Сочинение про описание внешности мамы

Кожны чалавек у свеце думае, што яго мама самая прыгожая. дзяўчынкі хочуць быць падобнымі да сваіх мам, хлопчыкі мараць аб такой прыгожай жонцы. я не выключэнне. мая мама таксама самая прыгожая. маёй маме сорак гадоў, але выглядае яна значна маладзей, таму што яна вельмі стройная і сочыць за сабой. у яе падцягнутая скура, зусім мала маршчын. сівізну яна хавае фарбай. валасы ў мамы пафарбаваныя ў каштанавы колер. яны ў яе хвалістыя і непаслухмяныя, вельмі густыя, даўжынёй да плячэй. мама марнуе шмат часу штодня, каб скласці свае валасы ў прыгожую прычоску. але яно таго варта: яе валасам ўсе зайздросцяць. твар у мамы сімпатычны. самае прыгожае ў ім - гэта вочы. яны ў яе блакітныя і бяздонныя, нібы азёры. вочы яе  абрамляюць густыя чорныя вейкі, якія з'яўляюцца прадметам маёй ціхай зайздрасці. вусны ў мамы пульхныя і ружовыя. ёй яны залішне бледнымі, і яна фарбуе іх ярка-чырвонай . мне здаецца, ёй вельмі пасуе. у мамы зграбныя  рукі з доўгімі пальцамі. па яе руках адразу відаць, што калісьці яна грала на раялі. у яе сапраўдныя рукі музыканта. на пазногцях ў мамы заўсёды акуратны манікюр. яна лічыць, што стан пазногцяў чалавека можа расказаць пра іх гаспадара вельмі многае. у мамы таксама вельмі зграбныя  ступні ног. яна носіць трыццаць пяты памер абутку. мы часам жартуем, што яна магла б быць галоўнай гераіняй казкі "папялушка". а яна незадаволеная памерам сваёй ногі, таму што абутак такога памеру можна знайсці толькі ў дзіцячым аддзеле. мама ўмее стыльна і дарэчы апранацца. мяне яна таксама гэтаму навучыла. мне яшчэ трэба будзе навучыцца ў сваёй мамы вельмі шмат чаму. але яна ўжо цяпер для мяне самая прыгожая жанчына ў свеце.

Узя — жывеліна капрызнае. калі ў яго добры настрой, ен гуляе, дазваляе сябе гладзіць, дазваляе іншаму жывеле есць са сваей міскі, але калі ў яго дрэнны настрой, ен папярэджвае аб гэтым своеасаблівым мяўканне, тады яго лепш не чапаць. кузя сур'езны, змагарных кот. калі мы былі ў весцы, ен біўся з усімі катамі. першым у бойку ен не ўступае. спачатку ен як бы папярэджвае: вые непрыемным голасам. амаль на сто восемдзесят градусаў паварочвае шыю; поўсць у яго паўстае дыбам, а хвост "ператвараецца" ў разбэшчаную щетинистую шчотку. жалю да суперніка ў яго няма. ен б'ецца да таго часу, пакуль праціўнік не звернецца ў ўцекі. кузя — вельмі разумны кот. ен навучыўся лапамі адкрываць халадзільнік; дзверцаў шаф. калі ўваходная дзверы не зачынена на замок, то ен будзе вісець на ручцы да тых часоў, пакуль дзверы не адкрыецца. кузя любіць глядзець тэлевізар, паляваць на яшчарак, жаб, птушак. і ўсе ж ен вельмі добры кот і любіць сваіх гаспадароў. мне вельмі падабаецца наш кот.

сумленне-гэта маральнасць, мараль, справядлівасьць, дабро, прыстойнасць, сумленнасць. прыслухоўваючыся да яе, чалавек будзе ісці па правільным шляху, развівацца, удасканальвацца. яго жыццё не будуць абцяжарваць дрэнныя ўчынкі, якія нікому не дзьмуць свабодна дыхаць і радавацца жыццю. таму так важна на працягу ўсяго свой жыцця прыслухоўвацца да таго, што кажа сумленне, і не забываць пра тое, што яно заўсёды з табой. сумленне ва ўсіх такое рознае. у каго-то яна схаваная далёка-далёка, што чалавеку часам нялегка адразу-нешта выявіць. у каго-то яно чыстае. а што ў мяне з сумленнем? ёсць ці ўвогуле яно ў мяне? я вырашыў праверыць сябе. вось ем на перапынку булачку, да мяне падыходзіць мой таварыш і кажа, што сёння грошы на абед ён забыўся дома.але я адвярнуўся ад яго і працягваю есці булку, не звяртаючы ўвагу на яго. настаўніца папрасіла мяне падзяжурыць каля яе стала, каб дзеці нічога не чапалі і не бралі яе рэчы,я пастаяў трохі і потым пайшоў,стаміўся дзяжурыць, а ў ніны васільеўны зніклі ручкі і падручнік з яе стала. у двары хлапчукі мучалі котку, але я так хацеў засесці за кампутар, што мне бяла не да іх прайшоў міма і толькі ўздыхнуў. мама патэлефанавала і спытала, ці выканаў я урокі. я пачухаў патыліцу і схлусіў, каб не сварылася, а то яшчэ гуляць не пусце.сказаў, што даўно ўжо зрабіў. і яна адказала ўзрадаваная мне, што я магу пайсці пагуляць на вуліцы.

увечары я лег спаць,але мяне мучыў пытанне: ”сумленны я чалавек? ” тады я вырашыў спытаць маму.яна цяжка ўздыхнула, мае сшыткі і адказала: ”ведаеш, сумленне ў цябе ёсць, толькі ты яе яшчэ не пабудзіў, задрамала ояно. не хоча прачнуцца, вось і ты стаў падманваць, і што абяцаеш, не робіш.

і тут я задумаўся, сумленне – гэта усё маё жыццё. і яго трэба пражыць прыгожа, вось я і вырашыў па жыцці быць сумленным.