Дапоунице текст патрэбными займенниками. падкрэслице дзейник и выказник у апошним сказе, пазначце який часцицай совы з, яуляецца кожнае слова. аня идзе у школу, з цикавасцю глядзиць навокал . сонейка сагравае зямлю, лашчыць твар дзяучынки. недалёка ад школы аня сустракае алёшу, радастна витаецца з аднакласницай. дзеци разам идуць жалей. з захапленнем абмяркоуваюць учарашнюю экскурсию.

ці патрэбна кніга ў век тэлебачання і камп’ютара?

новыя тэхналогіі трывала ўваходзяць у нашае жыццё. тэлебачанне і інтэрнет сталі даступнымі для ўсіх і вельмі зручнымі сродкамі атрымання інфармацыі. здаецца, папяровыя кнігі ды журналы аджываюць свой век і хутка стануць зусім непатрэбнымі.

аднак, мне падаецца, што гэта не зусім так. па-першае, кніга заўсёды была для чалавека не проста крыніцай ведаў, але духоўным спадарожнікам. чытанне – гэта асалода, задавальненне. кніга дае чалавеку магчымасць думаць самому, фантазіраваць, уяўляць герояў і падзеі на свой лад. гэтай магчымасці не могуць даць нам ні тэлебачанне, ні камп’ютар. таму, я думаю, што эстэтычная асалода ад папяровых тэкстаў яшчэ доўга не будзе мець сабе замены сярод высокатэхналагічных прыладаў.

па-другое, што датычыцца камп’ютара або тэлевізара, іх нельга назваць надзейнымі носьбітамі інфармацыі. любыя электронныя прылады залежаць ад электрычнасці. і раптам, калі не будзе святла, маніторы і экраны будуць проста грудай жалеза, ні на што не прыдатнай. кніга ж, або любыя запісы на паперы, заўсёды застануцца даступнымі, што с электрычнасцю, што без. і там, дзе электраправадоў няма ўвогуле, толькі кніга і можа выратаваць чалавека ад суму і данесці веды.

такім чынам, у век высокіх тэхналогіяў нам нельга забывацца пра тое, што кніга – неабходны і пакуль што незаменны носьбіт інфармацыі, а таксама крыніца думак, ведаў, разважанняў.

 

Першая сустрэча сяргея з бурыкам адбылася ўзімку саракавога года. бацька хлопчыка быў ляснічым. у той час паляванне на мядзведзяў не было забаронена, і палясоўшчыкі забілі мядзведзіцу, не , што ў яе трое мядзведзянят. двух малых яны забралі сабе, а трэцяга занеслі бацьку сяргея.            хлопчык убачыў нешта малое, велічынёй з рукавічку, поўсць у звярка была светлага колеру. вочы ці то сінія, ці блакітныя. сяргей падумаў, што гэты звярок — малое шчаня. бацька патлумачыў хлопчыку, што мядзведзі ўзімку не ядуць, таму мядзведзіха і нараджае такіх малых дзетак, яны ўсю зіму амаль не растуць, ядуць зусім мала малака, з напарстак. каб елі болей, маці-мядзведзіха памерла б з голаду.            усе вельмі палюбілі маленькага мядзведзіка, а асабліва сяргей. мядзведзік жыў у сяргеевым пакойчыку, на другім паверсе. спаў бурык на старым кажуху, пасцеленым ля грубкі. а бывала ўначы пачынаў так жаласна енчыць, успамінаючы, напэўна, сваю маці-мядзведзіху, што хлопчык браў яго да сябе ў ложак, пад коўдру, і малы адразу супакойваўся. кармілі бурыка спачатку малаком. ён злізваў малако сваім шэра-ружовым язычком з мацінага пальца. а потым марка прывёз з горада спрынцоўку, і тады справа ўвогуле пайшла на лад. бурык пачаў хутка расці.            сяргей вельмі любіў бурыка, клапаціўся аб ім. бурык таксама вельмі прывязаўся да хлопчыка, сумаваў без яго, калі той быў у школе.