Грамматическая основамінула з паўгадзіны звыш умоўленага часу.вучыцца- ваша галоўная .​

1) Мінула з паўгадзіны звыш умоўленага часу.

з паўгадзіны звыш умоўленага часу - складаны дзейнік;

мінула - выказнік

2) Вучыцца- ваша галоўная задача.

​дзейнік - вычыцца;

выказнік - задача

Главные герои рассказа - пятеро школьников: Чес, Михась, Змитер, Оксана, Катя. Некоторые из них городские, а некоторые живут в деревне. Что их объединяет, кроме деревни Поплавы, где они все встречаются? Детское стремление к приключениям, необычным событиям. Охота за сокровищами им познать себя, свои увидеть сильные стороны других, убедиться в крепости их дружбы. Все это на фоне почти детективной истории с бандитами, учителем истории, сельскими жителями, сокровищами и войной 1812 года.

Девушке Оксане достается старинный талер, как выясняется, один из трех раскрыть тайну клада, спрятанного французским офицером в 1812 году. И вот пятеро друзей начинают разгадывать тайну клада. Но у них есть конкуренты - обычные бандиты во главе с нечистоплотным руководителем музея тоже мечтают о старинном золоте ...

Хлопчык ведаў, што зайца так, як птушаня ў гняздзе, не накрыеш. тут ужо трэба маладзецтва, небывалае здарэнне, - каб ён, такі імклівы, няўлоўны, ды апынуўся ў тваіх руках. але аднойчы такі цуд адбыўся. а што не з зайцам, а з маленькім зайчыкам, дык цуд ад гэтага быў ані крышку не меншы. іх тады, цэлы вывадак зайчанят, не проста знайшлі ў канюшыне, а выкасілі. як жа добра, што не падрэзалі касою! вялікія, хто касіў, кінулі косы і пачалі лавіць зайчанят, што сыпанулі ва ўсе бакі. і смешна так, як завадныя, і не вельмі хутка. цяжка сказаць, як гэта ён сам, той хлопчык, не дагнаў ніводнага. можа, таму, што хацеў палавіць усіх адразу. а аднаго яму далі. рука дарослага трымала зайчаня за вушкі, толькі пальцамі. а шарачок па-немаўлячы пацешна дрыгаў заднімі лапкамі, нібы ад радасці, нібы з усмешкай. хлопчыку сказалі, што зайца няможна браць за спіну, а толькі за вушы, і малы чалавек, з вялікай асцярожнасцю і трывогай, узяў малога зайца так, як трэба браць, адчуў у пальцах і цёплыя лапінкі вушэй, і дрыганне ножак, а потым, ужо без парады дарослых, палажыў яго ў шапку і, нібы ў гняздзе, панёс трушком ды подбегам дахаты