Кто знает диктант "пачатак красавика" или что-то похожее напишите его 20

У самым пачатку красавіка тэмпературны рэжым у Беларусі будзе на 2–3 градусы халаднейшы за звычайны, паведаміла галоўны сіноптык Гідраметэацэнтра Людміла Парашчук.

З 1 красавіка ў краіне будуць гаспадарыць паўночны і паўночна-ўсходнія вятры,

надвор’е будзе больш падобным на зімовае.
Часам чакаецца снег, завеі, на дарогах галалёдзіца.
Тэмпература паветра ў начныя гадзіны складзе 1–7 градусаў марозу, максімальная днём каля нуля.

У пачатку наступнага тыдня начныя маразы ўзмоцняцца: тэмпература паветра складзе мінус 3–8 градусаў, пры праясненнях да 10 градусаў марозу. Днём прагназуецца ад мінус 1 градуса па ўсходзе да 6 градусаў цяпла на захадзе. Ноччу месцамі, а днём на большай частцы тэрыторыі краіны чакаецца мокры снег. На асобных участках дарог захаваецца галалёдзіца.

У аўторак і сераду краіна трапіць пад уплыў актыўнага атлантычнага цыклона з цэнтрам над краінамі Балтыі.

Часам будуць ісці ападкі, у асноўным мокры снег, узмоцніцца вецер, на асобных участках дарог галалёдзіца
. Тэмпература паветра ў начныя гадзіны будзе крыху ніжэйшая за нуль, днём каля нуля.

ответ:Няма або няма як правільна?

Правільна

Не-адмоўная часціца (прэдыкатаў), якая адпавядае сучасным літаратурным нормам беларускай мовы. Ўжываецца як у вуснай, так і пісьмовай прамовы любога функцыянальнага стылю (гутарковы, афіцыйна-дзелавога, навуковага, публіцыстычнага і іншых).

У нашай арганізацыі няма такога супрацоўніка

Я табе ўжо сказаў, што грошай у мяне няма

У дамове няма згадкі аб папярэдняй аплаце

У яго заяве няма нічога новага

Тут няма таго, што мы шукалі

Адказу ад заяўніка так і няма

У цябе ёсць грошы? — Няма!

Няма — тое ж, што і «няма», з'яўляецца гутарковай (просторечным) словам. Дапушчальна выкарыстоўваць толькі ў нефармальнай вуснай прамовы або для надання эфекту просторечия ў мастацкай літаратуры.

У мяне няма часу на такія глупства

Няма ні сораму, ні сумлення

У гэтым краме няма нічога, што нам трэба

У тваім зацвярджэнні няма логікі

Объяснение:

Калі дзе-то не зразумела прабач, проста я руская

Среди друзей зашёл разговор о том, что «для личного совершенствования необходимо прежде изменить условия, среди которых живут люди». Всеми уважаемый Иван Васильевич рассказал историю, которая в корне изменила его жизнь.

Тогда он был молод и сильно влюблён в восемнадцатилетнюю Вареньку, красивую, высокую и грациозную девушку. Это было во времена, когда рассказчик учился в провинциальном университете, и главное его удовольствие составляли балы и вечера.В последний день масленицы бал давал губернский предводитель. Иван Васильевич «был пьян любовью» и танцевал только с Варенькой. Там же был и её отец, полковник Пётр Владиславич — «красивый, статный и свежий старик». После обеда хозяйка уговорила его пройтись один тур мазурки в паре с дочерью. Весь зал был в восторге от этой пары, а Иван Васильевич проникся к варенькиному отцу восторженно-нежным чувством.

В ту ночь Ивану Васильевичу не спалось, и он пошёл бродить по городу. Ноги сами принесли его к дому Вареньки. В конце поля, где стоял её дом, он увидел какую-то толпу, но, подойдя ближе, увидел, что это прогоняли сквозь строй татарина-дезертира. Пётр Владиславич шёл рядом и бдительно следил, чтобы солдаты как следует опускали палку на красную спину наказываемого, а увидев Ивана Васильевича, сделал вид, что они не знакомы.

Рассказчик никак не мог понять, хорошо или дурно то, что он видел: «Если это делалось с такой уверенностью и признавалось всеми необходимым, стало быть, они знали что-то такое, чего я не знал». Но так и не узнав этого, он не мог поступить ни на военную, ни на какую бы ни было другую службу.

С тех пор каждый раз при виде хорошенького личика Вареньки ему вспоминалось то утро, и «любовь так и сошла на нет».