Зрабiць сказ з неразвiтага у развiты. вот сказ: ранiца.

У неразвітым сказе няма даданых членаў сказа, толькі граматычная аснова. У развітым - ёсць даданыя члены.

Зрабіць сказ развітым - значыць дапоўніць яго даданымі членамі. 

Напрыклад, так: 

Шэрая даждлівая раніца. 

У гэтым сказе акрамя дзейніка раніца ёсць яшчэ два азначэнні: шэрая і даждлівая. Таму ён развіты. 

 Некаторыя людзі забываюць наведваць сваіх бацько на тое , што яны вельмі занятыя. Не абавязкова прыязджаць да бацькоў для таго каб даведацца як яны жывуць, а можна прыехаць проста так, таму што сумуеш.Бацькі будуць рады вашаму прыезду. Паглядзіце ў вочы бацькам і вы пабачыце ў іх столькі шчасця!

Калі вы прыедзеце ў дом да бацькоў, вам там будзе спакойна, і вы разам з імі будзеце ўспамінаць ваша дзяцінства, смяяцца і жартаваць. І вам не захочацца адсюль з'язджаць. Ніколі не забывайце пра бацькоў .Без бацькоў вы не можаце жыць, калі іх няма побач. Ніхто не дасць савет, ніхто не дапаможа ў любой сітуацыі.

Наведвайце бацькоў пакуль яны жывыя!  

Зіма - цудоўная і казачная пара года. Прырода засынае, набывае загадкавасць, навеивает пачуцце казкі. Зімой прыгожа як у садзе, так і ў дварах, як у поле, так і на рэчцы, але прыгажэй за ўсе ў лесе!

Шпацыраваў я як-то раз раніцай. Ледзь вытаптаная, вузенькая, як быццам выстелена мяккім палатном сцяжынка, прывяла мяне ў лес. Гэта месца ніколі мяне не прыцягвала. Я проста не заўважаў у ім нічога асаблівага. Але гэтым раніцай яно было выдатным. Беласнежны снег ляжаў ўсюды: на галінках дрэў, якія стаялі нерухома, як быццам зачараваныя; на маленькіх круглых хмызняках, якія дзякуючы багаццю снегу былі падобныя на велізарныя снежныя камякі.

На роднай зямлі, пад якой спіць непробудным сном зяленая траўка, якая чакала вясновага цяпла. Усе заціхла. Нават вецер не хацеў псаваць гэтую цішыню. Я прайшоў крыху наперад і першы праменьчык ранішняга сонейка паказаўся ўдалечыні за соннымі дрэвамі. Я ішоў па лесе, і сэрца мае трымцела ад такога зачаравання. Беласнежны снег храбусцеў пад нагамі, гэты хруст мне вельмі падабаўся, я нават не ведаю чаму, але з самага дзяцінства гэты гук заўседы выяўляў ўва мне толькі пазітыўныя эмоцыі. Марозік щепал носік і шчочкі, шчыра вам прызнаюся, я крыху азяб, але дадому ісці не хацеў. Пачаў дзьмуць легкі ветрык. Ен надаў прыродзе бляску і арыгінальнасці. Струшивая з верхавін соснаў, дубоў, іў і кленаў точеные, маленькія беласнежныя сняжынкі.