Характарыстыка ганны, мульцика, гастрыта из твора вечар аляксея дударава

Ганна жыве ў Вежках. Ёй 76 гадоў. Яна вельмі вясёлая, добрая, супакойная. Мае сына Віктара, які сядзіць у турме. Такая ж, як і Мульцік, старэнькая, белая. Любіць песню "Ой, ляцелі гусі з броду". Жыве супакойна і ціха.

Мульцік таксама жыве ў Вежках. Яму 80 гадоў. Ён наіўны, жалаблівы, добры, просты. Мае аднаго сына, які яму не піша і не помніць бацьку. Жонка Мульціка памерла. Заўсёды моліцца Сонцу, размаўляе з ім. Ніколі не ходзіць у сталоўку.

Гастрыт жыве ў Вежках. Яму 78 гадоў. Злы, рэзкі, калючы як вож. Калі з ім гавораць людзі, то ў іх быццам баліць душа. Мае дзяцей, але яны бацьке толькі грошы шлюць. Ён заўсёды дыў за кошт працы другіх.

P.S. Мы это тоже недавно проходили. Удачи)))

Я вельмі люблю зімовыя вакацыі. Хоць яны і значна карацей, чым летнія, затое заўсёды праходзяць весела і ярка. Усё таму, што на зімовыя вакацыі прыпадаюць мае любімыя святы - Новы год і Каляды. Усе два тыдні адпачынку ад заняткаў пануе святочная атмасфера.
Звычайна я праводжу зімовыя вакацыі дома, таму што на святы да нас прыязджаюць бабуля і дзядуля ці іншыя сваякі. Мы ўсе разам рыхтуемся да святкавання - ўпрыгожваем дом і рыхтуем смачныя стравы. А потым усёй сям'ёй сустракаем Новы год, звычайна не спім усю ноч.
Зімовыя канікулы даюць магчымасць адпачыць ад вучобы, пагутарыць з блізкімі і прысвяціць час каханым заняткам. Узімку, калі на вуліцы марозна, я люблю пасядзець з кнігай у вокны і паслухаць музыку. А калі выпадае снег, то я іду гуляць на вуліцу. Усе вакол белае, здаецца, што ты трапіў зусім у іншае вымярэнне. Так прыгожа вакол! Можна пакатацца на катку або слететь на санках з горкі, ці нават пагуляць у снежкі і зрабіць снежную бабу. Гэта заўсёды весела для ўсіх - і дзяцей, і дарослых.
Зімовыя канікулы - цудоўная пара. Шкада, што яны хутка сканчаюцца, і мы зноў павінны вяртацца ў школу. Але яркія ўражанні ад добра праведзенага часу застаюцца з намі надоўга і палягчаюць няпростыя навучальныя будні.

Дзіцячы аповяд пра ката

Я хачу расказаць вам пра ката. Гэты пухнаты звярок жыве ў маёй бабулі. Ён мне вельмі падабаецца, нягледзячы на ​​тое, што такога нахабнага ката я яшчэ не бачыў нідзе.

Яго завуць проста Шэры або Шэранькі за серабрысты колер поўсці. Гэта жывы і прыгучий, нібы мячык, маладзенькі звер. Зусім нядаўна ён яшчэ быў кацянём.

Шэры ўвесь час патрабуе ёсць, колькі б яго не кармілі! Без усялякіх згрызот сумлення ён гучна мяўкае на кухні, круціцца пад нагамі, лезе на стол, мацае па пакетах. Калі бабуля не адразу корміць яго, ён імкліва кусае яе за ногі! І пры гэтым кот выглядае даволі укормленым.

Майго дзядулі кот пабойваецца. Калі дзядуля на кухні, Шэры на стол не лезе, а ставіць туды пярэднія лапы і абнюхвае талеркі.

Але без серенького ката было б сумна! Калі ён гуляе ў двары, адчуваеш, што чагосьці не хапае. Здавалася б, дома спакойна. Ніхто не мяўкае дурным голасам, ня падлізваецца, не лезе ў твар мокрымі вусамі. І не трэба ўвесь час глядзець пад ногі, каб выпадкова не наступіць на Шэрага. Але чамусьці з нецярпеннем чакаеш, калі ўжо прыйдзе гэты шкодны кот!

Мне падабаецца, калі я сяджу на канапе, а сыты нарэшце кот скача да мяне на калені. Дарэчы, Шэры робіць гэта без запрашэння. На каленях ён пачынае рыхтаваць сабе мястэчка для адпачынку. Коцік пацешна топчацца мяккімі лапкамі, казыча, лашчыцца. А потым замуркаем гучна, як быццам трактар ​​тарабаніць! За гэтую ласку майму любімаму кату можна дараваць усе!