Характеристика пана цабы из твора сирочы хлеб.

Быу вельми брудны и злосны чалавек так яго выражау аутар у гэтым расказе вельми любиу нагрызацца так как не ведау канца гэтаму. люди читайте сами!

Камень - ка-мень [к] - зычны цверды, глухі, заднеязычны   к [а] - галосны націскны                             а [м'] - зычны мяккі, санорны                       м [э] - галосны ненаціскны                           е [н'] - зычны мяккі, санорны                       н [-]                                                             ь 5 гукаў                                                   6 літар елка - ел-ка [й'] - зычны мяккі, санорны                                                                                       е [э] - галосны націскны [л] - зычны цверды, санорны                     л [к] - зычны цверды, заднеязычны             к [а] - галосны ненаціскны                           а 5 гукаў                                                     4 літары вераб'і - ве-ра-б'і [в'] - зычны мяккі, санорны                       в [э] - галосны ненаціскны                         е [р]   - зычны зацвярдзелы, санорны         р [а] - галосны ненаціскны                         а [б] - зычны цверды, звонкі                       б [й'] - зычны мяккі, санорны                                                                  і [і] - галосны націскны 7 гукаў                                                     6 літар

Сафійскі сабор (белор. сафійскі сабор) — кафедральны сабор горада полацка. першапачаткова пабудаваны паміж 1030-1060 і. разбураны ў 1710 годзе і ў сярэдзіне xviii стагоддзя адноўлены ў стылі віленскага барока. арыгінальная пабудова узвядзенне храма звязана з пераносам цэнтра горада са старога гарадзішча. арыгінальнае будынак сабора не захавалася, засталіся яго фрагменты: рэшткі ніжніх сцен і слупоў, і апсід вышынёй каля 11 метраў. архітэктурнае рашэнне полацкага сафійскага сабора падобна з аднайменнымі храмамі кіева і ноўгарада. гэта быў пятинефный крыжова-купальны храм з княжацкімі хорамі, з выдзеленай алтарнай часткай у цэнтральнай апсідзе з синтроном, з купалам дыяметрам 5,85 метра. да храма прылягалі прыбудовы: хросная і лесвічная вежа на княжацкія хоры. па летапісах, як мяркуецца, можна сказаць, што храм меў 7 кіраўнікоў. 4 купала размяшчаліся сіметрычна ад галоўнага, а хросная і лесвічная вежа мелі свае кіраўніка, што стварала свой кампазіцыйны лад агульнага выгляду. галоўныя адрозненні ад кіева і ноўгарада — гэта адсутнасць галерэй. храм меў тры апсіды, а не пяць. княжацкія хоры адкрываліся ў цэнтральнае памяшканне падвойнымі аркамі, абапіраецца на 1 прамежкавы слуп. ёсць віма (дадатковае чляненне ў апсидной часткі подкупольного прасторы), характэрная для візантыі. храм, падобна наўгародскаму, быў распісаны толькі фрэскамі, тады як у кіеве спалучаліся фрэскавы і мазаічная дэкаратыўная аздабленне храма. будаўніцтвам ўсіх трох храмаў, верагодна, займалася запрошаная з канстанцінопаля арцель. галоўная ідэя храма — гэта ўваходжанне жыхароў полацкай зямлі ў сусветную царкву, напамінак аб сафійскім саборы канстанцінопаля, сімвал магутнасці княжацкай улады. уніяцкі перыяд пасля звароту полацка пад юрысдыкцыю вялікага княства літоўскага ў 1579 годзе войскамі караля стэфана баторыя сафійскі сабор стаў адзіным храмам у горадзе, якія належалі праваслаўным. пасля падпісання берасцейскай уніі ў 1596 годзе сабор перайшоў да ўніятаў. пасля і частковага разбурэння 1607 года сабор быў у запусценні, у 1618 годзе ўніяцкі арцыбіскуп язафат кунцэвіч аднавіў і значна перабудаваў сабор. у 1642 годзе сабор ізноў пацярпеў ад , але быў неўзабаве адноўлены. у ходзе руска-польскай вайны полацк быў узяты расійскімі войскамі цара аляксея міхайлавіча, які ў 1654 годзе наведаў сабор. да 1667 года сафійскі сабор быў праваслаўным, а затым ізноў перайшоў да ўніятаў. выбух сабора 11 ліпеня 1705 года, падчас паўночнай вайны 1700-1721 гадоў, сабор быў зачынены расійскай арміяй (цар пётр i перадаў сабор праваслаўнай суполцы, але яна адмовілася прыняць яго, баючыся, што пасля сыходу рускіх войскаў іх пачнуцца рэпрэсіі). згодна польскаму гісторыку xix стагоддзя францишеку духинскому, п'яны пётр i уварваўся разам з салдатамі ў сабор сьв. сафіі ў полацку, які належаў уніятам, дзе захоўваліся мошчы язафата кунцэвіча. цар запатрабаваў ключы ад царскіх варот, а калі базыльяне адмовіліся іх даць, асабіста забіў настаяцеля і чатырох манахаў-базыльянаў, а цела загадаў ўтапіць у дзвіне. аб гэтай падзеі коратка віцебская летапіс: eodem anno (1705), mense iulli 11 die in ecclesia s. sofiae ipse occidit 4 basilianos in polocia («у тым жа (1705) годзе месяца ліпеня 11 дня ў храме сьв. сафіі сам (цар пётр i) забіў 4 базыльянаў у полацку»). па іншай версіі, канфлікт адбыўся пасля таго, як на пытанне цара пра малюнку на іконе манахі адказалі, што гэта святы язафат, забіты ерэтыкамі. цар загадаў арыштаваць манахаў, але яны аказалі іўленне, у выніку чаго адбылося сутыкненне, у якім яны і былі забітыя. дакументы кабінета пятра i, якія захоўваюцца ў ргада , што «здарэнне ў полацку было спантанным праявай гневу цара, справакаванага дзёрзкім паводзінамі уніяцкіх манахаў». падчас паўночнай вайны 1700-1721 гадоў у прытворы храма размяшчаўся парахавы склад, які 1 мая 1710 года выбухнуў, пасля чаго сафійскі сабор быў цалкам разбураны і праляжаў у руінах да 1738 года. аднаўленне і наступная гісторыя аднаўленне сабора ажыццявіў уніяцкі арцыбіскуп фларыян гребницкий. да 1750 годзе на захаваных падставах сцен была ўзведзена двухбашенная базіліка ў стылі віленскага барока, якую асвяцілі ў гонар сашэсця святога духа. падчас айчыннай вайны 1812 г. храм выкарыстоўваўся французскімі войскамі як стайня.