Напишите водгук на верш алеся ставера" да вас звяртаюся, нашчадки"

Бацькаў радзі як мілагучна і прыгожа гучаць гэтыя словы! якой любоўю адгукаюцца яны ў сэрцы кожнага беларуса! табе, родны куток, дзе ўзгадавала мяне маці, дзе я зрабіў першыя крокі, табе прызнаюцца ў любові паэты, захапляючыся табой, тваімі краявіі, тваімі шчырымі працавітымі людзьмі гэтак жа і я, твой сын, хачу сказаць, што ў якім бы куточку зямлі я ні быў, ты вечна будзеш для мяне адзінай і непаўторнай зямлёй.я спадзяюся, што вы разумееце мае пачуцці, выкліканыя цудоўным вершам с.законнікава. вачыма прабягаю па яго радках — і ў душы маёй не толькі павага да аўтара, які так хораша піша пра свой край, але і нейкае пачуццё замілавання і пяшчоты да сваёй бацькаўшчыны. многія называюць гэта пачуццё патрыятызмам, а я кажу, што гэта любоў, сапраўдная любоў, і не толькі да тых мясцін, якія мяне ўзрасцілі, але і да ўсяго краю, дзе спрадвеку жылі мае продкі — беларусы, дзе нарадзіліся славутыя ф.скарына, я.купала, я.колас, ф.багушэвіч і многія іншыя, чые імёны назаўсёды ўвайшлі ў гісторыю іх радзімы, дзе перад гасцямі ўстаюць у поўнай прыгажосці нашы сціплыя пейзажы: блакітныя доўгія стужкі рэк, бяздонныя люстэркі азёр, велічныя лясы і бясконцыя, шырокія палі. я лічу, што с.законнікаву знаёма гэта пачуццё, інакш ён бы не мог напісаць: калі і ёсць на свеце рай,дык ён — на беларусі! гэтымі радкамі і іншымі ў вершы аўтар даводзіць да чытачоў, што няма на свеце лепшага кутка, чым беларусь, і няма для яго, паэта, большай радасці, як пасля доўгіх вандровак вярнуцца ў і «абняць наўсцяж сваю зямлю, як крыламі-рукамі». аўтар ганарыцца сваёй зямлёй, якая праз стагоддзі пранесла на сабе ўвесь цяжар болю і пакут, якія выпалі на яе лёс: частыя набегі з боку зайздроснікаў-суседзяў у сярэднія вякі, засілле з боку расійскай імперыі, дзве айчынныя і грамадзянская усё гэта было, але не скарыла нашу айчыну і яе людзей. усё адбудавалі нанава, кажа паэт: тут загучаў на новы ладпаэта заклік вешчы —гушкае космас арлянят,купалы чуе так, мабыць, вечна будзе жыць той край, які мае такіх сыноў, як с.законнікаў, якія вершамі ўслаўляюць яго, якія ў сэрцы сваім знаходзяць тыя словы, якія найлепш падыходзяць, каб выказаць сваю любоў да радзімы. i верш «бацькаўшчына» — таму прыклад. яго эпітэты («душой адкрытай», «чорныя вайны сляды», «матчын кут»), метафары («голас вечнасці», «космас гушкае»), параўнанні («абняць, як крыламі», «засну непераможным птахам») аўтару ярка, вобразна і дакладна перадаць тэму сваёй любові да роднай зямлі.паэту бязмежна хочацца, каб мы, беларусы, паважалі, любілі свой край, каб за межамі бацькаўшчыны сумавалі і не ведалі болынага шчасця, чым вярнуцца да родных мясцін, дзе так люба ўсё і знаёма.

Гора, на которой была произнесена нагорная проповедь получила название «гора блаженств» . и хотя в этой части галилеи нет настоящих гор, к западу от галилейского озера есть несколько больших холмов. кроме того, некоторые учёные считают, что греческое слово, употребленное в (мф. 5: 1) более точно переводится как «гористая область» или «холмы» , а не просто «гора» . согласно древнему византийскому преданию, это была гора карней хиттин (букв. «рога хиттина» , поскольку она имеет две вершины) , которая расположена на пути между фавором и капернаумом, примерно в 6 км к западу от тверии. вслед за византийцами так думали и крестоносцы, а католическая энциклопедия до сих пор настаивает на этой версии. [4] греческое православное предание также считает склоны этой горы местом нагорной проповеди. [5] во времена наполеона некоторые полагали, что гора блаженств — это гора арбель, расположенная на западном берегу галилейского озера, южнее капернаума. 

  у мяне, ёсць сабака. завуць яго жуля. гэта невялічкі сабака. сам ён увесь чорны, а лапкі і грудка жоўтыя. вочы ў яго вялікія, круглыя і зяленыя.  ён жыве у нас ужо дзесяць год. кармлю я свайго сабаку тры разы ў дзень. ён вельмі любіць малако, цукар і костачкі. мы з ім заўсёды ходзім гуляць у лес.я кі яму галінкі, а ен іх прыносіць. жуля вельмі разумны сабака, адданы.  аднойчы ў яго жыцці здарыўся такі выпадак. летам мой тата з сябрамі пайшоў на возера пасля працы і ўзяў з сабой жулю. татка з сябрамі смяяліся, купаліся і жартавалі. раптам адзін татаў сябар пачаў тануць. тата не разгубіўся  і кінуўся на дапамогу, і якое ж было яго здзіўленне, калі жуля кінуўся за ім. калі яны ўжо падплывалі да берага і ў таты не хапала больш моцы плыць далей, наш сабака схапціў тату за валасы  і пачаў цягнуць да берага. з таго самага часу тата палюбіў жулю яшчэ больш. мы заўседы ўспамінаем гэты выпадак. вось такі ў нас разумны і адданы сабака. для нас ен не проста жывела, а самы сапраўдны член нашай сям’і.