Перевести текст. қазақ халқының құрметті қонақтарға ұсынатын әрі орны бөлек тағамдарының ең бастысы - қазақша ет. қонақтарға табақ тарту да - үлкен өнер. әр табақ қонақтың дережесі мен жасына сәйкес келуі керек. әр ң, қонақтың жасына, туыстық қатысына қарай малдың әрбір мушесінің соған лайық орны болады. сойтіп қонақтарға табақөтабақ ет тартылады.

По-казахски сделай, уважаемому гостит, народа каз еды отдельно локализации облика, которая предлагает, главный -. гостю, блюдо и притягивать - большое искусство. облик блюдо гость соответствовать лет дережесі нужно. облик человека, лет, участие гостя родственности смотря твой зажиточный каждого мушесінің тому подходящая локализация. сойтіп гости, табақөтабақ протягивается мясо.

наступіла восень . лес змяніўся, нібы ў казцы. быццам чараўнік прайшоў па ім з пэндзлікам і размаляваў лісце дрэў ў розныя колеры. вярхушкі пераліваюцца разнастайнымі адценнямі  — ад залатога і чырвонага да барвовага. і толькі елка на іх фоне красуецца сваёй зялёнай ігліцай.

увосень у лесе не толькі прыгожа, але яшчэ і вельмі спакойна. прырода, быццам адпачыць пасля яркага летняга сонца, становіцца рахманай і празрыстай. паступова заціхаюць вясёлыя птушыныя спевы, у лесе адчуваецца нейкі ўрачысты сум, калі прыходзіць разуменне таго, што хутка наступіць зіма. але і яна не будзе вечнай, і пасля яе прыйдзе чыстая і светлая вясна.

гэты кругазварот робіць восень прыемная парой, ад якой хочацца атрымліваць асалоду.

Аднойчы мы з мамай хадзілі па парку. была ўжо позняя восень. і тут я заўважыў, што нехта варушыцца на тоўстым ствале старога дрэва. я паглядзеў туды і ўбачыў вавёрку! яна трымалася на ствале, моцна ўчапіўшыся ў кару кіпцікамі на лапках.  з першага погляду было відаць, што мех у вавёрачкі вельмі густое і пухнатае. я гэтаму не здзівіўся, бо да зімы ўсе звяры адрошчваць цёплыя футры. у кажушку звярка спалучаліся тры колеры: чырвона-рыжы, попельна-шэры і белы. спінка і галоўка вавёрачкі былі рудымі, бакі шэранькая, а брушка - белым.  вавёрачка, не міргаючы, глядзела на нас сваімі бліскучымі чорнымі вачыма. яны нагадвалі мне вугольчыкі. вушкі на маленькай галоўцы звярка глядзелі ўверх. я заўважыў на іх смешныя пэндзля. у школе нам расказвалі, што гэтыя пэндзля вырастаюць на вушах у вавёрачак раз да зімы, а летам іх там няма.  але самым раскошным ў вавёрчыных зімовым уборы быў, вядома, яе футравай пухнаты хвост! ён жа нават замяняе вавёрцы парашут, калі яна скача па дрэвах! я заўважыў, што хвост звярка меў шэры з рудым колер. ён здаўся мне вельмі вялікім, нават больш самой вавёрачкі!   тут вавёрачка, хутка перабіраючы сваімі моцнымі чэпкімі лапкамі, імгненнем ўскараскалася па ствале дрэва. маленькая альпіністка знікла за галінамі. яна запомнілася мне сапраўднай пухнатай прыгажуняй