Сравнить санет максима багдановича и уильяма шэкспира

Кали я прачытал гэтыя 2 верша, яны мне спадабались. Не цяжка было б зразумець што яны адносяцца да пейзажнай лирыки. У вершы максима багдановича аписваецца рырода зимы. А у вершы Уильяма Шекспира аписваецца так сама прырода зимы и кветки , якия пытаюцца выкарабкацца з пад снега. У адным и другим вершы есць эпитэты, напрыклад у першам вершы: шпаркая  крыница, зимовая нуда, магутная, жывучая вада, легки змрок.У другим вершы: мастак цудоуны, незраунаны час, дзивы дзиуныя и инш. Прысутницаюсь и вобразы симвалы, напрыклад у першым вершым вершы: крыница, нуда, вада, нуда. У другим вершы: кветки, листки, снег, прасцяг, крыница. Есць и свая асабовая рыфма, напрыклад у першым вершы у першых 4 строфах першы радок рыфмуецца з апошним, а други з трэцим, так сама и у других 4 строфах.Але у перадапошним радкуи у апошним рыфмуецца тольки першыя 2 радки. У другим вершы рыфма иншая, напрыклад у першых трох строфах першы радок рыфмуецца з трэцим, а други з чацвертым. Гэтая рыфма прыдае твроу больш плауна гучаць. Можна яшчэ зауважыць што есць адная думка верша, гэта думка перадаць усю прыгажосць зимы. Мне больш спадабауся верш , сваёй рыфмай, сэнсам, думкай и эпитэтами)

Зіма - цудоўная і казачная пара года. Прырода засынае, набывае загадкавасць, навеивает пачуцце казкі. Зімой прыгожа як у садзе, так і ў дварах, як у поле, так і на рэчцы, але прыгажэй за ўсе ў лесе!

Шпацыраваў я як-то раз раніцай. Ледзь вытаптаная, вузенькая, як быццам выстелена мяккім палатном сцяжынка, прывяла мяне ў лес. Гэта месца ніколі мяне не прыцягвала. Я проста не заўважаў у ім нічога асаблівага. Але гэтым раніцай яно было выдатным. Беласнежны снег ляжаў ўсюды: на галінках дрэў, якія стаялі нерухома, як быццам зачараваныя; на маленькіх круглых хмызняках, якія дзякуючы багаццю снегу былі падобныя на велізарныя снежныя камякі.

На роднай зямлі, пад якой спіць непробудным сном зяленая траўка, якая чакала вясновага цяпла. Усе заціхла. Нават вецер не хацеў псаваць гэтую цішыню. Я прайшоў крыху наперад і першы праменьчык ранішняга сонейка паказаўся ўдалечыні за соннымі дрэвамі. Я ішоў па лесе, і сэрца мае трымцела ад такога зачаравання. Беласнежны снег храбусцеў пад нагамі, гэты хруст мне вельмі падабаўся, я нават не ведаю чаму, але з самага дзяцінства гэты гук заўседы выяўляў ўва мне толькі пазітыўныя эмоцыі. Марозік щепал носік і шчочкі, шчыра вам прызнаюся, я крыху азяб, але дадому ісці не хацеў. Пачаў дзьмуць легкі ветрык. Ен надаў прыродзе бляску і арыгінальнасці. Струшивая з верхавін соснаў, дубоў, іў і кленаў точеные, маленькія беласнежныя сняжынкі.

Наперад, сыны Айчыны

Велічны дзень надышоў

Супраць нас тыранія

Крывавае сцяг падняты,

Чуеце вы ў вёсках

Равучых бязлітасных салдат

Яны прыходзяць у нашы рукі,

Рэзаць горла нашых сыноў, нашых сябровак

Да зброі, грамадзяне! Фармуйце вашыя батальёны!

Ідзем, ідзем

Каб кроў нячыстая ўвабралася ў нашы нівы

Да зброі, грамадзяне! Фармуйце вашыя батальёны!

Ідзем, ідзем

Хай кроў нячыстая напоіць нашы нівы.

Французы! высакародныя ваяры

Наносіце або захаваць вашыя ўдары.

Пашкадуйце гэтых сумных ахвяр,

Неахвотна ўзброіліся супраць вас,

Неахвотна узброеных супраць вас.

Але гэтыя крыважэрныя дэспаты,

Але гэтыя саўдзельнікі Буйе,

Усе гэтыя тыгры, якія бязлітасна

Разрываюць грудзі сваёй маці.

Да зброі, грамадзяне! Фармуйце вашыя батальёны!

Ідзем, ідзем

Каб кроў нячыстая ўвабралася ў нашы нівы

Да зброі, грамадзяне! Фармуйце вашыя батальёны!

Ідзем, ідзем

Хай кроў нячыстая напоіць нашы нівы.

Святая любоў да Радзімы

Вядзе, падтрымлівае нашы помстящие рукі!

Свабода, Свабода дарагая!

Змагайся разам з тваімі абаронцамі,

Змагайся разам з тваімі абаронцамі,

Пад нашымі сцягамі, каб перамога

Прыйшла да тваім мужным сынам

Каб твае ворагі паміраюць

Бачылі твой трыумф і нашу славу!

Да зброі, грамадзяне! Фармуйце вашыя батальёны!

Ідзем, ідзем

Каб кроў нячыстая ўвабралася ў нашы нівы

Да зброі, грамадзяне! Фармуйце вашыя батальёны!

Ідзем, ідзем

Хай кроў нячыстая напоіць нашы нівы

Объяснение: