Сочинение-разважанне на тему "жыцё - выпрабаванне чалавека на чалавечнасць"

Кожны з нас сам вырашае, як яму пражыць сваё жыццё. на сваiм шляху мы сустракаем не толькi шчасце i поспех. нярэдка  нас чакае гора цi проста нядобрыя людзi. i толькi ад нас самiх залежыць, як мы станем паводзiць сябе ў гэткiх абставiнах. адзiн чалавек , стане дрэнна абыходзiцца з тымi, хто слабейшы за яго. будзе помсцiць за свае няўдачы людзям, якiм няма чым адказаць i якiя ў гэтых самых  няўдачах зусiм не вiнаватыя. потым той невiнаваты, каго пакрыўдзiлi такiм чынам, будзе сам помсцiць яшчэ слабейшым. атрымаецца замкнутае кола, з якога няма выйсця. другi чалавек у цяжкiх абставiнах выхаваецца, стане мацнейшым, пачне тым, хто апынуўся у гэткай сiтуацыi. адным словам, той, хто быў чалавечным, чалавечным у цяжкiх абставiнах i застанецца. той, хто не быў, пакажа сваю сапраўдную сутнасць. вось так жыццё выпрабоўвае чалавека на чалавечнасць.

  у свеце існуе каля трох тысяч прафесій. бясспрэчна, усе яны важныя, але з і я усё больш пераконваюся ў тым, што мая будучая прафесія - урач - нужнейшая і найважнейшая для чалавецтва. што можа быць больш каштоўнага, чым жыццё і патрэбней здароўя? менавіта таму чалавек не мае права быць дрэнным лекарам, так як менавіта лекара давяраюць самае каштоўнае - здароўе. вылечыць чалавека - самая галоўная лекара. аздаравіць чалавека - гэта папярэдзіць хваробу, пераканаць пацыента ў неабходнасці весці здаровы лад жыцця і навучыць чалавека правільна ўспрымаць навакольны свет, арыентавацца ў ім, адэкватна рэагаваць на розныя раздражняльнікі, правільна харчавацца. вельмі важна не губляць глыбокага павагі да хворых, умець выслухаць, зразумець, , а гэта часам бывае вельмі цяжка.

Зямлянкі былі б пустыя, каб не відно было, што адну з іх пакінулі нядаўна, што тут усё ж такі нехта жыў. У ёй яшчэ не паспеў выветрыцца дух нядаўняга людскога прыстанішча. На нарах ляжала свежая яшчэ непрацёртая салома, а ля парога складзены былі сухія дровы. У першы момант падумалася, што чалавек адышоўся толькі на хвіліну і зараз жа вернецца.

Ігнат і лейтэнант Галабурда стаялі за зямлянкай, ля крывой ад самага камля бярозкі. Расла ж яна на невялікім грудку, з-пад якога выцякала крынічка, як вымыты ў пяску сподачак. А потым са сподачка вада імкліва ішла аж пад снег, хаваючы ад усіх сваю жывую неспакойную сілу.