Праскланять личэбник (25, 48, 139, 1.5)( )

Н. дваццаць пяць
Р. дваццаци пяци
Д. дваццаци пяци
В. дваццаць пяць
Т. дваццацю пяцю
М. аб дваццаци пяци

Першая сустрэча Сяргея з Бурыкам адбылася ўзімку саракавога года. Бацька хлопчыка быў ляснічым. У той час паляванне на мядзведзяў не было забаронена, і палясоўшчыкі забілі мядзведзіцу, не ведаючы, што ў яе трое мядзведзянят. Двух малых яны забралі сабе, а трэцяга занеслі бацьку Сяргея. 
     Хлопчык убачыў нешта малое, велічынёй з рукавічку, поўсць у звярка была светлага колеру. Вочы ці то сінія, ці блакітныя. Сяргей падумаў, што гэты звярок — малое шчаня. Бацька патлумачыў хлопчыку, што мядзведзі ўзімку не ядуць, таму мядзведзіха і нараджае такіх малых дзетак, яны ўсю зіму амаль не растуць, ядуць зусім мала малака, з напарстак. Каб елі болей, маці-мядзведзіха памерла б з голаду. 
     Усе вельмі палюбілі маленькага мядзведзіка, а асабліва Сяргей. Мядзведзік жыў у Сяргеевым пакойчыку, на другім паверсе. Спаў Бурык на старым кажуху, пасцеленым ля грубкі. А бывала ўначы пачынаў так жаласна енчыць, успамінаючы, напэўна, сваю маці-мядзведзіху, што хлопчык браў яго да сябе ў ложак, пад коўдру, і малы адразу супакойваўся. Кармілі Бурыка спачатку малаком. Ён злізваў малако сваім шэра-ружовым язычком з мацінага пальца. А потым Марка прывёз з горада спрынцоўку, і тады справа ўвогуле пайшла на лад. Бурык пачаў хутка расці. 
     Сяргей вельмі любіў Бурыка, клапаціўся аб ім. Бурык таксама вельмі прывязаўся да хлопчыка, сумаваў без яго, калі той быў у школе.

Ці патрэбна кніга ў век тэлебачання і камп’ютара?

Новыя тэхналогіі трывала ўваходзяць у нашае жыццё. Тэлебачанне і Інтэрнет сталі даступнымі для ўсіх і вельмі зручнымі сродкамі атрымання інфармацыі. Здаецца, папяровыя кнігі ды журналы аджываюць свой век і хутка стануць зусім непатрэбнымі.

Аднак, мне падаецца, што гэта не зусім так. Па-першае, кніга заўсёды была для чалавека не проста крыніцай ведаў, але духоўным спадарожнікам. Чытанне – гэта асалода, задавальненне. Кніга дае чалавеку магчымасць думаць самому, фантазіраваць, уяўляць герояў і падзеі на свой лад. Гэтай магчымасці не могуць даць нам ні тэлебачанне, ні камп’ютар. Таму, я думаю, што эстэтычная асалода ад папяровых тэкстаў яшчэ доўга не будзе мець сабе замены сярод высокатэхналагічных прыладаў.

Па-другое, што датычыцца камп’ютара або тэлевізара, іх нельга назваць надзейнымі носьбітамі інфармацыі. Любыя электронныя прылады залежаць ад электрычнасці. І раптам, калі не будзе святла, маніторы і экраны будуць проста грудай жалеза, ні на што не прыдатнай. Кніга ж, або любыя запісы на паперы, заўсёды застануцца даступнымі, што с электрычнасцю, што без. І там, дзе электраправадоў няма ўвогуле, толькі кніга і можа выратаваць чалавека ад суму і данесці веды.

Такім чынам, у век высокіх тэхналогіяў нам нельга забывацца пра тое, што кніга – неабходны і пакуль што незаменны носьбіт інфармацыі, а таксама крыніца думак, ведаў, разважанняў.