Устауце дзе трэба е б_з выбару сув_нир зм_рканне ц_плыня

Египет — дар Нила. На северо-востоке Африканского континента лежат огромные пустыни. Сушь, раскаленный песок, палящее солнце. И в этой пустыне есть оазис, уголок жизни, удивительная страна, лежащая по берегам реки Нил. Мы называем эту страну Египтом. Египет еще в древности называли «даром Нила», потому, что без огромной реки жизнь людей была невозможна. Здесь очень жарко, нещадно палит солнце, почти не бывает дождей, но каждый год в июле, в самое жаркое время года, Нил широко разливается, затапливает свои берега, приносит воду и жизнь в пустыню. По обеим берегам Нила раскинулись густые заросли камыша, папируса, растут пальмы и тамариски, в зарослях водится огромное количество различных животных и птиц. Сами египтяне называли свою страну Черной Землей, потому что плодородная почва Египта черного цвета в отличие от красных безжизненных песков пустынь. Пустыню египтяне называли Красной землей, считали ее враждебной всему живому и доброму и населенной всякими чудовищами.

Люди преобразуют землю. Люди пришли на берега Нила много тысяч лет назад. Жизнь первых поселенцев была очень тяжела. Им пришлось научиться рыть каналы и строить дамбы, чтобы можно было использовать воды Нила для орошения полей, осушать болотистые участки, вырубать кустарники. Постепенно труд людей преобразил эту землю. Появились поля и сады, возникли поселения, а позже и города. Около пяти тысячи лет назад у египтян появилась письменность, они научились делать металлические орудия труда, обрабатывать камень. В долине Нила появилось около 40 мелких государств, которые потом были объединены в большое Египетское царство.

Фасад огромного храма в Абу-Симбеле

Фасад огромного храма в Абу-Симбеле

Чудесные постройки египтян. Египтяне были искусными ремесленниками и земледельцами, в их стране много камня, и они оказались самыми первыми мастерами-строителями на нашей земле. Много построек древних египтян дошло до наших дней. Самые удивительные и величественные из них – пирамиды, гробницы древнеегипетских царей-фараонов. Самая большая пирамида была построена для фараона Хеопса. Она была сооружена около 5 тыс. лет тому назад, когда орудия труда делались еще из меди и камня, потому что египтяне еще не знали железа. Современные ученые и инженеры удивляются, как могли древние мастера возвести такие гигантские сооружения. Пирамида Хеопса выложена из 2 миллионов 300 тыс. каменных глыб. Каждая из них весит несколько тонн. Высота пирамиды – 147 метров. Каменные глыбы так тщательно отшлифованы и так плотно пригнаны друг к другу, что между ними невозможно просунуть даже лезвие бритвы.

Храмы Луксора

Храмы Луксора

Сохранилось и множество других построек. До нас дошли руины храмов, развалины городов, множество гробниц, статуй, вещей древних египтян. И почти все это покрыто рисунками и надписями. Сохранилось до наших дней и много папирусных свитков с письменами (папирус – это особый материал, который египтяне использовали для письма, его готовили из нильского растения, которое так и называется – папирус). Ученые расшифровали надписи.

Крылатый солнечный диск с двумя уреями

Крылатый солнечный диск

с двумя уреями

Боги египтян. Из этих надписей и папирусов можно узнать, как египтяне представляли себе окружающий мир и в каких богов, покровителей земли, воды, неба, воздуха, солнца, луны, людей и животных, они верили. За каждый предмет, вещь или явление этого мира отвечал, по представлениям египтян, какой-то бог. Обычно египтяне представляли себе богов в виде животного или в виде человека с головой какого-нибудь животного или птицы. О богах и их деяниях было у египтян множество мифов. Некоторые из них дошли до нас.

Аповесць в. быкава "знак бяды" адметная. вайна ў ёй разглядаецца праз успрыняцце яе мірнымі жыхарамі, для якіх уласны хутар становіцца месцам здзекаў і гвалту, своеасаблівай галгофай. мінулая вайна, на думку в. быкава, паказала, "якім высокім і якім нізкім можа быць чалавек, да якой велічы могуць узняцца адны і да якой нізасці апусціцца другія". таму ў творы пісьменнік (выдатны псіхолаг) імкнецца выявіць прычыны здрадніцтва, прыстасавальніцтва, маральнага падзення адных і духоўнай велічы, высакароднасці, нязломнасці духу другіх. зразумела, што здрадніцтва не можа нарадзіцца далёка ад нас, саміх сябе. яно найбольш праяўляецца ў часы цяжкіх выпрабаванняў, калі чалавек стаіць на мяжы выбару паміж жыццём і смерцю. адны выбіраюць жыццё і тым самым здраджваюць сабе, радзіме, народу, пачынаюць прыслужваць іншаму рэжыму, прыстасоўваюцца да выгаднай для сябе сітуацыі. другія (напрыклад, сцепаніда) з першых дзён не мірацца з новымі парадкамі, свядома канфліктуюць з няпрошанымі гасцямі, змагаюцца з ворагам да апошняга ўздыху. "сваімі" і адначасова чужымі ў аповесці паказаны гуж, каландзёнак і недасека. сярод усіх паліцаяў сваёй жорсткасцю, бесчалавечнасцю вылучаўся гуж, які яшчэ да вайны, пасля раскулачвання бацькі, з абрэзам паляваў на людзей. у перыяд акупацыі ён зноў адчуў сваю сілу. упіваючыся неабмежаванай уладай, гуж здзекаваўся з людзей не толькі па загадзе немцаў, але і дзеля свайго задавальнення. з лютай нянавісцю спрабаваў ён адпомсціць за даўнюю крыўду. яшчэ больш небяспечным (з-за сваёй затоенасці, непрадказальнасці ўчынкаў) з'яўляецца каландзёнак — "няўклюда лягчоная, ні хлопец, ні дзеўка — паскуда адна". у гады калектывізацыі ён прыкідваўся прыхільнікам новых змен, ў адшукваць "ворагаў" народа і за паклёпніцкі данос нават быў узнагароджаны рэквізаванымі ботамі. з фашыстаў ён з лёгкасцю і спраўна стаў служыць фашысцкай сістэме так жа, як калісьці служыў савецкай уладзе. в. быкаў, удзяляючы ў аповесці значнае месца паліцаям, бачыў у іх затоенасці, скрытвасці, прыстасавальніцтве не меншую небяспечнасць, чым у адкрытай чалавеказабойчай палітыцы ворагаў-чужынцаў. немцам-захопнікам в. быкаў у аповесці адводзіць не так многа ўвагі. з імі мы сустракаемся толькі тады, калі яны некалькі дзён жылі ў хаце сцепаніды і петрака. але і гэтага дастаткова, каб упэўніцца ў тым, што перад намі заваёўнікі, якія ўсімі магчымымі сродкамі будуць імкнуцца да панавання і знішчэння існуючага ладу. фашысты з'яўляюцца адкрытымі ворагамі, і ад іх нельга чакаць асаблівай павагі, міласэрнасці. горшыя за іх з-за сваёй затоенасці, скрытнасці, непрадказальнасці дзеянняў паліцаі, якія не часова, а ўжо назаўсёды сталі чужымі для аднавяскоўцаў і якім ніколі не давяралі ворагі. такім чынам, чужых у аповесці "знак бяды" можна ўмоўна падзяліць на дзве катэгорыі: чужыя, якія адначасова з'яўляюцца ворагамі-захопнікамі, і былыя свае людзі, якія з-за здрады і прадажнасці сталі чужымі для свайго народа. аўтар сцвярджае, што свае "чужыя" больш страшныя за адкрытага ворага, яны здольны служыць любому злу, якое знаходзіцца пры ўладзе. вайна — тая крытычная сітуацыя ў жыцці герояў твора, калі выяўляецца іх сапраўдная сутнасць: сутнасць чалавечая або звярыная, дзікунская. на жаль, праблема сваіх — "чужых" застаецца актуальнай і для нашага часу.