Плз, я сфоткал, напишите номер и схемы плз

як шмат розных сэнсаў, значэнняў, эмоцый можа змяшчаць адно – адзінае слова! якой невычэрпнай, неспасціжнай сілай яно валодае! але толькі ад нас залежыць, у якое рэчышча накіраваць гэтую сілу. бо словам можна нанесці непапраўную шкоду, крыўду, выклікаць раздражненне і злосць або прынесці велізарную карысць, падарыць радасць і добры настрой.

кожны дзень мы маем зносіны з многімі людзьмі. але ці заўсёды мы задумваемся над тым, што менавіта мы гаворым, якія словы вымаўляем, што заключаецца ў нашых словах для іншага чалавека ? вядома ж, не заўсёды. усе мы схільныя моцнаму ўплыву настрою, самаадчування, тых ці іншых жыццёвых сітуацый і абставінаў. і бывае, што, размаўляючы з іншымі людзьмі і адказваючы на іх пытанні, звароты, мы кідаем ім у адказ першыя прыйшоўшыя на розум словы. слова, калі яно сказана, ужо не вернеш назад.

як часта бывае, што, зусім таго не , мы крыўдзім блізкіх і дарагіх нам людзей. i толькі таму, што з гарачкі сказалі нейкае грубае, непрыемнае, крыўднае слова. некалькі слоў – і разрываецца сяброўства, узнікае неразуменне, недавер, крыўда. « ды хіба я хацеў яго пакрыўдзіць ?   – здзіўляемся мы пасля. – я не гэта меў на ўвазе! » але час сышоў, словы сказаныя, і часта бывае ўжо шмат чаго не выправіць. «я не так выказаўся » , гэта значыць сказаў не тое слова – а ў суразмоўцы без усякай, здавалася б, на тое прычыны надоўга сапсаваўся настрой. мы пакрыўдзілі чалавека, ўсялілі ў яго душу сум, злосць, негатыўныя эмоцыі. а ці варта было ?

наколькі прыемна бывае сустрэць чалавека, які заўсёды настроены станоўча, ад якога заўсёды чуеш прыемныя, добрыя словы, як бы ні было сумна ў яго на душы, як бы ні хацелася яму ў гэты момант пабыць аднаму, пазбегнуць зносін. але ж усе мы жывем у грамадстве і павінны ўмець жыць і гаварыць прыгожа. напрыклад, мы прыйшлі ў госці да аднаго, а ў яго ў гэты момант нейкія непрыемнасці, ён усё роўна сябе адчувае ці ў яго проста дрэнны настрой. мы можам, вядома, знервавацца самі, разгарнуцца і сысці, пакінуўшы аднаго сам – насам са сваімі праблемамі. але можам – і павінны – паступіць па -іншаму.

мы можам падзяліць з ім яго клопаты, сказаць некалькі прыемных, бадзёрых слоў, спакойна абмеркаваць сітуацыю, якая склалася. у большасці выпадкаў ўжо гэтым мы вельмі дапаможам чалавеку. добрымі словамі можна парадаваць, прагнаць дрэнны настрой, развеяць сумнеў і няўпэўненасць. а радасць, падораная іншаму, ўдвая вяртаецца да нас саміх. і вось ужо больш за вясёлых, ветлых, шчаслівых людзей ! да тых, хто часцей кажа прыемныя, добрыя, добрыя словы, заўсёды цягнуцца навакольныя. у ветлых людзей нашмат больш сяброў – сапраўдных, гатовых у любы момант прыйсці на дапамогу, сказаць добрае адказнае слова, падтрымаць сябра і развеяць дрэнны настрой. такім людзям жывецца нашмат лягчэй, радасней, цікавей.

мы часта кажам адзін аднаму: «усяго добрага » , « поспехаў » , « дабра і шчасця». і гэта не простая праява ветлівасці, у гэтых словах мы выказваем сваю чалавечую сутнасць, уменне з разуменнем і па – добраму ставіцца да навакольных. вялікая добрая сіла заключана ў такіх словах, як «добры дзень», «добры вечр». прамаўляючы іх, мы ад усяго сэрца жадаем людзям здароўя і дабра. а значыць, чым часцей мы іх вымаўляем, тым больш радасці і дабрыні з’яўляецца вакол. добрыя і жывуць у душы таго, хто ўмее аддаваць сілы сваёй душы іншым людзям. мы кажам: «дзякуй»,«дзякую». дзякаваць – значыць рабіць дабро, дарыць карысць. і справа нават не ў тым, каб умець прамаўляць гэтыя словы ў патрэбны момант, а ў тым, каб рухамі самой душы адказваць на дабро, якое зрабілі табе іншыя людзі.

мне часта здаецца, што з дапамогай добрых, ветлівых, шчырых слоў можна было б пазбегнуць многіх непрыемных сітуацый у жыцці, прадухіліць драмы і трагедыі, зрабіць жыццё святлей, прыемней, прыгажэй і больш шчаслівы , калі б усе людзі на зямлі перад тым, як сказаць якое – небудзь рэзкае слова літаральна на некалькі секунд задумаліся – а апраўданне. ці гэтая рэзкасць, не прычыніць ці грубасць незаслужаную крыўду чалавеку? калі б кожны з нас часам ставіў на шалі хвіліннае задавальненне ад рэзкасці, здзеку, цынічных выказванняў і тыя наступствы, якія можа выклікаць такія паводзіны, то негатыўны ўплыў, якія акажа неабдуманая фраза на далейшыя адносіны з людзьмі, на ўнутраны стан – і суразмоўцы і сваё ўласнае, то вельмі многія непрыемныя і грубыя словы ніколі б не былі сказаны. таму кажыце людзі, кажыце самыя добрыя словы.

Характары і вобразы герояў п'есы аляксея дударава "вечар" творчасць аляксея дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзённыя пытанні жыцця. драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. « — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. i ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю п'есу «вечар» а. дудараў. у «неперспектыўнай» вёсцы вежкі засталіся толькі трое старых — ганна, васіль мульцік і мікіта гастрыт. па-рознаму прайшло іх жыццё. ганна ўвесь час, як і мульцік, працавала на зямлі. ні адпачынку, ні радасці не ведала. у вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. i апошні сын віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. але ганна не азлобілася на жыццё. яна толькі стомлена думае: «рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакі i нашто нарадзілася? » навошта нарадзіўся, ведае мульцік. у яго таксама нялёгкі лес. ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. i гэта яшчэ не ўсё! двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша». гора ўзмацніла душу васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. ад мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. ён бачыць, як чакае ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. i якая паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і бярозкі пад акном. мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. ён добра ведае, што нарадзіўся на зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «шчасце з чужых рук заўсёды кі шчасце самому рабіць трэба». мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў . i легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. у мульціку і ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця. менавіта ў вобразах васіля і ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і зарасце сцяжынка да іх вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не будзе браць з яго вады. яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і асірацее зямля продкаў. i не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што зямля застанецца ў адзіноце. п'еса «вечар» прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. адухоўленыя блізкасцю да прыроды героі а. дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.