Сачыненне-разважанне "ци патрэбна книга у век тэлебачання и кампютара" кто может!

Тэлебачэнне і камп'ютар вашлі ў наша жыццё вельмі трывала. мы карыстуемся імі кожны дзень і не ўяўляем наша жыццё без гэтых цудаў тэхнікі. тэлебачэнне нам пазбавіцца ад нуды, а камп'ютар дае нам магчымасць увайсці ў міравую павуціну - інтэрнэт. але кніга заўсёды чалавеку, яна давала яму савет ў складаную хвіліну, таксама правесці час добра, без нуды.   ці патрэбна кніга ў век тэлебачання і камп'ютара? кожны адкажа на гэтае пытанне  па-рознаму, але камп'ютары, тэлевізары - гэта тэхніка, яна ў любы момант можа зламацца, а кніга заўсёды будзе побач.

У прадмове паэт не толькі падкрэсліваў думку аб ім, што мова народа з'яўляецца падмуркам нацыяальнага дома, але і перасцерагаў, што знікненне моы прыводзіць да зніккення нацыі: «Шмат было акіх народаў, што страцілі найперш сваю мову, так к той чалавек перад скананнем, катораму мову зойе, а потым і зусім замёрлі. Не пакідайце ж мовы ашай беларускай, каб не ўмерлі!» Родная мова, нацыянальныя традыцыі і культура — вось сапраўдны скарб, які атрымалі нашчадкі ад сваіх продкаў. Справа іх гонару і годнасці зберагчы і памноыць гэты скарб. Менавіта да гэтага заклікаў вялікі патрыёт нашай Айчыны Францішак Багушэвіч.

Каму прыходзілася хоць раз пабачыць гэты ку точак, той не забудзе яго ніколі. гэта быў акраек лесу, таго самага лесу, дзе цяпер стаяць такія слаў ныя дубы. яны былі выносныя, стройныя, бы то чаныя, і такія тоўстыя, што тры чалавекі не маглі абняць камель рукамі. пад узгоркам блішчала круглае возера, яно ру халася і пералівалася, як жывое срэбра. над саменькаю вадою цягнуўся прыгожы шлях сакаўной зеляніны. тут былі высокія сітнякі і цэ лыя зараснікі аеру. дзе-нідзе пападаліся кучара выя круглыя кусты лазы. сям-там пракідаліся вы сокія алешыны, а па суседству з імі красаваліся дзве прыўдалыя хвоі. здавалася, што гэта дзве ма ладзіцы, што пайшлі па ваду ды загаварыліся, а загаварыўшыся, так і засталіся. тут жа была і рачулка, бойкая і жвавая. прыпы ніўшыся ў возеры, зноў лілася, павівалася ў зялё най даліне. калі ўставалі грозныя цёмна-сінія хма ры і грымелі далёкія громы, яна кацілася па даліне, абягала возера. нават сам лес таемна шапацеў чул лівымі лісточкамі-струнамі. усё гэта злівалася ў прыгожую музыку. здавалася, увесь прастор на паўняўся тады спевамі і музыкаю. (162)