Зайздросціць падзяліць для пераносу

Зайзд-рос-циць,  зайздрос-циць,зайзд-росциць
  

Кожную раніцу гаспадыня выносіла качанятам поўную талерку сечаных яек. Яна ставіла талерку ля куста, а сама сыходзіла.

Як толькі качаняты падбягалі да талеркі, раптам з саду вылятала вялікая Страказа і пачынала кружыцца над імі.

Яна так страшна цвыркала, што перапуджаныя качаняты ўцякалі і хаваліся ў траве. Яны баяліся, што страказа іх усіх перакусае.

А злая страказа садзілася на талерку, спрабавала ежу і потым ляцела. Пасля гэтага качаняты ўжо цэлы дзень не падыходзілі да талеркі. Яны баяліся, што страказа прыляціць зноў. Увечары гаспадыня прыбірала талерку і казала: "павінна быць, нашы качаняты захварэлі, нешта яны нічога не ядуць". Яна і не ведала, што качаняты кожны вечар галодныя клаліся спаць.

Аднойчы да качанят прыйшоў у госці іх сусед, Маленькі качаня Алёша. Калі качаняты распавялі яму пра страказу, ён стаў смяяцца.

— Ну і храбрацы! - сказаў ён. — Я адзін праганю гэтую страказу. Вось вы ўбачыце заўтра.

— Ты выхваляешся, - сказалі качаняты, - заўтра ты першы спалохаешся і пабяжыш.

На іншую раніцу гаспадыня, як заўсёды, паставіла на зямлю талерку з сечанымі яйкамі і сышла.

- Ну, глядзіце, - сказаў смелы Алёша, - цяпер я буду біцца з вашай страказай.

Толькі ён сказаў гэта, як раптам зажужжала страказа. Прама зверху яна паляцела на талерку.

Качаняты хацелі ўцячы, але Алёша не спалохаўся. Не паспела страказа сесці на талерку, як Алёша схапіў яе дзюбай за крыло. Гвалце яна вырвалася і з паламаным крылом паляцела.

З тых часоў яна ніколі не прылятала ў сад, і качаняты кожны дзень наядаліся ўволю. Яны не толькі елі самі, але і частавалі адважнага Алёшу за тое, што ён выратаваў іх ад Стракозы.

Страказа

Объяснение:

Ну, не знаю правильно ли поняла

Паходзіць Францыск з Полацка з купецкай сям'і. Бацька Лука і старэйшы брат Іван займаліся аптовым гандлем скурай, ад назвы якой (старажытны варыянт "скора"), верагодна, і пайшло іх прозвішча.Пачатковую адукацыю хлопчык атрымаў у Полацку ці сталічнай Вільні. У 1504 г. быў прыняты на факультэт свабодных навук Кракаўскага універсітэта - адной са старэйшых і лепшых навучальных устаноў Еўропы - і тут у 1506 г. атрымаў ступень бакалаўра свабодных мастацтваў. У час вучобы ў Кракаве Скарына ўсвядоміў навуковыя і асветніцкія магчымасці друкаванай кнігі, пазнаёміўся з багатай кніжнай прадукцыяй мясцовых і замежных друкарняў, з азамі тэхнікі друку. Вынаходніцтва каля 1440 г. кнігадрукавання - "мастацтва з усіх мастацтваў, навукі з усіх навук", як назваў яго "бацька" кнігадрукарства немец Ёхан Гутэнберг, з'яўляецца адным з найвялікшых дасягненняў чалавечай цывілізацыі. Рэвалюцыйная роля гэтага вынаходніцтва праявілася ў тым, што ўжо ў канцы ХV cт. у Еўропе дзейнічала звыш 200 друкарняў у 69 гарадах. Польшча стала другой пасля Чэхіі краінай, якая ўкараніла вынаходніцтва Гутэнберга. Відаць, менавіта ў Кракаве ў Скарыны выспела высакародная задума - даць і свайму народу друкаваную кнігу, прычым на яго ж роднай мове. Але пакуль набытага інтэлектуальнага досведу было мала, каб распачаць задуманую справу. Ён прагнуў новых ведаў, імкнуўся гнуць новыя навукі.Адсутнасць крыніц, на жаль, не дае магчымасці ў дэталях аднавіць усе этапы біяграфіі нашага славутага земляка. Дзе ён знаходзіўся і чым займаўся ў 1507-1511 гг., невядома. Аднак не падлягае сумненню, што ён працягваў адукацыю ў адным з еўрапейскіх універсітэтаў (магчыма, у Кракаве, Празе ці Германіі), паглыбляў свае веды па філасофіі, праву, прыродазнаўству, медыцыне. Восенню 1512 г. Францыск прыбыў у Італію, у знакаміты Падуанскі універсітэт, ён ужо меў ступень доктара свабодных навук і быў сакратаром дацкага караля. 9 лістапада ў прысутнасці 24-х буйнейшых вучоных гэтага універсітэта Скарына быў экзаменаваны ў галіне медыцыны і адзінадушна прызнаны ў званні доктара медыцыны.У нашых ведах аб Скарыне, які ўжо дасягнуў вышынь еўрапейскай адукацыі, за 1513-1516 гг. - зноў прагал. Менавіта ў гэты час ён вырашыў прысвяціць сябе кніга-друкаванню. Заручыўшыся фінансавай падтрымкай землякоў з Вільні і Полацка: багатых віленскіх гараджан Багдана Онкава, Якуба Бабіча, Юрыя Адверніка, свайго брата Івана, ён паехаў у Прагу і там заснаваў друкарню, у якой паклаў пачатак беларускаму і ўсходнеславянскаму кнігадрукаванню, выдаў 6 жніўня 1517 г. сваю першую кнігу - Псалтыр, а потым на працягу 1517-1519 гг. - яшчэ 22 кнігі Бібліі. Скарына выдаў іх з уласнымі прадмовамі і пасляслоўямі пад агульнай назвай "Библия руска". Выбар на карысць Бібліі быў зроблены таму, што ў тыя часы, калі грамадства на яго радзіме яшчэ ў цэлым не ўзнялося да разумення значэння свецкай кнігі, Біблія была самай прыдатнай кнігай для яго асветніцкай мэты. Еўрапейскія гуманісты, якім з'яўляўся і наш зямляк, лічылі Біблію свайго роду універсальным падручнікам, энцыклапедыяй, дзе чытач мог знайсці адказы на многія складаныя пытанні.Мова Скарынавых выданняў набліжана да беларускай, хоць у аснове сваёй заставалася царкоўнаславянскай. Кнігі выдадзены на высокім для таго часу паліграфічным узроўні, аздоблены гравюрамі, сярод якіх двойчы змешчаны ўласны партрэт першадрукара; сігнетам - друкарскім знакам Скарыны з выявай сонца, прыкрытага месяцам; арнаментаваны застаўкамі і канцоўкамі, што зрабіла іх унікальнымі помнікамі еўрапейскай кніжнай культуры і айчыннага мастацтва.

Объяснение: