Легенды о озере нароч на беларуском языке

Нарач
У гушчары старых бароў, як сляза, што ўпала з неба, блішчала вялікае возера. Вельмі прыгожае яно было. Расказы пра яго чароўнасць перадаваліся з паселішча ў паселішча і нават у далёкія краіны. А яшчэ казалі людзі, што ў вёсцы, якая прыляпілася да аднаго з берагоў таго возера, жыла дзяўчына-сіраціна Найрыта, аднавяскоўцы звалі яе Нарай. Вочы яе блакітныя, колеру азёрнай хвалі, заўсёды весела ўсміхаліся. Залацістыя валасы тугой касою абкручвалі галаву. Голас у яе быў высокі і гучны. Бывала, сядзе на беразе пад разлапістым клёнам, дзе збіралася звычайна моладзь, на гусельках грае і спявае. Спачатку голас павольна плыве, а пасля ўзлятае высока і ляціць над узбярэжжам. У гэты час і птушкі змаўкалі. Людзі забываліся пра сваё гора. Аднойчы, калі Нара спявала, праязджаў вёскаю пан, стары ўдавец. Пачуў ён дзівосную песню і загадаў спыніць каня. Слухаў, слухаў і сказаў Нары:

— Прыгожая кветка вырасла ў дзікім краі. Табе толькі спяваць у маіх пакоях.

— Кепская з мяне будзе служанка.

— Ты будзеш гаспадыняй, жонкай маёй.

Вакол Нары сядзелі на зялёнай мураве дзяўчаты і хлопцы. Адзін з іх, чарнявы юнак, падышоў да пана.

— Гэта мая нявеста,— сказаў ён,— а пан няхай сярод паноў жонку шукае.

— Ці не сын ты таго Пятра, што бунтаваў мне народ? — успомніў пан, чырванеючы ад злосці. І залямантаваў: — Узяць яго!

Прыслужнікі звязалі Андрэя і павезлі ў маёнтак. Больш яго ніхто не бачыў. Праз некаторы час пан зноў прыехаў да Нары даведацца, ці згодная яна прыняць з ім шлюб. Дзяўчына зрабіла выгляд, што згадзілася. Тут і дамовіліся пра вяселле.

Надышоў гэты дзень. Злосны вецер гнаў цёмныя хмары, а лес спяваў жалобныя песні. Нара ехала на фурманцы ў маёнтак, у руках трымала пакунак. Сустрэлі яе служанкі. Завялі ў панскія пакоі і апранулі ў шлюбнае адзенне. І Нара выйшла такой прыгажуняй; якія толькі ў казках і бываюць. Пакланілася яна пану ды папрасіла, каб перад шлюбам крышку адной пабыць у пакоях. Пан згадзіўся. Ходзіць ён па двары, на служанак пакрыквае і на дзверы паглядвае.

А Нара тым часам з пакунка дастала смалякі ды падпаліла пакоі адзін за адным. І калі шугануў чорны дым з вокнаў, а на даху заскакалі чырвоныя пеўні, выскачыла праз акно і на сваёй фурманцы, паганяючы каня, памчала ў вёску, на тое месца, дзе з Андрэем часта сустракала ўсход сонца, прыхілілася да клёна і горка заплакала.

Ды тут пачуўся конскі тупат. Панскія служкі! Людзей бізунамі білі. Дапытваліся, дзе Нара.

— Вунь яна! — закрычаў нехта.

— Жывую не возьмеце,— крыкнула ворагам дзяўчына і кінулася да возера.

Цёмныя хвалі з белымі баранчыкамі ішлі адна за адной, а на беразе калыхаўся човен. Той човен, у якім Нара з Андрэем не раз каталіся. Спрытна і ўмела ўхапілася яна за карму і, адштурхнуўшыся ад берага, села ў човен.

— Я адпомсціла, пан, за Андрэйку, за яго бацьку і за ўсіх, хто загінуў ад тваіх рук у тваім маёнтку,— прашаптала Нара.

Ад злосці панскія служкі кінулі гуслі ў возера. А човен адплываў усё далей і далей, потым зусім знік. Усю ноч бушавала возера. Стагналі хвалі...

3 таго часу і назвалі людзі возера імем смелай дзяўчыны — Нарач.

Ён ваду з сабой цягае ў мяхах,

A злуецца i плюецца — немы жах.

Вярблюд

Iдзе ён паважна, Шыпiць вельмi страшна.

I за пяткi ўсiх шчыпае, Лапкi, нос чырвоны мае.

Гусак

Есць зялёную траву, I гаворыць так: „Му-Му".

Любiць грушу спелую, Дае вадзiцу белую.

Карова

Ляжыць у балоце бервяно,

Зубастае i злючае яно.

Кракадзіл

Крадзе нясушак, яйкi I гонiцца за зайкай.

Вось дык хiтрая краса Быццам полымя ...

Ліса

Белым пiша словы, У школе ўсiм знаёмы.

Cябруе з чорнай дошкай, Знiкае сам па-трошку.

Мел

Смачна ён у бярлозе спiць, Смокча лапу i сапiць.

А калi растане снег, Сцеражыся, чалавек.

Мядзведзь

Днём я сплю, ноччу — спяваю,

Усё ў цемры заўважаю.

На мышэй палюю ў полi,

Не сустрэць мяне нiколi.

Сава

Сам в сапогах, а хожу на голове.

гвоздь в боце

Срежьте голову, вынем сердца,

дадим пить - состоянии говорить.

гусиное перо

Летела уважении, на камень пала,

камень разбила, мертвых разбудили;

мертвые встали, в дудачки сыграли.

курица, яйца и цыплята

Сидит на палцы пани и шевелит губами.

мак цвице

Сам верхом, а ноги за ушами.

очки

Объяснение:

Человек не может существовать отдельно без природы. Земной шар это дом для человека. Здесь у него есть все необходимое для жизни; воздух, вода, еда. Но к сожалению, человек часто забывает об этом, и относится к своей планете словно поразит, он уничтожает окружающую природу, забывая о том, что именно она дает ему жизнь. Зачем пилить сук, на котором сидишь? Раньше человек думал, что природные ресурсы неисчерпаемы, и можно брать от природы все, при этом в огромном количестве. Но оказалась все не так. Никто не задумывался, как можно столько много брать, при чем ничего не отдавая взамен? О нет, взамен конечно, природа получала горы мусора, ядовитые выбросы в атмосферу, почву, воду. Сейчас человек начинает осознавать свою ошибку. Он понимает, что нужно заботиться о своем доме, ведь многие поколения еще хотят жить на этой земле. Они хотят дышать чистым воздухом, пить чистую воду, и восхищаться окружающим миром. Самая главная задача человечества — это забота об окружающем мире. Наш земной шар должен по-прежнему оставаться голубым, он не должен быть серым. Сохранить природу это достаточно сложная задача в наше время, так как люди ведут себя легкомысленно по отношению к ней, но хочется верить, что все измениться в лучшую сторону.