцыі з альбомаў па жывапісу і скульптуры. Барыс Фішар маляваў і сам. У асноўным, тое, што бачыў навокал самога сябе. Хоць ён і не стаў вялікім мастаком, але цягам часу ўпэўніўся, што без мастацтва ягонае існаванне не мае сэнсу, захапіўся ім і звязаў з мастацтвам усё сваё жыццё.

Апынуўшыся сярод вайсковых, ён разумеў, што не мае патрэбных навыкаў, адчуваў сябе чужынцам, белай варонай, няўмекаю. Інтэлігенту з мастацкім складам думкі, яму прыходзілася цяжка сярод крыклівых сяржантаў і таварышаў па войску. Але вось прыйшла сапраўдная вайна. Няёмкасць, няўклюжасць у ваеннай справе Фішара пересталі турбаваць яго. Галоўным стала іншае – бараніцца ад ворагаў. Смелым, мужным байцом паказвае сябе кандыдат мастацтвазнаўства.

Адзін за адным гінуць героі апавядання ў няроўным баі. Мужна памірае і Барыс Фішар, забіўшы адзінага ў сваім жыцці ворага. 

Подробнее - на -

Объяснение: