Запішыце дзеясловы ў 2-й і 3-й асобе множнага ліку будучага часу. зімаваць, вярцець, шыць, заўважыць, берагчы, папрасіць, сячы.

2-я асоба множнага ліку будучага часу: зазімуеце, будзеце вярцець, будзеце шыць, заўважыце, будзеце берагчы, папросіце, будзеце сячы

3-я асоба множнага ліку будучага часу: зазімуюць, будуць вярцець, будуць шыць, заўважаць, будуць берагчы, папросяць, будуць сячы

простая форма дзеясловаў у будучым часе ўтвараецца выключна ад дзеясловаў закончанага трывання: зазімаваць, заўважаць, папрасіць. будучы час дзеясловаў незакончанага трывання утвараецца з дапамогай дзеяслова быць у форме будучага часу + інфінітыў дзеяслова незакончанага трывання: вярцець, шыць, берагчы, сячы.

Галоўным героем аповесці “сірочы хлеб” з’яўляецца данік малец. хлопчык у хуткім часе застаецца сіратой.аднак яму пашанцавала сустрэцца з вельмі выдатным чалавекам міколам кужалевічам.мікола быў намнога старэйшы за даніка, аднак данік лічыў кужалевіча сваім лепшым сябрам.кужалевіч абараняў даніка ад ворагаў палуянчыкаў. таксама мікола адкрыў хлопчыку свет друкаванага беларускага слова, абудзіў у даніку нацыянальную годнасць.адным словам, мікола стаў настаўнікам юнака.мікола кужалевіч распаведаў даніку пра творчасць народнага пісьменніка беларусі янкі купалы. прыпадаў хлопчыку заняткі беларускай мовы.даніку падабаўся яго настаўнік, бо з ім заўсёды было прыемна гутарыць на любыя тэмы і на любое пытаннем даніка, мікола заўсёды находзіў адказ. мікола кужалевіч адносіцца да той катэгорыі людзей, якія людзям дабра і уносяць вялікі уклад у развіццё краіны і роднай мовы. іменна кужалевіч дапамог сіраце сфарміравацца у жыцці. ён заўважыў адароннасць даніка і вельмі дапамог яму. разам з данікам мікола іскаў жыццёвую праўду, раіўся, адстаіваў свой погляд і усё жыццё жыў дзеля другіх. 

Лаўручок яе, быўшы яшчэ хлопчыкам гадоў дзесяці, спадабаўся вельмі пану за прыгожы від і спрытны розум. бяздзетны пан забраў яго к сабе, адзяваў па-панску і, падвучыўшы крыху, аддаў пасля ў горад вучыцца. бацькам сваім ён ніколі нічога не пісаў, але пан, аддаўшы ў арэнду двор, усё ж такі сам прыязджаў штогод даведацца і расказваў ім, што лаўрук вучыцца ў адвакаты. рэдка-рэдка калі дзе на хвоі закаркае варона ды, падымаючыся ўверх, страсяне з галін вялікія ком'і той пачаў распытвацца і, ніякага толку не дабіўшыся, павёў яе ва ўчастак.