Расставить знаки препинания, . удзень свяціла сонца і пустое поле засцілала смуга а ў лесе на прагалах было суха свежа пападаліся дзе-нідзе ля дарогі на ўгрэвах баравікі жаўтлява-белыя пад нізам і нібы пакалупаныя нечым зверху было ім нялёгка з-пад травы і галля расці.

Кожны чалавек непасрэдна звязаны з той зямлёю,на якой нарадзіўся. так і мы, дзеці нашага мілага краю,павінны ведаць, што месца, дзе ты нарадзіўся, і жывеш – гэта самы цудоўны падарунак лёсу, самае дарагое, што у нас ёсць. патрэбна толькі сэрдцам адчуць еднасць з ім, услухацца ў родны гоман шапатлівыш лясоў, адчуць тую сілу, якую можа даць чалавеку толькі родная зямля, родны кут.   і я адчуваю такую сілу, яднанасць са сваім родным кутам, са сваёй вёскай. мая вёска знаходзіцца ў самым сэрцы палесся, на жыткаўшчыне, і назва яе- грычынавічы. кажуць, што некалі на месцы вёскі было , непраходная дрыгва.а   называлася   гэта   грычын. адсюль і пайшла назва маёй вёскі. вёска мая невялікая і нічым не адрозніваецца ад іншых.усяго толькі дзве крамы,школа, дзе л`юцца дзіцячыя галасы. няма паблізу ні рэчкі, ні возера, ні прадпрыемстваў,фабрык, няма нічога цікавага, на што можна было б звярнуць увагу. але я любіў і буду любіць свой край такім, які ён ёсць.для мяне ён заўсёды будзе прыгожым, мілым краем.   адлятаюць у вырай журавы.так хацелася б паляцець разам з імі і пабачыць,як там,у іншых краінах.няўжо дзе-небудзь ёсць край, прыгажэйшы за нашу беларусь, за мой родны куток, дзе чыстыя рэкі, пяшчотныя,шчырыя словы і добрыя людзі? няўжо дзе-небудзь можна быць шчаслівым, акрамя як на родная зямлі?   а шчаслівымі   журавы будуць толькі тады, калі яны вярнуцца да дому, да свайго гнязда.   так і чалавек. калі ён паедзе жыць за мяжу, то ягобудзе цягнуць да сваёй радзімы, да роднага кутка. дзе б ён ні быў: за марамі, акіянамі, на іншым кантыненце, ён ніколі не забудзе роднай мовы, якой навучыла яго маці.   прайшла вайна. маю веску яна таксама не абмінула. яе палілі, разбуралі, але яна аджывала.і зараз, калі заходзім к ветэранам, ад іх можна пачуць, што беларусь- цікавы край, мужны, працавіты і гасцінны народ. пачуць ад тых, хто ў гады вайны змагаўся з ворагам на зямлі, у маёй роднай вёсцы.   многія звязваюць назву майго краю з буслам.ён таксама белы, чысты, як мой край. гэта птушка, якая лунае над нашымі краявіі, выбірае сабе жытло каля паселішчаў чалавека. згодна з народнымі прыкметамі- буслы прыносяць дабрабыт.   я гавару так, таму што ў мяне ёсць нешта агульнае з буслам. я не магу ўявіць сябе без нашых цудоўных краявідаў, без матчынай мовы, без нашыш меладычных песен- ўсяго таго, што называецца двума простымі і такімі чыстымі словамі- родны кут. яны ўраслі каранямі ў сэрца і адабраць іх можна толькі з жыццём.

Зрабіць калядную зорку сваімі рукамі зусім не складана. вазьміце невялікі шматок белай тканіны, адрэз тканіны залацістага колеру, залацістую або серабрыстую стужку, вату, два вялікія гузікі, залацістыя бліскаўкі і клей. выражце з залацістай тканіны чатыры аднолькавыя пяціканцовыя зоркі. затым дзве такія ж зоркі выражце з белай тканіны. не забудзьцеся пакінуць прыпускі на шво - каля паўсантыметра. злучыце парамі палоўкі зорак і састрачыце іх разам, пакінуўшы невялікую адлегласць для набівання. выверніце зоркі і напоўніце іх ватаю. зашыйце месцы напаўнення. да белай зорачкі па цэнтры прышыйце вялікую пятлю са стужкі. складзіце ўсе тры зоркі разам: залацістыя па краях, белая па цэнтры, прыкладзіце па баках гузікі і сшыйце. намажце гузікі клеем і пасыпце бліскаўкамі. дайце высахнуць. ваша зорка гатовая, можаце ёю кватэру.