Дайте легенду на мове про реку или города

Пра горад пружаны і раку мухавец калісьці, як расказваюць палешукі, задумала каралева бона залажыць горад на рацэ мухавец. села яна ў карэту, узяла з са- бой дзіця і адправілася ў далёкую дарогу. вось нарэшце пад'еха- лі да ракі мухавец. хоць не надта шырокай ды глыбокай была тая рака, але праз яе быў пракладзены мост. на сярэдзіне дарогі пачаў мост трашчаць: не вытрымаў ён карэты з чацвёркаю коней. карэта разам з усімі апынулася на дне ракі, дзе вадзіўся, казалі людзі, нейкі змей-вадзянік. схапіў ён тое дзіця і знік, толькі яго і бачылі. ледзь жывую выцягнулі з вады каралеву. а калі тая апрытомнела ды даведалася, што сталася з яе дзіцем, закляла тое месца. , так з таго часу і пайшло: улетку, калі моцна прыпякала сонца, то рака ў тым месцы амаль зусім перасыхала, сыходзіла на нішто. а пасля каралева бона залажыла на гэтым месцы горад і назвала яго пружаны

кожны чалавек аджывае свае жыццё, і аднойчы прыходзіць яго вечар  — той час, калі чалавек скончыць сваё існаванне. але нягледзячы на гэта існуе нешта вечнае: любоў, разуменне ўласнага прызначэння на зямлі. можна прывесці словы: «жыццё  — гэта выпрабаванне чалавека на чалавечнасць». жыць трэба сумленна, спагадлива, таму што тое, што было ў маладосці, адгукнецца пазней. вечар жыцця будзе   спакойным, калі чалавек жыў з дабром, з любоўю, калі побач з ім будуць дзеці і ўнукі, якія ніколі пра яго не забудуць.

Если что-то из этого , то на)  аджывае чалавек сваё жыццё, аднойчы прыходзіць яго вечар, старасць, той час, калі чалавек закончыць сваё зямное існаванне. але ёсць нешта вечнае: любоў, разуменне ўласнага прызначэння на зямлі. гаворачы словамі аўтара: «жыццё — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. i ўвечары павінна свяціць сонца» . (жыць сумленна, спагадліва, чэсна, бо тое няправеднае, што было ў маладосці, адгукнецца ў старасці. вечар чалавечага жыцця будзе спакойным, калі ты жыў з дабром, згодай, з любоўю ў сэрцы; калі побач з табой будуць твае дзеці, унукі, якія ніколі не забудуць «смачную ваду свайго дзяцінства