Написать сачыненне на тэму "восень у лесе."

Сачыненне-апісанне восеньскага лесу
Восенню дрэвы ў лесе рыхтуюць сабе сапраўды святочны, маляўнічае адзенне. Яны быццам ўрачыста праводзяць лета. Ярка-жоўты, цытрынавы, барвовы, вішнёвы - якія толькі колеру не цешаць вока таго, хто ідзе лесам восенню. А некаторыя дрэвы і кусты доўга-доўга застаюцца проста зялёнымі, быццам яны вырашылі падоўжыць лета і ігнараваць восень.
Мы з бацькамі таксама пабывалі ў восеньскім лесе, каб адпачыць, пагутарыць з прыродай, а таксама паглядзець, ці ёсць ужо грыбы.
Свяціла яркае сонейка. Здавалася, што суха, але незадоўга да гэтага прайшоў восеньскі дожджык. Таму апалае лісце пад нагамі ўвабрала ўсю ваду. Я разварушыў яго, а яно мокрае, ніткі. Такім вільготным асяроддзі добра растуць грыбы: масляты, апенькі, сыраежкі, баравікі, лісічкі, грузды.
Аказалася, што мы прыехалі занадта рана: грыбы не паспелі яшчэ прадзяўбуцца пасля дажджу. Аднак мы збіралі іншыя дзікія дары прыроды: лясныя арэхі і ярка-чырвоную шыпшыннік. Яна расце ў лесе на палянках. Зімой мы будзем піць карысны і смачны чай з шыпшынніка.
На паляне, дзе мы адпачывалі, грэла сонца. Але ў гушчы ўжо па-асенняму халаднавата. Ужо прыціхлі птушкі схаваліся казюлькі. Я бачыў толькі дзікіх вос, якія елі пераспелыя гнілыя дзікія грушы, што валяліся ў траве. Адкуль толькі ўзяліся гэтыя восы? Мабыць, у іх у лесе гняздо.
А яшчэ надакучлівыя павукі запляла павуціннем усе праходы ў лесе. Яны лёталі на сваіх тонкіх павуцінках, якія раз-пораз прыставалі да майго твару.
Хутка пойдуць зацяжныя дажджы, агаляючы галіны дрэў. Тым больш хочацца цяпер атрымліваць асалоду ад добрай восеньскай надвор'ем і прыгажосцю рознакаляровага лесу.

Тэкля-старая удава, жонка нябожчыка Цырпука. Яна была нiзенькая, сухая, згорбленая бабулька, зморшчаная, як той грыб. Жыла Тэкля адна у старой хатцы на пагорку, ля лесу. Яна любiла хадзiць па суседзях-вельмi гутарлiвая баба была, але i любiла сядзець на прызбе, пазiраць на стары лес i думаць сваю думу. Тэкля была зауседы сумная, яе вочы нiколi не пакiдалi выразу смутку. Яна зауседы думала аб сваiм сыне, ганарылася iм. Тэкля жыла надзеяй на сустрэчу з Лауруклм. Яна верыла, што сын яе прыме, дапаможа. Але ен пасаромеуся мацi. Аутар з трапятаннем адносiцца да Тэклi. Мне вельмi шкала старую, Яна любiла свайго сына, ен быу яе скарбам

аеಠ﹏ಠಠಗಠಠ﹏ಠಠ◡ಠಠ﹏ಠʕಠ_ಠʔಠ益ಠ[̲̅$̲̅(̲̅ ͡ಠ_ಠ)̲̅$̲̅](ಠ_ಠ)>⌐■-■[̲̅$̲̅(̲̅ ͡ಠ_ಠ)̲̅$̲̅]ಠ益ಠ(ب_ب)ಠ∀ಠ(ಠ_ಠ)━☆ﾟ.*･｡ﾟʕಠ_ಠʔಠ∀ಠ(ಠ_ಠ)━☆ﾟ.*･｡ﾟಠ﹏ಠಠ∀ಠ¯\_ಠ_ಠ_/¯(ಠ_ಠ)━☆ﾟ.*･｡ﾟಠ∀ಠ(ಠ_ಠ)━☆ﾟ.*･｡ﾟ¯\_ಠ_ಠ_/¯ಠ﹏ಠ¯\_ಠ_ಠ_/¯ಠ∀ಠಠ﹏ಠ¯\_ಠ_ಠ_/¯(ノಠ益ಠ)ノಠ益ಠʕಠ_ಠʔ¯\_ಠ_ಠ_/¯(ノಠ益ಠ)ノಠ◡ಠʕಠ_ಠʔ(ب_ب)(ノಠ益ಠ)ノʕಠ_ಠʔ¯\_ಠ_ಠ_/¯ಠ∀ಠʕಠ_ಠʔ(ب_ب)ಠ∀ಠʕಠ_ಠʔಠ∀ಠ(ب_ب)ʕಠ_ಠʔ¯\_ಠ_ಠ_/¯(ノಠ益ಠ)ノಠ∀ಠ(ب_ب)(ノಠ益ಠ)ノʕಠ_ಠʔಠ∀ಠ(ب_ب)ಠ∀ಠ(⌐■-■)ʕಠ_ಠʔಠ∀ಠ(ب_ب)(ಠ_ಠ)━☆ﾟ.*･｡ﾟʕಠ_ಠʔಠ∀ಠ(⌐■-■)ʕಠ_ಠʔ(⌐■-■)(ب_ب)ಠ∀ಠʕಠ_ಠʔಠ∀ಠ¯\_ಠ_ಠ_/¯ಠ﹏ಠ¯\_ಠ_ಠ_/¯ಠ∀ಠಠ﹏ಠ¯\_ಠ_ಠ_/¯ಠ∀ಠಠ﹏ಠಠ∀ಠ¯\_ಠ_ಠ_/¯ಠ﹏ಠಠ∀ಠ(ಠ_ಠ)>⌐■-■ಠ∀ಠಠ﹏ಠ¯\_ಠ_ಠ_/¯(ಠ_ಠ)>⌐■-■ಠ﹏ಠಠ∀ಠ¯\_ಠ_ಠ_/¯ಠ﹏ಠ¯\_ಠ_ಠ_/¯ಠ∀ಠ(⌐■-■)ಠ﹏ಠಠ,_｣ಠ(⌐■-■)ಠ﹏ಠ¯\_ಠ_ಠ_/¯ಠ,_｣ಠಠωಠ[̲̅$̲̅(̲̅ ͡ಠ_ಠ)̲̅$̲̅]ಠ,_｣ಠಠ,_｣ಠಠ﹏ಠ[̲̅$̲̅(̲̅ ͡ಠ_ಠ)̲̅$̲̅][̲̅$̲̅(̲̅ ͡ಠ_ಠ)̲̅$̲̅]ಠ﹏ಠಠ∀ಠʕಠ_ಠʔಠ∀ಠ(ب_ب)ʕಠ_ಠʔಠ∀ಠ(ب_ب)ʕಠ_ಠʔಠ∀ಠ(ಠ_ಠ)━☆ﾟ.*･｡ﾟʕಠ_ಠʔಠ∀ಠ(ಠ_ಠ)━☆ﾟ.*･｡ﾟ¯\_ಠ_ಠ_/¯ʕಠ_ಠʔ(ಠ_ಠ)━☆ﾟ.*･｡ﾟಠ∀ಠ(ب_ب)ಠ∀ಠʕಠ_ಠʔ(ب_ب)(ಠ_ಠ)━☆ﾟ.*･｡ﾟಠ∀ಠ(ಠ_ಠ)━☆ﾟ.*･｡ﾟಠ﹏ಠ(ಠ_ಠ)━☆ﾟ.*･｡ﾟ¯\_ಠ_ಠ_/¯ಠ﹏ಠಠ∀ಠʕಠ_ಠʔಠ∀ಠʕಠ_ಠʔ(ب_ب)ತ_ʖತಠ◡ಠʕಠ_ಠʔ¯\_ಠ_ಠ_/¯ಠ‿ಠ