Водгук па санету максима багдановича! iзноў пабачыў я сялібы, дзе леты першыя прайшлі: там сцены мохам параслі, вясёлкай адлівалі шыбы. усё ў пылу. i стала мне так сумна, сумна ў цішыне. я ў сад пайшоў усё глуха, дзіка, усё травою зарасло. няма таго, што раньш было, i толькі надпіс “вераніка”, на ліпе ўрэзаны ў кары, казаў вачам аб тэй пары. расці, ўзмацовывайся, дрэва, як манумент жывы, ўставай i к небу надпіс падымай. хай нерухомы словы спева: чым болі сходзіць дзён, начэй, тым імя мілае вышэй. !

Каханне.. якое гэта добрае як шмат выказана у гэтым слове! таксама и багданович писау у санеце, вызвышау гэтае пачуцце! але пачатак твора здзиуляе. гэта аписанне тых мясцин, у яких недзе жыу! як жа гэта усе узвышаецца. але, гэтыя месцы дауно забытыя..  усё ў пылу..   мабыць, аутар и забыу тыя пачуцци, аднак жа мы даведалися аб имени! на гэтай  липе.. тэтае выразанае имя на дрэве, як и на сэрцы аутара! кали ты усе гэта бачыу. и яму тады здавалася, што гэта назауседы, каб гэта дрэва расло, якое парауноуваецца з любоую. аутар паказвае свае пачуцци да сваей каханай праз прыроду, гэта не як жа цудоуна адчуваць гэта!  

Сям'я лявона зябліка — тыповая вясковая сям'я таго часу. зяблікі маюць сваю хату і не-вялікі надзел зямлі, які лявон атрымаў у спад-чыну ад свайго бацькі. ды вось бяда — малады паніч захацеў адабраць гэтую зямлю. упэўне-ны ў тым, што праўда на яго баку, лявон па-чынае судзіцца з панічом. на словы жонкі: «ці з багатым беднаму судзіцца? пакуль з багатага пух, то з беднага дух. цэлыя вёскі такіх, як мы, з хат у поле вывозілі ад пасеваў, ад усяго дабра» — лявон не звяртае ўвагі. аднак, як і трэба было чакаць, суд заступіўся за памешчы-ка, а лявону з сям'ёй было загадана ў кароткі тэрмін выселіцца з хаты. для лявона гэта было сапраўднай трагедыяй. «сумленны жыхар, шчыры сявец», чалавек, які ўсё жыццё пра-рабіў на гэтай зямлі, з году ў год паліваў яе сваім потам, перацерусіў на ёй кожную грудач-ку, ён не мог уявіць свайго жыцця без гэтай зямлі. даведаўшыся, што справа прайграна і зямлі яму ўжо не вярнуць, лявон вырашае скон-чыць жыццё самагубствам. зразумела, ён мог бы пайсці да паніча, пакланіцца яму, але быць парабкам лявон не хацеў ды і занадта стаміўся ўжо абіваць парогі судовых устаноў. разам з лявонам за зямлю змагаецца і яго старэйшы сын сымон. у сымона гэтакая ж самая прага да зямлі. ён — моцны і адважны чалавек, натура гордая і свабодалюбівая. зоська так гаворыць пра свайго брата: «птушкаю-арлом быць бы табе і лётаць па паднябессі, як лётае вецер гэты вольны! толькі ж бяда — крылле не дадзена табе, саколе ты мой зорка вокі». усёй душой сымон ненавідзіць прыгняталь-нікаў, тых, хто не дае не толькі яго сям'і, а і ўсім сялянам вольна жыць. у адрозненне ад бацькі, які не бачыў выйсця са становішча, у якім апынуўся, лявон добра ўсвядоміў — вый-сце ў барацьбе. i ён гатовы да гэтай барацьбы. памірыцца з панічом — такой думкі няма ў галаве сымона. для яго гэта прыніжэнне ча-лавечай годнасці. на прапанову маці пайсці да паніча на службу хлопец гнеўна і рашуча ад-казвае: « пайду туды, і вы ўсе не пойдзе-це. аднаго кроку ў той бок не і адгэтуль не саступлю. магіла татава стала векавечнай пе-рагародкай паміж імі і намі, і не зніштожыць яе сілай чалавечай! гора таму, хто першы пера-ступіць гэты насып магільны над сваім родным, працягне рукі к ім і пойдзе з імі» калі ў вобразе лявона зябліка я. купала ха-цеў паказаць даведзеную да адчаю беззямел-лем частку сялянства, якая не бачыла выйсця са свайго гаротнага становішча і ўсё яшчэ спа-дзявалася знайсці праўду ў існуючым ладзе, то ў вобразе сымона — перадавую, актыўную частку сялянства, гатовую выйсці на ўзброе-ную барацьбу з несправядлівым сацыяльным .

Свист человек который сидел в тюрьме за продажу незаконно хлеб, при том он любил девушку за которую была драка. свист внимательный и отзывчивый человек. пшеничный сын кулака, из-за этого у него многое не получилось он хорошо разбирался в и хотел поступать на этот предмет но из-за того что он сын кулака его никуда не брали, ему было тяжело. но при том же он жадный человек, наверное все это на нем отразилось. фишер спокойный и умный человек, он всегда находился в своем мире. читал себе спокойно книгу, и не о чем не заморачивался. корпенко это человек который уже в своей жизни был на войне и у его есть опыт в его были попали пулей и его призвали защитникам родины ему дали квартиру и дом и еще много чего, но опять началась война. он был хорошим полковником, у его это хорошо получалось . овсеев был хорошим человеком. в его детстве умер отец, мать долго горевала, но потом у ее появился новый молодой человек. овсееау это ненравилось его это бесило с начало он убегал с дома, а потом вообще собрал вещи и уехал. мать к нему приезжала просила что бы он назад вернутся, но все ровно ничего . но он желел что не съездил к матери.