Жураулины крык написать сачение на тему мой любимый герой

найбольш за ўсіх у апавяданні васіля быкава “жураўліны крык” мяне ўразіў герой барыс фішар.

барыс фішар – не ваенны чалавек. ён вучоны, мастацтвазнаўца. і вайна для яго – гэта ненатуральная, невядомая справа. сваё жыццё ён бачыць у кнігах, у карцінах, у скульптуры. у першы дзень, калі камандзір карпенка раздае загады, фішар мі пачытвае кнігу.

нягледзячы на гэта, ён аддае сваё жыццё за радзіму мужна і бясстрашна.

барысу фішару мінуў трэці дзесятак, калі пачалася вайна. побач з васемнадцацігадовым глечыкам ён здаваўся ўжо сталым чалавекам. але жыццёвая рэчаіснасць для яго ўся была ў мастацтве. маленькім хлопчыкам ён спрабаваў маляваць сам, але хутка зразумеў, што ягонае прызначэнне – вывучаць цуда мастацтва. ён не бачыў іншага сэнсу свайго жыцця. барыс фішар не цікавіўся палітыкай, турботамі штодзённага жыцця. і трапіўшы ў войска, адчуваў сябе няёмка, няўмела і няўтульна.

мастак у душы, ён доўга не мог навучыцца хадзіць у нагу разам з іншымі салдатамі, аддаваць чэсць. вучэнне вайсковай справе знясільвала хлопца.

аднак, апынуўшыся на фронце, фішар не здаўся і ніякім чынам не выказаў сваёй абыякавасці да вайны. наадварот, у ім прачнуўся баец, за радзіму і за тое, у што ён верыў. пакуты мастака засталіся ў даваенным часе, і з першага дня ён бездакорна выконваў загады.

фішар памірае ў канцы аповесці, забіўшы адзінага ворага ў сваім жыцці.

1.

1. Читателю представлено знакомство с Фëклой.  

2. Фëкла заготавливает дрова для печки.  

3. Пейзаж и переживания.  

4. Фëкла и почтальон.  

5. Фëкла плачет от грубости почтальона.

6. Нахлынули воспоминания о сыне.  

7. Детство и юность Василия

8. Прощание с сыном

9. Надеется на его возвращение уже 16 лет.  

10. Пришла Ульянка.  

11. Упреки девушки и ответ матери.  

12. Страшный сон.  

13. Фëкла идет дорогою.  

14. Где же ты, сынок?!

2.

1.Тэкля сячэ дровы

2.Сустрэча с пісьманосцам

3.Успаміны пра апошняе развітанне з сынам

4.Прыход Ульянкі

5.Сон Тэклі пра Васілька

6.Нясцерпнае жаданне ўбачыць сыночка кліча маці у дарогу

7.Сустрэчы і перажыванні ў дарозе

8.«Сыночак мой, дзе ж ты?»

Объяснение:

Ішоў дзед лесам, а за ім бегла собачка. Ішоў дзед, ішоў, ды і першы раз кінуў рукавічкамі. Вось бяжыць мышка, улезла ў гэтую рукавічкамі і кажа:

- Тут я буду жыць.

А ў гэты час жаба - прыг-прыг! - пытаецца:

- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?

- Мышка - поскребушка. А ты хто?

- А я жаба - попрыгушка. Пусці і мяне!

- Ідзі.

Вось іх ужо двое. Бяжыць зайчык. Падбег да рукавічкі, пытаецца:

- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?

- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка. А ты хто?

- А я зайчык - побегайчик. Пусціце і мяне!

- Ідзі.

Вось іх ужо трое. Бяжыць лісічка:

- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?

- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка ды зайчык - побегайчик. А ты хто?

-А я лісічка-сястрычка. Пусціце і мяне!

Вось іх ужо чацвёра сядзіць. Зірк, бяжыць ваўчок - і таксама да рукавічкі, ды і пытаецца:

- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?

- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка, зайчык - побегайчик ды лісічка-сястрычка. А ты хто?

- А я ваўчок - шэры бачок. Пусціце і мяне!

- Ну ідзі!

Улез і гэты. Ужо стала іх пяцёра. Адкуль ні вазьміся, брыдзе кабан:

- Хро-хро-хро, хто ў рукавічкамі жыве?

- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка, зайчык - побегайчик, лісічка-сястрычка ды ваўчок - шэры бачок. А ты хто?

- А я кабан - клыкан. Пусціце і мяне!

Вось бяда, усім у рукавічкамі паляванне.

- Табе і ня ўлезьці!

- Як-небудзь ўлез, пусціце!

- Ну, што ж з табой зробіш, лезь!

Улез і гэты. Ужо іх шасцёра. І так ім цесна, што не павярнуцца! А тут затрашчала сучча: вылазіць мядзведзь і таксама да рукавічкі падыходзіць, раве:

- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?

- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка, зайчык - побегайчик, лісічка-сястрычка, ваўчок - шэры бачок ды кабан - клыкан. А ты хто?

- Гу-гу-гу, вас тут зашмат! А я медведюшка - бацюшка. Пусціце і мяне!

- Як жа мы цябе пусцім? Бо і так цесна.

- Ды як-небудзь!

- Ну ўжо ідзі, толькі з краёчку!

Улез і гэты. Сямёра стала, ды так цесна, што рукавічкамі таго і глядзі, разарвецца.

А тым часам дзед хапіць - няма рукавічкі. Ён тады вярнуўся шукаць яе. А сабачка наперад пабегла. Бегла, бегла, глядзіць - ляжыць рукавічкамі і варушыцца. Собачка тады:

- Гаў-гаў-гаў!

Звяры спалохаліся, з рукавічкі вырваліся - ды ўрассыпную па лесе. А дзед прыйшоў і забраў рукавічкамі.