Фанетычны разбор слоу : васiлёк, надвор`е, вячэрнi (и обозначить зычны/галосны и т.д.)

Ва-сі-лёк
в [в] - зычны, санорны, цвёрды, няпарны
а [а]- галосны, ненацискны
с [с'] - зычны, шумны, глухі, мяккі, парны
і [і] - галосны, ненаціскны
л [л'] - зычны, санорны, мяккі, няпарны
ё [о] - галосны, націскны
к [к] - зычны, шумны, глухі, цверды, парны

7 л. 7 г

надрор'е
н [н] - зычны, санорны, цвёрды, няпарны
а  [а] - галосны, ненаціскны
д  [д] - зычны, шумны, звонкі, цверды, парны
в [в] -зычны, санорны, цверды, няпарны
о [о] - гал., націскны
р [р] - зычны, санорны, зацвярдзелы, няпарны
     [й'] - зычны, санорны, мяккі, няпарны
е∠ [э] - гал, ненаціскны

7л. 8 г.

вя-чэр-ні
в [в'] - зычня, санорны, мяккі, няпарня
я - [а] - гал, ненаціскны
ч - [ч] - зычны, шумны, глухі, шыпячы, зацвярдзелы, няпарны
э - [э] гал, націскны
р - [р] - зычны, санорны, зацвярдзелы, няпарны
н [н'] - зычны, санорны, мяккі, няпарны
і [і] - гал, ненаціскны

7 л . 7 г.

Прыміце сардэчныя вітанні з нагоды правядзення IІІ Міжнароднай навукова-практычнай канферэнцыі «Жыццём і словам прысягаючы…», прысвечанай 90-годдзю заслужанага работніка адукацыі Рэспублікі Беларусь, доктара філалагічных навук, прафесара

Міхася Яўгенавіча Цікоцкага. Сама назва канферэнцыі паказвае,

наколькі цесна спалучаюцца лёсы людзей навукі з высакароднай

справай служэнню роднай Беларусі. Яскравым узорам гэтага ёсць

плённая дзейнасць нашага юбіляра, жыццё якога цалкам прысвечана Беларускаму дзяржаўнаму ўніверсітэту.

Дарагі Міхась Яўгенавіч! З Вашым імем звязана станаўленне

на Беларусі навукі, якая, па трапным вызначэнні сучасніка, з’яўляецца «душой кожнай развітай мовы», – айчыннай стылістыкі.

Ваша эрудыцыя, захапленне новым, тонкае адчуванне і бачанне перспектыў філалагічнай навукі арганічна з’ядналіся з прафесарскай спагадлівасцю, ветлівасцю і інтэлігентнасцю. Без Вашых манаграфій, падручнікаў, метадычных распрацовак не было б якаснага выкладання мовазнаўчых дысцыплін ні на журфаку, ні на філалагічных факультэтах краіны. Вы заўсёды стаялі і стаіце ў фарпосце

беларускай навукі: і калі стваралі стылістыку публіцыстычных

жанраў, і калі выдалі манаграфію «Сугучнасць слоў жывых...», і

калі падарылі навуковай грамадскасці і студэнтам стылістыку

тэксту. Ваша навуковая спадчына сёння атрымае працяг і паспяховае развіццё ў выступленнях удзельнікаў канферэнцыі, іх ідэях,

навуковых здабытках.

Паважаныя калегі! Славянскае мовазнаўства ў працах такіх

вучоных, як Міхась Яўгенавіч, засведчвае грунтоўную распрацаванасць праблем функцыянавання і ўладкавання моў свету, сярод

якіх беларуская вылучаецца сваёй мілагучнасцю, сістэмнай уладкаванасцю і вытанчанай густоўнасцю.

Інстытуту журналістыкі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта належыць асаблівая роля ў даследаванні грамадазнаўчых

праблем, праблем эвалюцыі інфармацыйнай прасторы, дынаміцы

маўленчых працэсаў СМІ. Навуковы і творчы патэнцыялы прафе­

Объяснение:

Барока (ад італ.: barocco — няправільны, дзіўны) — вядучы кірунак у еўрапейскім, у т. л. беларускім мастацтве і архітэктуры з апошняй трэці XVI ст. і амаль да канца XVIII ст. Адметныя рысы барока — урачыстасць, кантрастнасць, ускладненасць форм, параднасць, пышны дэкор. Стыль эпохі Контррэфармацыі.[1]

Першапачаткова тэрмін «барока» меў негатыўны сэнс, бо сваёй відавочнай пышнасцю і вычварнасцю супрацьпастаўляўся гармоніі Рэнесансу. Галоўным фактарам узнікнення стылю барока з'яўляецца каталіцкая контррэфармацыя, якая з дапамогай новага мастацтва імкнулася абвергнуць ідэі гуманізму рэнесансу, барока быў прызваны праслаўляць і прапагандаваць моц улады, знаці і царквы, што, у пэўнай ступені, спарадзілі рэфармацыйны рух ва ўсёй Еўропе. Але разам з тым барока выразіў прагрэсіўныя ідэі аб складанасці светабудовы, бясконцасці і мнагастайнасці сусвету, яго зменлівасці. Мастацтва барока пачало адлюстроўваць дуалістычную прыроду чалавека, барацьбу ў ім нябеснага і зямнога пачаткаў, чалавек пачаў успрымацца як частка сусвету, як складаная асоба, перажываючая ўнутраныя канфлікты.

У мастацтве стыль барока адметны рытмічнасцю і каларыстычным адзінствам кампазіцый, пышнасцю форм, спалучэннем ідэалізацыі вобразаў з нечаканымі кампазіцыйнымі і аптычнымі эфектамі, рэальнасці — з фантазіяй, рэлігійнай сціпласці — з падкрэсленай чутнасцю. Асабліва адрознівае барока ад іншых стыляў багацце дэталей, часта яркай паліхроміі, менш рэалістычныя твары суб'ектаў, і агульнае уражанне пабожнасці, якое і было адной з мэтаў гэтага мастацтва.

Пачынальнікамі традыцыі барока ў жывапісе лічаць двух выдатных італьянскіх мастакоў — Караваджа і Анібале Карачы, якія стварылі найбольш значныя працы ў канцы XVI ст. — пачатку XVII ст.