Алесь жук. стары бабёр. 4. чым не задавальняла баброу их жытло? якая небяспека им пагражала? што прымусила старога бабра выправицца у далёкую и рызыкоуную вандроуку?

1. Аўтар у вобразе бабра раскрывае не толькі жывёльныя якасці. Галоўны герой сваімі ўчынкамі нагадвае чалавека, якога лёс прымусіў пакінуць родныя мясціны і які ў роспачы ўспамінае родную зямлю. Яднае яго з чалавекам і тое, што бабёр падобны на клапатлівага бацьку, які нясе адказнасць за сваю сям'ю. Менавіта клопат пра нашчадкаў прымушае бабра адправіцца ў рызыкоўную вандроўку.
   2. Узгадаем эпізод, калі бабёр доўга ішоў пехатою праз зараснікі лубіну і ламачча, стаміўся, а потым, зусім нечакана, перад ім адкрылася палоска чыстай вады.
   Аўтар псіхалагічна абгрунтавана перадае душэўны стан бабра, які "подбегам кінуўся да вады, ад радасці забыўшыся пра асцярогу, нырнуў, быццам не верыў, што скончылася яго сухая дарога". Гэты прыклад і іншыя дазваляюць сцвярджаць, што пісьменнік — выдатны псіхолаг.
   3. Тое месца, дзе жыла зараз бабровая сям'я, было такім: зарослая трыснягом сажалка, побач завод, дзе рабілі газіраваную ваду. З аднаго боку стаяў "на ўзгорку бор, пад ім хат з пяць маленькае вёсачкі". Месца для жылля амаль не было. Небяспека пагражала і з боку "маленькага заводзіка". Адправіцца ў далёкую вандроўку бабра прымусіла жаданне знайсці сваё "прасторнае спрадвечнае пасяленне".
   4. Бабра сагравалі ўспаміны пра тое месца, дзе ён некалі жыў. Гэта была "прасторная рака", іх "спрадвечнае месца", "дзе было так вольна і шчасліва". На тым месцы, спадзяваўся ён, у іх пачнецца новае жыццё, такое ж вольнае і шчаслівае. Там і ён будзе здаровы і "будзе жыць вечна".
   5. Чалавек з'явіўся прычынай таго, што бабры былі вымушаны сысці са старога месца. Людзі " не пакінулі на рацэ ні прысадаў, ні травы, ні самое глыбокае ракі".
   6. Аўтар выкарыстоўвае параўнанні (узгоркі, як горы; лубін, як дрот, дарога — прамыіна), каб апісаць поле, якое праходзіць бабёр. Дзякуючы вобразна-выяўленчым сродкам створаная ім карціна прыроды атрымалася вобразнай,выразнай, натуральнай.
   7. Тэма: ахова прыроды, зберажэнне яе багаццяў (экалагічная). Галоўная думка: чалавек нясе адказнасць за жывёльны і раслінны свет.

Мой самы дарагі чалавек.

Напэўна, тысячы твораў напісаныя пра маму. Для кожнага чалавека мама - гэта самае дарагое і святое ў жыцці. Вельмі цяжка перадаць, што для цябе значыць мама. Гэта ўсё роўна, што напісаць пра значэнне сонца для ўсяго жывога на планеце. Чалавек з самай першай хвіліны свайго жыцця непарыўна і назаўсёды звязаны з мамай. Гэта самае першае слова, якое прамаўляе дзіця, і ў самыя цяжкія хвіліны жыцця мы заўсёды звяртаемся да мамы.

Маю маму клічуць Анастасія. Яна такая ж прыгожая, як і яе імя. У маёй мамы вялікія карыя вочы, а галоўнае яны заўсёды іскрацца пяшчотай і клопатам. Я здзіўляюся, як яна паспявае зрабіць тысячы спраў. У доме заўсёды чысціня і парадак, мама вельмі смачна гатуе. З хатнімі справамі яна спраўляецца лёгка, усё спорыцца ў яе руках. Яна на ўсё знаходзіць час, як быццам у яе сутках больш гадзін, чым ва ўсіх!

Мама працуе лекарам, яе цэняць на працы. Яна з дзяцінства марыла стаць урачом, хацела дапамагаць людзям у цяжкія для іх дні, лячыць іх, падтрымліваць добрым словам у цяжкі момант. З працы, нягледзячы на стомленасць, мама заўсёды вяртаецца дадому ў добрым настроі. А яшчэ яна вельмі вясёлы і спагадны чалавек. У мамы вельмі шмат сяброў. Са сваімі сяброўкамі яна сябруе з ранняга дзяцінства. Толькі вельмі добры чалавек можа захаваць і пранесці дзіцячую сяброўства праз столькі гадоў.

Мая мама самая выдатная, самая лепшая на свеце. Калі я была маленькая, я часта хварэла. Матуля не спала начамі, перажывала, хваляваліся. Я памятаю, як яна вучыла мяне чытаць, пісаць, а яшчэ мама шмат малявалі. Яна распавядала мне казкі і адначасова малявала іх для мяне. Мама - гэта мой сябар, суразмоўца і памочнік. Я заўсёды ў любую хвіліну магу звярнуцца да мамы. Яна мяне заўсёды выслухае, дапаможа і падтрымае ў цяжкую хвіліну. Мама - такі блізкі чалавек, жыццё без якога проста немагчыма. Яна заўсёды побач, родная, кахаючая, клапатлівая. Я не магу нават у думках аддзяліць сябе ад матулі. Яна разам са мной перажывае мае няўдачы, разам са мной радуецца маім поспехам. Мама заўсёды імкнецца засцерагчы мяне ад няправільных учынкаў і крокаў, але, на жаль, я не заўсёды прытрымліваюся яе парадаў, аб чым потым вельмі шкадую.

Як я люблю залезці да мамы на калені, прыціснуцца да яе і адчуць асаблівы, родны пах. У гэты момант я адчуваю такую абароненасць і ўпэўненасць, якую, напэўна, адчуваю птушаняты ў шкарлупіне. Калі мы доўга не бачымся, вельмі не хапае дотыку добрых і далікатных мамчыных рук, яе ласкавага і далікатнага галасы. Вядома, матуля часам можа і заругать, і хмурна зрушыць бровы. Але нават у гэтыя моманты ў яе вачах прадзімае бязмежная любоў і напэўна ад гэтага адчуваеш сябе вінаватай.

Матуля - гэта яшчэ свята. Да раніцы майго дня нараджэння яна заўсёды ўпрыгожвае мой пакой шарамі і рознакаляровымі плакатамі.

Мы ўсе спяшаемся вырасці. Мы стараемся здавацца дарослымі ў школе і ў двары. Але толькі калі надыходзіць ноч і за акном цёмна я зноў маленькі і безабаронны дзіця. Дзіцяці вельмі неабходна, каб матуля паклала зручна падушку, схавала коўдрай, пацалавала і сказала: «Дабранач сонейка, прыемных сноў».

Я вельмі моцна люблю сваю маму. Сілу гэтага пачуцця немагчыма выказаць словамі. Я хачу пажадаць сваёй матулі доўгіх гадоў жыцця, каб яна ніколі не хварэла. А я буду старацца не засмучаць яе.

Мне пашанцавала нарадзіцца ў адным з самых маладых і прыгожых гарадоў Беларусі - у Салігорску. Пра яго я і хачу Вам расказаць.
У гэтым годзе майму роднаму гораду спаўняецца 58 гадоў. Для горада гэта зусім не вялікі ўзрост. Салігорск яшчэ расце і развіваецца, аб чым сведчаць шматлікія будоўлі, новыя мікрараёны, жылыя дамы, школы, дзіцячыя сады і супермаркеты.
Салігорск - невялікі горад. Яго плошча - ўсяго пятнаццаць кіламетраў квадратных. У той жа час, гэта другі па колькасці насельніцтва горад Мінскай вобласці. Салігорск - густанаселены горад. Новых жыхароў сюды прыцягваюць кар'ерныя магчымасці, развітая інфраструктура, прыгажосць горада.
Салігорск з'яўляецца раённым цэнтрам. Ён размешчаны на рацэ Случ. На яе берагах ёсць абсталяваныя месцы для адпачынку. Побач з горадам знаходзіцца Салігорскае вадасховішча. У горадзе ёсць лесапаркавая зона, дзе мясцовыя жыхары з задавальненнем збіраюць грыбы і ягады. На жаль, у апошні час усё большая частка лесапаркавай зоны высякаецца, каб даць месца пашырацца гораду. Мабыць, хутка апошні буйны зялёны куток знікне назаўсёды. Але пакуль што, ў параўнанні з іншымі гарадамі Беларусі, Салігорск - зялёны горад. Тут мноства дрэў, газонаў, кветнікаў. Вясной і летам ад усяго гэтага проста немагчыма адвесці погляд.
Экалагічную абстаноўку ў горадзе псуюць размешчаныя вакол калійныя камбінаты, дзякуючы якім і ўзнік Салігорск. Аднак там пастаянна ўкараняюцца найноўшыя тэхналагічныя распрацоўкі, якія зніжаюць колькасць шкодных выкідаў у паветра і дазваляюць бяспечна жыць у горадзе.
Салігорск з'яўляецца прамысловым горадам. Тут знаходзяцца такія вядомыя не толькі на тэрыторыі Беларусі, але і за мяжой буйныя прадпрыемствы, як "Беларуськалій", "Калінка", "Купалінка", "Пасат".
У нашым горадзе ёсць, дзе добра правесці вольны час. У Салігорску ёсць свой кінатэатр, палац культуры, музей, бібліятэкі. Ёсць тут і рэстараны, бары, клубы і кафетэрыі.
На мой погляд, гораду не хапае яшчэ адной паліклінікі. Наша адзіная паліклініка абслугоўвае больш за сто тысяч насельніцтва горада, а таксама насельніцтва ўсяго раёна. Таму там вельмі вялікія чэргі, а да спецыялістаў практычна немагчыма трапіць. На жаль, замест таго, каб пабудаваць другую паліклініку, у горадзе ўзводзяцца чарговыя супермаркеты і забаўляльныя цэнтры.
Але я ўсё роўна люблю свой горад і не прамяняў бы яго ні на які іншы.