Сачыненне по бел. лiтаратуры на тэму "традыцыi i наватарства у паэзii а. вярцiнскага", памер сачынення 5 старонак

Жыццё - гэта вялікі падарунак прыроды. але проста нарадзіцца недастаткова. адведзены час на гэтай зямлі трэба пражыць годна, каб не было сорамна ні перад кім. жыццё кожнага чалавека поўнае эмоцый, і наша складаецца ў тым, каб зрабіць гэтыя эмоцыі станоўчымі.  анатоль вярцінскі, сучасны беларускі паэт, - майстар філасофскай паэзіі. у сваіх вершах ён звяртаецца да агульначалавечых праблем. меня зацікавіў яго твор "жыццё даецца, каб жыццё тварыць". аўтар хоча сказаць нам, што значыць жыць. не проста існаваць, а іменна жыць. любоў, дабрыня, клопаты - усё гэта дзіця, якое толькі нарадзілася, і калі яно вырасце, то будзе павінна жыццёвую "ніць віць і  далей - любоўю, справай дзейнай ды словам, што ад працы неаддзельна". наша жыццё поўнасцю залежыць ад учынкаў, якія мы здзяйсняем. кожнага чалавека хвалюе, што ж застанецца пасля яго. а калі мы чытаем такія матываваныя светлыя вершы, то хочацца пакінуць нешта, што б нашым нашчадкам, што пакінула б у іх толькі добрыя ўспаміны і пачуццё гонару. да гэтага заклікае і вярцінскі: жыццё даецца, как жыццё тварыць. не марнаваць, не нішчыць, не бурыць, -  тварыць! пасля гэтых радкоў з'яўляецца жаданне, каб памяць пра цябе жыла доўга. аўтар звяртаецца да чытача з просьбай жыць не ціха, а ярка, каб розныя колеры былі ў жыцці людзей, каб было што ўспомніць, інакш "якая ад жыцця карысць? "     другі твор пісьменніка "чалавек маленькага роста" таксама разказвае пра жыццё людзей, але крыху з іншага боку. ён сцвяржае, што мы не можам выбіраць нашу знешнасць: «чалавек маленькага роста, чаму не рос, па чыёй віне? » чалавек адказвае проста: «гэта залежыць не ад мяне». тое ж самае - і пра розум: «чалавек маленькага розума, мог ты быць разумнейшым ці не? » чалавек гаворыць цвяроза: «гэта залежыць не ад мяне». але калі аўтар запытваецца ў чалавека "душы маленькай", то не атрымлівае адказу. анатоль вярцінскі запэўнівае нас ў тым, што мы можам быць людзьмі, нават калі не можем выбіраць нашу знешнасць і нашы  здольнасці. таму і маўчыць чалавек, бо "хібам нашым ёсць апраўданне, подласці апраўдання няма".  тое, як мы паводзім сябе з іншымі людзьмі ў розных абставінах, паказвае наш характар, наша "я". аўтар робіць вынік: знешнасць не галоўнае. чалавек можа быць непрыгожым, але са светлай душой, і да яго будуць цягнуцца людзі. а вось калі чалавек прыгожы, але з "беднай душой", то ніхто не будзе з ім сябраваць. кожны чалавек здольны выбіраць: быць яму добразычлівым, цікавым ці злым, дрэнным.такім чынам, у вершах анатоля вярцінскага мы можам убачыць тонкую філасофскую лінію, якая выказвае думкі пісьменніка, яго адносіны да жыцця. яго творчасць вучыць нас добрым учынкам як для сябе, так і для іншых. і калі б я сустрэў анатоля вярцінскага, то я б сказаў яму "дзякуй! " за яго творы і за яго любоў і павагу да душы чалавека.

2. прыпякала ячшэ мацней , і парнасць была цяжкая і духмяная . 3. змяркалася , і малы ужо захацеу спаць. 4. прайшоу невяліко дождж , ды зноу стала суха. 7. празвініць у сенях муха , альбо хрусне дзесь сучок. 8. на захадзе праяснілася , і халоднае неба запахла жоутым агнем ад апошніх праменняу сонца. 10. салавей сам не пайшоу ад яе, і яна не праганяла . 12.з дня у дзень губляла блакітную празрыстасць неба, і ,усе часцей хмурнеюцы,яно як бы ніжэй апускалася да зямлі . 14. людзям тут трэбы было жыць , і яны жылі . 15. і з вачэй хлопчыка таксама пырскала шчасце , і таксама здавалася ,што ен вось-вось нешта скажа . 16.ці вятры памчацца з шумам,ці снягі цярусяць. 19. самотная зорка над зямлей згарае, і у гурбах ліпа з холаду дрыжаць .21. усе гамоніць вакол , і шуміць , як дауней ,гэты лес векавы, гэты бор.. 24. некалькі кароткіх узмахау - і дно пад нагамі. 26. увайшоу добры госць-   і хаце пашана. 2

Вповести «журавлиный крик» шестеро солдат у железнодорожного переезда должны держать оборону в течение суток, обеспечивая отход батальона. они вступили в неравный бой, не ища для себя спасенья. первым за метил мотоциклистов фишер, он почувствовал: «пришло время, когда определяется весь смысл его жизни» . ему хотелось, чтобы старшина изменил о нем мнение.  очевидно в эту ночь «не мудреная мерка солдатских достоинств, принадлежащих  старшине, в какой-то мере стало жизненным эталоном для фишера» . его выстрелы старшину карпенко и остальных, и он вправе был позаботиться о себе. но фишер не знал, что убежать или затаиться в его положении – вполне пристойно и честно. ему представилось строгое скуластое лицо старшины, он почти наяву услышал презрительный окрик: « эх ты, растяпа! » и тогда весь мир для него ограничился укоризненным взглядом сурового старшины и этой цепочкой мотоциклов. и он дождался переднего, выстрелил, попал, и тотчас очередь из автомата размозжила ему голову. мотив действительно безыскусен: интеллигент, близорукий книжник, боится  в нерасторопности и трусости больше, чем смертельной опасности, он  хочет соответствовать меркам старшины, то есть общей мерки долга, тягот,  риска. он хочет быть вровень с другими, иначе ему – стыдно.  после фишера, в самый разгар боя на переезде гибнут карпенко и свист. о  себе карпенко не тревожился: он сделает все, что от него потребуется.  это надежный служака, не жизнью. его действия в бою  предрешены. а смерть свиста наступила вследствие неравного единоборства с  танком: он бросил одну за другой гранаты под гусеницы, но отбежать  не успел. повесть заканчивается, когда василий глечик, самый юный из шестерых, еще  жив, но, судя по всему, обречен. мысль о том чтобы оставить позицию,  спастись, была для него неприемлемой. нельзя нарушить приказ комбата, его  нужно выполнить любой ценой, и, конечно, присяга и долг перед родиной.  писатель дал почувствовать, как горько, когда обрывается такая чистая и  молодая, верующая в добро жизнь. до глечика донеслись странные печальные  звуки. он увидел, как за исчезающей стаей летел отставший, видно, подбитый  журавль; отчаянный крик птицы безудержной тоской захлестнул сердце юноши.  этот журавлиный крик – полная печали и мужества песня прощания с павшими и  призывный клич, возвещающий о смертельной опасности, и этот мальчик  потрясенно открыл для себя: ему скоро предстоит умереть и ничего изменить  нельзя. он схватил единственную гранату и занял свою последнюю позицию. без  приказа. хорошо зная, что это конец. не желая умирать и, не умея выживать  любой ценой. это была героическая позиция.  герои повести «журавлиный крик» при всем разнообразии своих характеров  схожи в главном. все они сражаются до конца, своей кровью, своей жизнью  обеспечивая организованный отход батальона. через их трагическую судьбу  убедительно показывается трагедия первых военных лет и реалистически  раскрывается неброское во внешних своих проявлениях мужество солдат,  которые в конечном итоге обеспечили нашу победу.