Составьте анализ верша "ты, мой брат, каго зваць беларусам"

Белым кілімком сцелецца снег на цёмную бруд і сухую траву. неба стала змрочней ад цяжкіх аблокаў і ўсё стала як у чорна-белым кіно. на вуліцы ціха. часам можна пачуць крокі чалавека па толькі што на платную форму навучання ў снезе. лужыны ад нядаўняга дажджу сталі пакрывацца тонкім пластом лёду, паказваючы на сабе прыгожыя ўзоры. пах надыходзячы зімы ўжо добра быў чутны. у апошні дзень восені добра сядзець ля акна з гарачым гарбатай і любавацца, як восень саступае месца зімы, і цяпер мы яе ўбачым толькі праз год.

Уапавяданні в. карамазава «дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну» . але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці. маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: веру, ніну і сцяпана. мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а маці толькі адзін сцяпан. вера і ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. i даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. яна прыехала не ў, а ў госці. ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках маці па гаспадарцы? канешне, не. ды яна і не збіралася . яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, , каму пакласці, а сёстры і коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў» сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. адзін толькі сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку» . аднаму сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.