Составить предложения со слов падарожжа, вана, калектыу, група, сумленне.бел.мова.

мядзведзя часта паказваюць у казках непаваротлівым, цяжкім гультаем. насамрэч, гэта не так. мядзведзь – прыткая жывёліна, ён можа прабягаць да 60 кіламетраў за гадзіну, добра плавае і спрытна караскаецца на дрэвы. акрамя таго, мядзведзі вельмі разумныя. у цырку, напрыклад, выступ мядзведзя заўсёды адзін з самых цікавых. але дрэссіроўшчыкі заўсёды трымаюць іх у наморніках, бо паводзіны мядзведзя могуць быць непрадказальнымі.

але тое, што мядзведзь вялікі аматар мёду – гэта праўда. да таго гэты моцны і страшны звер ласы да салодкага, што ніколі не прапусціць вулей з пчоламі. і не адступіцца, пакуль не пачастуецца. хоць, часам яго за гэта моцна кусаюць пчолы. агулам, меню мядзведзя вельмі разнастайнае. не адмовіцца ён і ад мышы, рыбы або жабы. частуецца насякомымі і часта разбурае мурашнікі. калі мішка рыхтуецца да зімы, то палюе нават вялікіх жывёлінаў, напрыклад, лася. востры нюх яму ў паляванні.

зімой мядзведзь кладецца спаць і моцны сон яго ахінае да самай вясны. але гэты сон вельмі чуйны, і калі нешта разбудзіць мядзведзя, то ён будзе блукаць па лесе злы і галодны. у гэты час у лесе сустрэча з мядзведзем можа быць вельмі небяспечнай.

мядзведзі доўгі час жылі ў лясным гушчары, але побач з чалавечым жытлом. таму з гэтым лясным драпежнікам звязана мноства расповедаў, казак, а таксама народных прыкметаў. напрыклад, , што асабліва мядзведзя трэба асцерагацца жанчынам, а вось маленькіх дзетак ён чапаць не будзе. паляўнічыя кажуць, што мядзведзь будзе біцца да апошняга. нават смяротна паранены, ён можа кінуцца на чалавека са стрэльбай, ці нават далёка гнацца за ім.

калі мядзведзю нічога не пагражае, ён сыты і спакойны, то ён паводзіць сябе мірна і забаўна. ён цікаўны, усё навокал нюхае, назірае. бывае, нават, падымецца на заднія лапы, як робяць яны ў цырку або нібыта пазіруе для прыгожага фотаздымку.

Аповесць в. быкава "знак бяды" адметная. вайна ў ёй разглядаецца праз успрыняцце яе мірнымі жыхарамі, для якіх уласны хутар становіцца месцам здзекаў і гвалту, своеасаблівай галгофай. мінулая вайна, на думку в. быкава, паказала, "якім высокім і якім нізкім можа быць чалавек, да якой велічы могуць узняцца адны і да якой нізасці апусціцца другія". таму ў творы пісьменнік (выдатны псіхолаг) імкнецца выявіць прычыны здрадніцтва, прыстасавальніцтва, маральнага падзення адных і духоўнай велічы, высакароднасці, нязломнасці духу другіх. зразумела, што здрадніцтва не можа нарадзіцца далёка ад нас, саміх сябе. яно найбольш праяўляецца ў часы цяжкіх выпрабаванняў, калі чалавек стаіць на мяжы выбару паміж жыццём і смерцю. адны выбіраюць жыццё і тым самым здраджваюць сабе, радзіме, народу, пачынаюць прыслужваць іншаму рэжыму, прыстасоўваюцца да выгаднай для сябе сітуацыі. другія (напрыклад, сцепаніда) з першых дзён не мірацца з новымі парадкамі, свядома канфліктуюць з няпрошанымі гасцямі, змагаюцца з ворагам да апошняга ўздыху. "сваімі" і адначасова чужымі ў аповесці паказаны гуж, каландзёнак і недасека. сярод усіх паліцаяў сваёй жорсткасцю, бесчалавечнасцю вылучаўся гуж, які яшчэ да вайны, пасля раскулачвання бацькі, з абрэзам паляваў на людзей. у перыяд акупацыі ён зноў адчуў сваю сілу. упіваючыся неабмежаванай уладай, гуж здзекаваўся з людзей не толькі па загадзе немцаў, але і дзеля свайго задавальнення. з лютай нянавісцю спрабаваў ён адпомсціць за даўнюю крыўду. яшчэ больш небяспечным (з-за сваёй затоенасці, непрадказальнасці ўчынкаў) з'яўляецца каландзёнак — "няўклюда лягчоная, ні хлопец, ні дзеўка — паскуда адна". у гады калектывізацыі ён прыкідваўся прыхільнікам новых змен, ў адшукваць "ворагаў" народа і за паклёпніцкі данос нават быў узнагароджаны рэквізаванымі ботамі. з фашыстаў ён з лёгкасцю і спраўна стаў служыць фашысцкай сістэме так жа, як калісьці служыў савецкай уладзе. в. быкаў, удзяляючы ў аповесці значнае месца паліцаям, бачыў у іх затоенасці, скрытвасці, прыстасавальніцтве не меншую небяспечнасць, чым у адкрытай чалавеказабойчай палітыцы ворагаў-чужынцаў. немцам-захопнікам в. быкаў у аповесці адводзіць не так многа ўвагі. з імі мы сустракаемся толькі тады, калі яны некалькі дзён жылі ў хаце сцепаніды і петрака. але і гэтага дастаткова, каб упэўніцца ў тым, што перад намі заваёўнікі, якія ўсімі магчымымі сродкамі будуць імкнуцца да панавання і знішчэння існуючага ладу. фашысты з'яўляюцца адкрытымі ворагамі, і ад іх нельга чакаць асаблівай павагі, міласэрнасці. горшыя за іх з-за сваёй затоенасці, скрытнасці, непрадказальнасці дзеянняў паліцаі, якія не часова, а ўжо назаўсёды сталі чужымі для аднавяскоўцаў і якім ніколі не давяралі ворагі. такім чынам, чужых у аповесці "знак бяды" можна ўмоўна падзяліць на дзве катэгорыі: чужыя, якія адначасова з'яўляюцца ворагамі-захопнікамі, і былыя свае людзі, якія з-за здрады і прадажнасці сталі чужымі для свайго народа. аўтар сцвярджае, што свае "чужыя" больш страшныя за адкрытага ворага, яны здольны служыць любому злу, якое знаходзіцца пры ўладзе. вайна — тая крытычная сітуацыя ў жыцці герояў твора, калі выяўляецца іх сапраўдная сутнасць: сутнасць чалавечая або звярыная, дзікунская. на жаль, праблема сваіх — "чужых" застаецца актуальнай і для нашага часу.