Как будет правильно-цьмяны или цмяны?

  конечно же  правильно будет !

Надеюсь правильно) чуеце? птушкі спяваюць ўжо зусім не па-зімоваму. толькі нядаўна пачалася адліга, але іх песні сталі і званчэй, і весялей. гэта значыць, што зіма сыходзіць ад нас. так, яшчэ могуць быць і маразы, і снежныя гурбы, але вясна з кожным днём усё бліжэй. дрэвы адчулі яе блізкасць: на замерзлых галінках з'яўляюцца першыя ныркі. якая неспатольная прага жыцця! ніякай прагноз надвор'я не зможа пераканаць іх не сьпяшацца і пабыць яшчэ ў зімовай спячцы. у лесе зараз можна знайсці месцы, дзе снег ужо сышоў. там, скрозь тоўсты пласт леташняга лісця, прарастаюць пралескі. гледзячы на ​​гэтыя далікатныя безабаронныя кветачкі, цяжка ўявіць, што праз два-тры тыдні ўся зямля пакрыецца пяшчотным зялёным дываном. але гэта - потым. а пакуль, асабліва з вечара, у паветры вісіць даволі халоднае свежасць. вясна ідзе павольна, асцярожна, як бы баючыся напалохаць каго-то. і калі заплюшчыць вочы і прыслухацца, то можна пачуць, як паступова набліжаюцца яе крокі.

аднойчы я ішла дадому са школы і зайшла па дарозе ў краму. у мяне было з сабой зусім няшмат кішэнных грошай. я збіралася купіць за іх якіх-небудзь прысмакаў. каля паліц з хлебам старэнькая бабуля папрасіла мяне дастаць  ёй паўбохана чорнага хлеба. пасля гэтага я яшчэ трохі пахадзіла па гандлёвай зале, выбрала, што хацела, і падышла да касы.

так атрымалася, што ў чарзе я стала менавіта за той самай бабуляй. у яе ў карзіне  быў няхітры набор: літр кефіру і той самы хлеб. надышла яе чарга. касір прабіла бабуліны пакупкі. і тут высветлілася, што ў бабулі не хапае грошай. яна ледзь не заплакала, бо яна лічыла па ўчарашніх цэнах і ёй хапала. але касір была  няўмольнай. так, у краме была пераацэнка, але сёння плаціць ужо трэба па новых цэнах. мне стала да слёз шкада бабулю. я паклала на паліцу свае прысмакі, дастала з кішэні свае грошы і працягнула ёй. бабуля здзівілася, збянтэжылася  і не хацела іх браць. але я ўгаварыла яе, яна расплацілася, і мы выйшлі з крамы.

паколькі я нічога не купіла, бабуля прапанавала мне зайсці да яе выпіць гарбаты. праўда, адразу ж збянтэжылася, што ў яе няма да гарбаты нічога, акрамя чорнага хлеба. я ветліва адмовілася, каб не ставіць яе ў няёмкае становішча, і адправілася дадому.

ужо падыходзячы да свайго дому, я выпадкова заўважыла на абочыне нейкую паперку. з цікаўнасці я падышла бліжэй і ўбачыла, што гэта грошы, прычым амаль тая ж сума, якую я толькі што аддала бабулі.

цяпер я дакладна : дабро заўсёды вяртаецца.