Спішыце прыказкі, раскрываючы дужкі. 1. трэба рана ўстаць, каб хлеба (пры )чакаць, 2. 3 рамяством дружыць -- (у)жыцці (не)тужыць. 3. цяжка таму жыць, хто (ад)працы бяжыць. 4. ле- пей трошкі зрабіць, чым багата (на)гаварыць. 5. лёг- ка грошы (ад)даць, а ці лёгка (за)рабіць? падкрэсліце дзеясловы ў неазначальнай форме.

Некаторыя людзі думаюць, што няма ніякіх цудаў і загадак у іх паўсядзённым жыцці. я думаў гэтак жа, як жа, пакуль што-то асаблівае не здарылася са мной. мінулым летам я паехаў у вёску, дзе жывуць мае бабуля і дзядуля. у пачатку майго адпачынку нічога дзіўнага не адбылося. я зрабіў шмат новых сяброў там, з кім я правёў шмат часу хадзіць пікнікоў і гуляць у футбол. але ў адзін выдатны дзень я і мае сябры пайшлі ў лес, каб нарваць ягад і грыбоў. мы былі шчаслівыя, каб хадзіць і размаўляць адзін з адным. мы таксама мелі выдатным ідэя зрабіць вогнішча і перакусіць. усё было гатова вельмі хутка - мы зрабілі вогнішча і смажаныя бульба і іншыя vegetables.it было вельмі смешна, мы смяяліся вельмі гучна і плакаў. я не , колькі часу мы правялі там, пакуль мы не звярнуў увагі на раптам насталай цішыні прыроды. усё адразу стала цёмна, як у глыбокай ночы (мы ведалі, што гэта было рана вечарам), і мы не маглі чуць гукі птушак і жывёл. мы былі напалоханыя, каб рухацца ці казаць. вогнішча ярка свяціла ў цемры і было шмат цені вакол нас. можа быць, я што-то адчуў ўнутры мяне, але я зрабіў апраўданне ў лес і пачалі запавольвацца, агонь ўніз. мае сябры і мне. праз некаторы час сонечнае святло палегчаны лес, і мы паспяшаліся вярнуцца дадому. гэта было сапраўды страшна нават казаць пра гэта, але мае сябры, і я вырашыў не ісці ў лес больш у адзіночку і шумець там. таму што мы павінны паважаць прыроду і клапаціцца пра яго.

Дзень выдаўся цёплы, па-красавіцку прыпякала сонца,  але быў моцны вецер. ён гнаў па небе рэдкія белыя воблачкі ,  свістаў у яшчэ голых галінах прысад. дальнія хвойнікі былі зацягнуты шызай смугой. хутка падсыхалі дарогі, на пясчаных узгорках вецер ужо ўздымаў пыл, гнаў яго ў напоўненыя вясновай вадой лагчынкі. на вышэйшых мясцінах, дзе глеба падсыхала, аралі трактары. а з паўночнага боку хвойнікаў і ў глыбокіх ірвах яшчэ ляжаў чорны снег, спрасаваны вятрамі ,дзівосна парэзаны першымі веснавымі раўчукамі. саша не  рызыкнуў ісці ў такі час карацейшай дарогай і пайшоў па шляху да райцэнтра, а адтуль па чыгунцы. ісці было прыемна і лёгка. была хвіліна калі сашу  хацелася вярнуцца назад. але ён адчуваў,што ісці назад будзе цяжка, а яшчэ цяжэй будзе пасля. думкі пра жэню не дадуць яму нi  сну нi спакою, і ў сэрцы будзе расці пакутлівы смутак. ды і нельга спыняцца на паўдарозе. вунь ужо зусім недалёка лес. не  даходзячы да яго ,  трэба павярнуць па шляху направа, мінуць невялікі бор, што ўразаўся ў поле вузкай касой,  а там і ліпнікі. бор гэты прасвечваўся з краю ў край, бо навокал было шмат пачарнелых пнёў. надзвычай роўныя і высокія прыгажуні-сосны гойдаліся ад ветру, рыпелі і аднастойна, і ласкава шумелі сваімі верхавінамі (і. шамякін).