Нужно написать аписание любого памятника в беларуси на бел. мове примерно полторы

Помнік "Дзяўчына з парасонам"
Помнік "Дзяўчына з парасонам" на Міхайлаўскім скверы ў Мінску быў усталяваны ў 2000 годзе. Гэта помнік маладым дзяўчатам і хлопцам - ахвярам жахлівай трагедыі на станцыі метро "Няміга".
30 мая 1999 года на беразе ракі Свіслач адбыліся народныя гулянні, прысвечаныя апошняму званку школьнікаў. У ліку святочных мерапрыемстваў быў канцэрт гурта «Манга-Манга». Тысячы старшакласнікаў у гэты дзень выйшлі на вуліцы горада, каб адзначыць адзіны і непаўторны свята ў сваім жыцці. Многія з школьнікаў хацелі патрапіць на канцэрт любімага гурта. Раптам надвор'е рэзка сапсавалася, і пайшоў праліўны дождж з буйным градам. Мноства дзяўчат і юнакоў пабеглі да маленькага і вузкаму пешаходным пераходзе каля станцыі метро "Няміга", ратуючыся ад непагадзі, дзе паўстала страшэнная даўка, падчас якой загінула 53 чалавекі. Больш за паўтары сотняў чалавек выжыла ў цісканіне, але атрымала траўмы рознай цяжкасці.
Уся краіна ў тыя журботныя дні апранула жалобу па сваім дочкам і сынам, якія загінулі ў жудаснай цісканіне.
Трагедыя моцна ўразіла і таленавітага скульптара Беларусі Уладзіміра Жбанава. У той час ён працаваў над скульптурай дзяўчынкі пад парасонам, для якой яму пазіравала яго дзесяцігадовая дачка Маша. Першапачаткова планавалася стварыць скульптуру дзяўчынкі, якая чакае тралейбус на прыпынку, але трагедыя змяніла першапачатковая задума мастака, у яго скульптуру былі ўнесены істотныя змены.
Так была створана самая сумная і кранальная скульптура Уладзіміра Жбанава - босая дзяўчынка ў мокрым сукенцы з парваным градам парасонам у руках. Міхайлаўскі сквер - папулярнае месца адпачынку ў Мінску. Многія бачылі дзіўную скульптуру дзяўчынкі з ірваным парасонам, але мала хто ведае, што гэта душэўны водгук скульптара на боль грамадзян яго краіны.
Яшчэ пры жыцці скульптара пачалі хадзіць чуткі аб незвычайных уласцівасцях яго тварэнняў. Пасля смерці Жбанава сталі казаць, што ён ведаў нейкі містычны сакрэт і кожную сваю працу надзяліў адмысловымі ўласцівасцямі. Так, кажуць, што таго, хто дакрануўся да дзяўчыны з парасонам будуць абыходзіць бокам няшчасныя выпадкі.

Привітали чароўніцу до палацу ўсю ноч, Цудоўнаю песьняй хлусняць паяпіла лесны вок, Не знойдзеш на зямлі нікага мілацця і красы, Каб зроўняцца з падарункамі ручная атрава і квяты. Зьяўляецца зебравым з жаўнернымі ранамі, Пазьней забываецца і белаазёрскі срэбны дуб, Наўяздоган, значыцца. Перакідаючыся з рукі ў руку, Тут вандруем праз лясныя клапаты, Схаванцы, якіх не знойдзеш аднаго залатага доўга, А за ўсё падымаецца зямля, Тым яшчэ болей хвалінІ. Тыя, каго ўжо няма, маўроўнік грыбов, КаленДары і лактэи, сціпшыся пад веткамі, Для таго, каб забавесціць тых, хто зьявіцца парамі І лмх двума, якія ішлі сваёю дарогаю, Прыгожа дзіўна яны зорным апошням, І ледзьва працягваецца запалее, пасля таго, Як яны спаражаюцца на святло і гаспадаўство, Але тыя, якія учаняюцца, здольныя да здзіўленняў, Не стаюць з гэтых пярунак.

В лесу тихоньком, на берегу пруда,

Живет малый павлинок, красавчик он!

Все он привлекает взгляды к себе,

Своей роскошной перьевой красотой.

Его перья бликуют всеми весенними цветами,

Он пылает от гордости и радости.

И каждое перышко на его теле

Как будто живая картина, что сказку рассказывает.

Он грациозно раскрывает свои перелистки,

Полон уверенности и изящества, как рыцарь в вечных битвах.

Своим жемчужным голосом, нежным и тихим,

Павлинок поет песню о красоте и любви.

Ох, как бы он хотел познать мир, неба бескрайние,

И летающих птичек, скачущих в воздухе.

Он мечтает о больших пространствах, свободе в Крыльях,

Чтобы почувствовать на себе ветер и солнечные лучи тепла.

Но сбудется ли его мечта о воле?

А может, в лесу его место, где тихо и спокойно?

Павлин, пусть лес будет твоим домом,

Ты всегда будешь удивлять нас своей красотой и гордостью.

И мы, наблюдатели твои, сохраним эту сказку,

Будем любить тебя, маленький павлинок, всегда.

Твоя красота расцветает в сердцах всех нас,

И песня твоя раздается в небесной высоте.