Какие черты характера должны быть у личности

Самостоятельность и независимость — непременная черта зрелой личности во всех смыслах этих слов. В первую очередь самостоятельность психологическая, во-вторую — самостоятельность мышления. Взгляды и действия такого человека определяются только им самим, если он и следует принятым нормам, то делает это сознательно для достижения своих целей, а не является рабом норм. Иными словами — личность внутренне свободна. Она спокойно переносит одиночество и даже временами стремится к нему.

Во-первых, это те свойства личности, которые определяют поступки человека в выборе целей деятельности (более или менее трудных). Здесь как определенные характерологические черты могут проявиться рациональность, расчетливость или противоположные им качества. Во-вторых, в структуры характера включены черты, которые относятся к действиям, направленным на достижение поставленных целей: настойчивость, целеустремленность, последовательность и другие, а также альтернативные им (как свидетельство отсутствия характера). В этом плане характер сближается не только с темпераментом, но и с волей человека. В-третьих, с состав характера входят чисто инструментальные черты, непосредственно связанные с темпераментом: экстраверсия - интроверсия, спокойствие – тревожность, сдержанность – импульсивность, переключаемость – ригидность и др. 

Маёвая песня

Па- над белым пухам вішняў,

Быццам сіні аганёк,

Б*ецца, ўецца шпаркі, лёгкі

Сінякрылы матылёк.

 

Навакол усё паветра

Ў струнах сонца залаіых,

Ён дрыжачымі крыламі

Звоніць ледзьве чутна ў іх.

 

І ліецца хваляй песня -

Ціхі, ясны гімн вясне.

Ці не сэрца напявае,

Навявае яго мне?

 

Ці не вецер гэта звонкі

Ў тонкіх зёлках ўапаціць?

Або мо сухі, высокі

Ля ракі чарот шуміць?

 

Не паняць таго ніколі

Не разведаць, не спазнаць:

Не даюць мне думаць зыкі,

Што ляцяць, дрыжаць, звіняць.

 

Песня рвецца і ліецца

На раздольны, вольны свет.

Але хто яе пачуе?

Можа, толькі сам паэт.

 

Асн. думка: трэба і нам прыслухоўвацца да прыроды, каб паняць прыроду.

 Гаворыцца пра прыроду.

Прысвечаны вясне, усёй прыродзе. 

Плачка — гэта жанчына ў белым, якую ведалі ў асноўным на паўночнай і паўночна-заходняй Беларусі. З’яўляецца яна ў закінутых, разбураных месцах і будынках. (Старыя дамы без вокнаў і дзвярэй, разваліны замкаў, закінутыя могілкі). Бачаць яе звычайна пасля заходу сонца, у прыцемках. Яна сядае каля парога і плача пра свой лёс. Кажуць, плакала яна так шчыра, што ад іх неба нават ноччу раптам асвятлялася і станавілася светла як днём, а ўсе дзённыя птушкі і звяры прачыналіся.Тлумачылі Плачку па рознаму. Некаторыя лічылі, што яна прадказвае розныя няшчасці, хтосьці думаў, што гэта прывід жанчыны, аплаквае сваіх дзяцей.Мяркуецца, што ў вобразе Плачки аб’яднана адразу некалькі сюжэтаў і міфаў. Па-першае, гэта распаўсюджаная на Беларусі вера ў тое, што людзям, якія жылі на гэтым свеце па сумленні, Бог дазваляе прыходзіць да сваіх сваякоў і папярэджваць іх аб бедах, даваць парады, а то — і пакарміць немаўля.Па-другое, Плачку ўвязваюць з выявай наогул усіх выпадкова загінулых і не пахаваных як след, з захаваннем звычаяў.Па-трэцяе, Плачку часта звязваюць з скарбамі. Ёсць шмат паданняў, у якіх яна адсыпаўся жабраку жменьку медзі, якая потым ператвараецца ў дарагія старадаўнія срэбныя манеты.