Да слова несци падабрать пахожыя словы но з другой прыстаукай

Перенести, донести, занести, пронести, унести

Дуб і сасна
Увагу ўсіх, хто едзе ў горад па старой дарозе Гарадзея-Нясвіж, прыцягвае незвычайны помнік прыроды: дуб і сасна стаяць абняўшыся, ях закаханыя на ўсё жыццё. Вакол помніка - агароджа і надпіс: "Аберагаецца дзяржавай". У нашы дні тут пабудавана арка з заручальнымі пярсцёнкамі. Сюды прыязджаюць маладыя ў дзень рэгістрацыі шлюбу, каб прысягнуць на каханне, і абяцаюць зберагаць адзін аднаго так, як робяць гэта дуб і сасна на працягу стагоддзяў.

Шмат легенд звязана з гэтымі дрэвамі. У іх абавязкова прысутнічаюць закаханыя, якіх разлучылі сілаю. Адна з легенд апавядае пра тыя часы, калі ў Нясвіжы быў створаны прыгонны тэатр.

Падзеі адбываліся ў другой палове XVIII стагоддзя. У Слуцку таксама існаваў у той час прыгонны тэатр. Браты Міхал і Геранім Радзівілы часта пазычалі адзін аднаму артыстаў. На слуцкай сцэне балет развіваўся значна раней, чым у Нясвіжы, дзе спачатку аддавалі перавагу драматычнаму мастацтву. Калі ў Нясвіжы задумалі паставіць некалькі балетных спектакляў, са Слуцка прывезлі артыстаў-танцораў у абмен на таленавітых нясвіжскіх музыкантаў.

Паданне расказвае, што сярод балерын вызначалася талентам і прыгажосцю семнаццацігадовая Гануся. Стройная, з вялікім блакітнымі вачыма, якія ў танцы запальваліся агнём незвычайнага натхнення, яна пакарала сэрцы гледачоў. Не маглі застацца раўнадушнымі да вялікага таленту простай дзяўчыны нават князі і іх шматлікія знакамітыя госці. Некаторыя з гасцей спадзяваліся знайсці спагадлівы адказ на свае заляцанні і былі пакрыўджаны, калі артыстка рэзка і рашуча адмаўляла ўсім, нягледзячы на паходжанне і званні. Гэта абражала фанабэрыстых паклоннікаў, якія нават спрабавалі скардзіцца самому князю і патрабавалі адправіць яе на канюшню. Каб пазбегнуць прызнанняў у каханні, зневажальных падарункаў, танцорка вымушана была пасля спектакля хавацца ў патаемных месцах. Часта для гэтай мэты яна выкарыстоўвала старыя дэкарацыі за сцэнай.

Нясвіжскі мастак, малады прыгажун Язэп, які не аднойчы рыхтаваў дэкарацыі да спектакляў, ведаў, дзе хавалася дзяўчына. У яго сэрцы агонь кахання гарэў яшчэ з таго моманту, калі ён першы раз убачыў Ганусю ў замку. Гануся таксама марыла аб вялікім каханні, якое часта павінна была перадаваць у танцы, але ніколі яшчэ не перажывала ў сапраўдным жыцці. Яна даўно звярнула ўвагу на маладога мастака і чакала прызнання толькі ад яго. Язэп жа лічыў сябе недастойным увагі такой таленавітай балерыны. Дзяўчына здавалася яму недасягальнай зоркай, ідэалам. Больш за ўсё ён баяўся словамі прызнання абразіць, напалохаць каханую і страціць яе давер і прыхільнасць.

Такое становішча цягнулася амаль два гады. Хутка закончваўся тэрмін дагавору, і Гануся павінна была вярнуцца ў Слуцк. Адчай, які перажываў юнак пры думцы аб расставанні, дапамог яму перамагчы нерашучасць і прызнацца любай у сваім вялікім каханні. Доўгачаканыя словы ўсхваляванага хлопца знайшлі водгук у сэрцы дзяўчыны. Шчаслівыя закаханыя вырашылі звярнуцца да князя Міхала за дазволам на шлюб. Нясвіжскі князь даў згоду на вяселле, але патрэбна было ведаць яшчэ, што скажа слуцкі Радзівіл. Тут трэба зазначыць, што слуцкі князь вызначаўся хваравітай жорсткасцю ў адносінах да прыгонных. Для яго найвялікшай асалодай было слухаць енкі паднявольных, якіх сурова каралі за самую нязначную правіннасць. Здарылася самае страшнае: жорсткі князь у вялікім гневе загадаў закаваць дзяўчыну ў кайданы і даставіць яе назад у Слуцк. Пачуўшы гэта рашэнне, закаханыя вырашылі ўцякаць. Але салдаты злавілі ўцекачоў недалёка ад Нясвіжа. Апошні абдымак іх і роспач былі такімі адчайнымі, што нават сэрцы салдатаў не вытрымалі: яны плакалі разам з тымі, каго павінны былі разлучыць. Закаваную ў кайданы Ганусю павезлі ў Слуцк, а праз некалькі дзён у Нясвіжы даведаліся, што дзяўчына загінула. Ніхто дакладна не мог сказаць, што з ёй здарылася: ці яна сама дабравольна пакінула гэты свет, у якім не магла жыць без каханага, ці загінула ў страшэнных пакутах у змрочным падзямеллі.

3 той пары Язэп у любое надвор'е хадзіў на месца іх апошняга расстання і праводзіў там цэлыя гадзіны. Можа гэта ён пасадзіў і выгадаваў у памяць аб сваім адзіным каханні незвычайныя дрэвы. Фактам з'яўляецца тое, што ён адрокся ад свету, пайшоў у манастыр і ўсё жыццё аддаў мастацтву.

Дуб і сасна дажылі да нашых дзён. Расказваюць, што ў час апошняй вайны немцы хацелі вывезці гэты цуд прыроды ў Германію, але не паспелі. Неразлучныя дрэвы неаднойчы прыцягвалі ўвагу мастакоў, паэтаў, музыкантаў. На жаль, сасна ў 1999 годзе загінула.

Спорт – это не просто вид физической активности. Это тяжелый путь, которому люди посвящают всю свою жизнь. Недаром поется в известной песне: "Трус не играет в хоккей!" В полной мере это относится и к другим видам спорта, особенно олимпийским. С раннего детства мальчики и девочки начинают прокладывать себе дорогу в большой спорт. Их ждут лишения, тяжелые и легкие травмы, изнурительные и регулярные тренировки, строгая диета и другие ограничения. У них практически не остается времени на полноценный отдых и развлечения. Их друзья и окружение – это тренер и другие спортсмены, а образ жизни – строгий спортивный режим.

Особенно тяжело дается тернистый путь к пьедесталу хрупким девушкам. Вызывают восхищение: Светлана Хоркина, Альбина Ахатова, Светлана Журова, Ирина Слуцкая, Татьяна Навка и другие. Но моя самая любимая спортсменка – Елена Исинбаева. Удивительно как эта красивая девушка умеет управляться с шестом и так грациозно, высоко прыгать, оставляя позади соперниц. Елена двукратная олимпийская чемпионка. Неоднократная победительница мировых и европейских состязаний. Она удостоена звания – Заслуженный мастер спорта России. Елене давались такие высоты, которые ранее были непокоренными. Она установила не один рекорд.

Родилась Исинбаева в простой семье в Волгограде. Мама была оператором в котельной, а папа – слесарь-механик. Родители отдали обеих своих дочерей в спортивную школу для занятий гимнастикой. Елене тогда только исполнилось 5 лет, а сестра Инна была еще младше. У семьи не было финансовых средств на лучшего тренера и дорогой спортивный инвентарь. Однако, благодаря упорству и труду самой дочери, она смогла вырасти в олимпийского чемпиона, стать выдающимся спортсменом. Большой вклад внес и тренер, который увидев в девочке задатки, направил ее на занятия легкой атлетикой. Мало кто решится на то, чтобы поменять вид спорта в подростковом возрасте. В 15 лет уже сложившийся спортсмен, но Елене хватило воли и решительности, чтобы начать обучение почти со старта. Уже тогда она грезила спортивной карьерой и понимала, что в гимнастике большого будущего у неё не будет.
После выступлений на Олимпиаде, какое-то время Елена была инструктором по лёгкой атлетике Центрального спортивного клуба Армии и даже заслужила звание майора.

Ради рождения долгожданного ребенка – дочери Евы, Елена на какое-то время отказалась от спортивной карьеры. Но, думаю, это ненадолго. Уже сейчас она иногда появляется в качестве члена жюри на различных телевизионных шоу, связанных со спортом. Я восхищаюсь этим человеком и стараюсь брать с Елены пример.