Уроки пани марии краткое содержание па частям 5 часть ​

Не пакідайце ж мовы нашей беларускай, каб не умёрлі (ф. багушэвіч) бяссмертнае слова , ты роднае слова ! ты крыўды, няпраўды змагло (я.купала). жывое ў вяках беларускае слова — народа душа і народа хвала. цябе абзывалі “мужыцкаю мовай”, а нам жа ты — матчынай мовай была ( а .бачыла) . магутнае слова, ты, роднае слова! са мной ты на яве і ў сне (я.купала). як ты дорага мне, мая родная мова! мілагучнае, звонкае, спеўнае слова! (н.гілевіч). на беларускай зямлі раней чым дзе ўварвалася ў свет праменнае і мудрае друкаванае слова (м.гамолка). «калі ласка! » - нашей роднай мовы шчырыя і ветлівые словы (п. броўка) слова - радасць, слова - чары (я. колас) (из слова – радасць , слова чары , вобраз – вечна юных вёсен , ёсць ты ўсюды: і ў сонцы, і ў хмары, ты глядзіш праз неба просінь. лашчыш слых мой, слова-ззянне , атуляеш сэрца ласкай, ноч і вечар, дзень, світанне абняло ты, слова-краска) - як гоман крынічны, як звон ручаёвы, як плёскат бязмежных блакітных азёр, тваё [беларусь] зазвінела свабоднае слова, хвалой узляцеўшы да сонца і зор (п.броўка). - імя кранае, свеціць, як бурштын, і, ўдзячны пералівістаму слову, зямное, крэўнае знаходжу ў тым, што вызначае корань і аснову (а.пысін). багата, родная ты мова, цябе стварыў і ўзнёс народ. а вобразы якія ў словах, а параўнанняў што за ў (п. броўка)хто забыў сваіх продкаў - сябе губляе. хто забыў сваю мову - усё згубіў. (ул. караткевіч) родная мова у марах, у песнях, у снах. мае ў ёй кожнае слова свой колер, і смак, і пах. зліваюцца гукі ў словы і ў рэчышчы роднай мовы, як рэкі ў мора, цякуць. ( а. грачанікаў)мова, пявучая родная мова, ты - уладарка нявызнаных скарбаў. столькі значэнняў, гучанняў і фарбаў мае ў сабе тваё кожнае (а. зарыцкі)

1) выступалі цёмна-сінія сцены высокіх лясоў, прыгожа раскіданых на бясконцых прасторах зямлі.2) моцныя дубовыя дошкі, збітыя ўпрытык, апаясвалі сядзібу.3) седзячы на галінцы, працяжна пасвістваў шпак.4) дарога, шчыльна зарослая травой, падымалася ўгару.5) цёмна-ліловая хмара, глуха вуркочучы, цягнецца да сонца .6) ад лугавых узгоркаў, бязлітасна выпаленых сонцам, ужо дыхала сумным настроем восені.7) даверху нагружаныя жытам вазы разносяць цяжкі скрып па шляху.8) недалёка ад берага, прыціскаючыся да пясчанага дна, чародкамі плавалі нейкія маленькія рыбкі.