Написать: аписанне знешнасци чалавека по плану из учебника 7 пр 106 если что пишите скину план

у мяне есць сяброўка. яна вучыцца са мной у адным классе. мы добра сябруем амаль 5 гадоў.   у маёй яброўкі фігура спрытная. яна ходзіць павольна і прама. росту мая сяброўка не маленькая і не высокая. валасы у яе светларусыя і доўгія. вочы чыстыя і шэрыя з зелянінкай. нос у маёй сяброўкі   звычайны, вусны прывабныя і прапарцыянальныя твару.   ён круглявы і адкрыты. яшчэ мая сяброўка вельмі аккуратная: усе яе падручнікі у вокладках і не памятыя старонкі у сшытках. характар у сяброщкі сцішаны. у душы яна вельмі добрая і заўсёды дапаможа, калі яе папросіш.  я сябрую з ёй таму, што яна вясёлая і з ёй заўсёды цікава.

сцяпан у апавяданні віктара карамазава  — адзіны сын маці, і ў яга няма сваёй сям’і. у апавяданні «дзяльба кабанчыка расказваецца» пра адзіны эпізод: адзінокая маці забіла кабанчыка, і дзеці прыехалі да яе ў госці. дочкі думаюць толькі пра сябе і мараць ухапіць лепшы кавалак мяса. але ў маці ёсць малодшы сын сцяпан  — яго як раз і можна назваць добрым і душэўным чалавекам, у адрозненні ад яго сваякоў. ён лічыць, што ўсіх трэба паважаць. ён вяртаецца да маці, каб сказаць ёй тое, што ён у свой час не паспеў сказаць бацьку. вобраз сцяпана варты павагі!

  асабліва ў лесе зараз. гэта восень: жоўтае лісце, залатыя сцежкі, толькі дзе-нідзе яшчэ па-летняму зялёныя ялінкі і сосны.

асабліва самотна ў такі час у лесе  — быццам ніводнай жывой душы навокал няма. але лес жыве. і аб гэтым сведчаць шматлікія сляды, пакінутыя яго жыхарамі на пажоўклым лісці. калі пашанцуе, то ў асеннім лесе можна пачуць і сапраўдную звонкую песенку. гэта крыжадзюб  — адзіная птушка нашых лясоў, якая выседжвае птушанят нават да самых моцных маразоў. заліваецца каля свайго гнязда, якое надзейна схавана ў самай гушчыні яловых лапак. але восень ёсць восень. вельмі цяжка даводзіцца ў гэтую пару працавітым лясным жыхарам. раскопваюць капытамі лісце і гразь у пошуках апошняй травы алені і казулі, ціснуцца да жытла чалавека, чакаючы надыходзячых маразоў, сінічкі і снегіры. кожны прыстасоўваецца, як можа. дрэмле ў цішы дня лісцёвы лес. шырока раскінулі цёмна-зялёнае вецце магутныя дубы, цягнуцца ў вышыню стройныя хвоі, нібы праз дробную сетку прапускае сонечнае святло ясень. воддаль бялее гонкімі стваламі чарада бяроз, а крыху правей распрасцёрся стромкі і роўны сасновы бор. паветра насычана мядовым пахам ліпы і смалы, расплаўленай сонцам на хвоях. у лесе лістапад. стракатыя дрэвы з хмызнякамі паволі скідваюць долу свой дарагі асенні ўбор.хораша ў гэты час прысесці дзе-небудзь на сухі пянёк або бураломіну і паназіраць за гэтай прывабнай урачыстасцю ў прыродзе.