Вопросы и ответы для кроссворда по "магіла льва" янка купала

Древнейшим изображением евфросинии долгое время считалась фреска на северо-западном столпе преображенской (спасской) церкви полоцкого евфросиниева монастыря, раскрытая в 1950 г. д. е. брягиным (см., напр.:   арлоў.  1992. вкл.; мон-рь у церкви спаса. 2000. с. 9;   селицкий а. а.  живопись полоцкой земли xi–xii вв. минск, 1992. с. 124–125. рис. 80). это прямоличное изображение головы женщины в плотно повязанном монашеском плате, с нимбом. выразительные черты лица (высоко поднятые полукруглые брови, широко расставленные глаза) облику святой яркую индивидуальность. в качестве аргумента для отождествления образа евфросинии приводилась цитата из ее жития: « бо лепа лицем» (кацер м. с.  изобразительное искусство белоруссии дооктябрьского периода. минск, 1969. с. 24), а также сведения о том, что к xii в. уже существовала традиция помещать в храме донаторскую композицию (в данном случае речь идет об одном из изображений преподобных жен и мучениц, надписи к которым не сохранились). сравнительно недавно обнаружен подлинный ктиторский «портрет» евфросинии, написанный при входе в ее келью в юго-западной части на хорах преображенской церкви (сарабьянов.  2007. с. 21, 157, 165). она представлена в рост, в монашеском одеянии и куколе, подносящей храм иисусу христу, лик утрачен. нимб отсутствует, что указывает на создание фрески вместе со всем комплексом росписей кельи предположительно в нач. xiii в., по другой версии, в 50-х гг. xii в. (ок. 1161), когда началось почитание евфросинии. иконография евфросинии получила развитие преимущественно в новое время в россии, на украине и в белоруссии. в текстах иконописных подлинников xviii в. под 23 мая внешний облик святой

літаратура з’яўляецца адным са сродкаў пазнання жыцця і, перш за ўсё, чалавека. каб глыбока раскрыць характары, пісьменнікі часта ідуць па шляху супастаўлення герояў. такі прыём выкарыстаны янкам купалам у паэме «курган» пры абмалёўцы вобразаў гусляра і князя. у параўнальным плане пададзены вобразы сцёпкі і аленкі ў аповесці «на прасторах жыцця» якуба коласа. гэтым прыёмам карыстаўся і у. караткевіч пры стварэнні вобразаў пора-леановіча і горава ў апавяданні «паром на бурнай рацэ».

абодвагероі - выпрабаваныя ў баях ваенныя ў чыне каззітанаў, якія накіраваны з ротай салдат ахоўваць адзіны паром, каб не аддаць яго ў рукі паўстанцам. у пачатку твора аўтар зазначае, што аднаму з іх, пора-леановічу, «не вельмі верылі як нашчадку сепаратысцкай фаміліі і ўраджэнцу магілёва», таму «ў дапамогу яму» паставілі юрыя горава, карэннага русака са старой маскоўскай фаміліі, які быў паранены ў сутычцы з паўстанцаў пад ракавам і адасланы «ў тыл» на лячэнне. сімпатыі чытача, здаецца, павінны быць на баку пора-леановіча: чалавека, якому не давярае сам генерал урадавых войск. бо ці можна прыхільна ставіццаі да чалавека, роля якога - шпіёніць? але гэта толькі першае ўражанне. у. караткевіч не навязвае нам сваіх думак, а дае магчымасць разабрацца, хто ёсць хто?

вось мы бачым горава, які ў думках апынуўся ў маскве, успамінае сваю старэнькую маці, каханую дзяўчыну надзейку, марыць аб мірным жыцці. і раптам - стрэл! гэта страляў-забаўляўся з дуэльных пісталетаў пора-леановіч. горава ўразіў (каторы ўжо раз! ) яго сухі прыгожы твар, белыя валасы, бакенбарды і, галоўнае, страшнаватыя блакітныя вочы, у якіх бачная была пагарда да ўсяго. і яшчэ рэзкі шрам паўз брыво і левую скронь - адмеціна двубою. многае можа сказаць пра героя яго партрэт. пора-леановіча выдавалі вочы аўтар далей скажа: «яго нахабныя і страшныя вочы гарэлі вясёлым шаленствам». і тут жа гораў дасць дакладную характарыстыку пора-леановічу: «чалавек, які сядзіць яго, - страшны, вельмі небяспечны чалавек, драпежнік, у якога, пэўна, зусім няма ў душы месца для так званых пакут сумлення». і вельмі хутка мы ўпэўнімся ў гэтым.

наступная ноч выдалася «вераб’інай». дождж паліў так, што, здавалася, паветра было менш, чым вады. вада прыбывала вельмі хутка, рака пайшла старыком. на перасцярогу бывалага салдата івана, які прапанаваў паставіць каравул на рацэ, каб не здарылася бяды з прахожымі, пора-леановіч рэагуе іранічна: «табе што да таго? няхай не суюцца ў » і калі гораў хоча неяк абразуміць пора-леановіча, гаворачы, што да свайго народа трэба адносіцца з павагай, што людзі не вінаватыя, калі дрэнна робяць улады, той адказвае, што народ - гэта быдла, якое па галаве трэба біць. і ваша, і наша, і польскае, і ўсякае. іншага яны не варты. людзей не шкадуй. ні жанчын, ні дзяцей. ідзі па трупах, і добра табе будзе.

і мы пачынаем разумець, які жудасны чалавек гэты пора-леановіч. для яго галоўнае - стаць на той бок, які выйграе. а прысяга, закон гонару - гэта не для яго. яшчэ болып поўна раскрываюцца героі апавядання пры сустрэчы з жанчынай, жонкай грынкевіча, кіраўніка паўстанцаў, якая везла памілаванне свайму мужу. адзін (пора-леановіч) ведаў, што пакаранне грынкевіча будзе выканана гэтай ноччу, і наўмысна затрымліваў жанчыну. другі (гораў), нічога не , рызыкаваў сваім жыццём, каб пераправіць жанчыну на другі бераг раз’юшанай ракі.

менавіта гэтая вераб’іная ноч паказала, якія розныя тыпы людзей увасабляюць пора-леановіч і гораў. мы ўбачылі, што адзін з іх люта ненавідзеў людзей, а другі ганарыўся сваім . такія людзі, як капітан пора-леановіч, не павінны жыць на зямлі, - падкрэслівае аўтар, - і адмоўны герой гіне на дуэлі.