Вучань запiсау пад дыктоуку сказы: як i штогот, вясна прышла у магутным шумi паводак, у серабрыстым звонi ручаёу, у не сцiханым пеннi жаваранкау, у шаукавiстым шапаценi первай зелянiны на пожнях. у дзесятым класе мая сяброука пачала складаць сваё партфолiо, бо была лiдэрам ва усiх школьных справах. цi дапусцiу ён памылкi у напiсаннi? калi дапусцiу, выпрауце ix i запiшыце сказы.

Як і штогод, вясна прыйшла ў магутным шуме паводак, у серабрыстым звоне ручаёў, у несціханых спевах жаваранкаў, у шаўкавістым шапаценні першай зеляніны на пожнях.

У дзясятым класе мая сяброўка пачала складаць сваё партфоліа, бо была лідарам ва ўсіх школьных справах.

Первое упоминание о строительстве замка датируется 1551 годом и приписывается Николаю Радзивиллу Чёрному. В 1580-х годах при Николае Радзивилле Сиротке замок был перестроен и представлял собой прямоугольник примерно 170 на 120 метров с несколькими тайными входами-выходами. Согласно размещенной над входом во дворец закладной плите, начата перестройка была 7 мая 1583 года.

Во время русско-польской войны замок выдержал осады русских войск, бравших штурмом сам Несвиж, в 1654 и 1659 годах.

В 1706 году во время Северной войны замок был захвачен шведскими войсками и превращён в военный бастион, многое в замке было разрушено. Только в конце 1720-х гг. началась реконструкция, а в 1740 году построена дворцовая часовня.

В 1792 году во время войны против польских конфедератов замок сдался русским отрядам под командованием И. Е. Ферзена и Л. Л. Беннигсена.

В 1812 году владелец замка Доминик Иероним Радзивилл выступил на стороне французской армии, после чего вынужден был бежать. Только в 1860-х гг. замок вернулся к Радзивиллам, после чего началось его расширение и строительство собственно комплекса: Замковый парк, Старый парк, Японский сад, Новый парк, Английский парк. Общая площадь всего комплекса к 1939 году составляла около 90 гектаров.

28 июня 1941 г. в замке располагался штаб немецкой 2-й танковой группы генерала Гудериана.

Цiхан Пратасаiцкi i Iван Лiпскi -- людзi духоуна аблiнава ныя. Яны нецiкавыя i як чалавечыя iндывiдуальнасцi. У iх характарыстыках падкрэслена адно: яны упарта трымаюцца за шляхецтва, нават ставяць пад пагрозу шчасце сваiх дзяцей Грышкi i Марысi. Больш разнабакова паказаны Харытон Куторга. Гэта бывалы, нават "пiсьменны чалавек". Ён не паузбалены пачуцця гумару, досцiпу. Куторга выдае сябе за чалавека свецкага з далiкатнымi манерамi. Ён пры сустрэчы з жанчынамi цалуе iм ручкi, умее спяваць любоуныя рамансы, хiтрэйшы за астатнiх. Маючы 60-i гадовы, ён сватаецца да 17-гадовай Марысi, згаджаецца нават "крыва прысягнуць” супраць Лiпскага, каб Пратасавiцкiя аддалi за яго дачку. Але стары залетнiк трапляе у недарэчнае становiшча. Яго заляцаннi з пагардай адхiляе Марыся.

Кручкоу, якi прыязджае на разгляд справы Лiпскага i Пратасавiцкага, паводзiць сабе нахабным чынам, дзейнiчае ад iмя "найяснейшай кароны", увесь час на "усемiлайсцiвейшыя царскiя указы". Паводзiны Кручкова сярод шляхты -- з'едлiвая пародыя на правасуддзе. Не паспеу ён пачаць "разбiрацельства", а ужо гучыць яго загад, каб шляхта несла хабар. Кручкоу добра ведае натуру цемнай шляхты i упэунены, што кожны вытрасе кашалёк, каб не быць бiтым лазой. Нахабству i цынiзму Кручкова няма межау. Ён так вольна адчувае сябе сярод цемнай, запалоханай яго прыгаворамi i штрафамi шляхты што не лiчыць патрэбным захоуваць нават знешнюю форму правасуддзя. Ён аб'яуляе вiнаватым тых, хто нi якiх адносiн да справы не мае.

У знешнiм аблiччы Кручкова вiдаць камiчнае завастрэнне. Аутар звяртае увагу на яго доугiя вусы. Кручкоу -- вобраз гратэскавы . У iм сабрана самае характэрнае для царскага чыноунiцтва. Марцiнкевiч сiмпатызуе асобным прадстаунiкам шляхты -- якiя менш "хварэюць на шляхецтва". Гэта Грышка i Марыся. Вышэй за усе яны ставяць свае шчасце, свае пачуццi. Грышка i Марыся – станоучыя героi камедыi. Яны пратэстуюць супраць устарэлых поглядау i звычаяу. Маладыя людзi успрымаюць недарэчнасць старых саслоуных традыцый не столькi разумам колькi сэрцам. Яны яшчэ не узнiмаюцца да усвядомленага пратэсту супраць аджыушых форм жыцця. Свае шчасце хочуць уладзiць з дапамогай станавого прыстава якога задобрываюць хабарам.

Мова персанажа п'есы вельмi разнастайная. Напрыклад, мова Кручкрва не звычайная таму, што ён карыстаецца выразамi, запазычанымi з судовых дакументау: "лiчнасць падвергнецца апаснасцi", "гэта угалоунае прыступленне, Сiбiрам пахне” i г. д. У мове Куторгi нямала трапных выказванняу, ён часта ужывае народныя прыказкi i прымаукi: "не цяпер, то у чацвер", "як чорта з балота", "даганяючы не нацалуешся". Цiхан Пратасавiцкi, дык той зусiм грубым чалавекам здаецца, калi гаворыць свае любiмыя словы: "хрэн табе у вочы", "чортау сына” (пра Грiшку) , "сабака” (пра Лiпскага) . Разам з тым, мова шляхты вельмi багатая на вострыя i дасцiпныя народныя вобразы: "здаровы, як рыжыкi баровы". Праз мову драматург перадае iх характары i настрой. Калi узлаваны i занiжаны прыездам Кручкова Пратасавiцкi пачынае гаварыць са сваёй жонкай цi дачкой, то мова яго становiцца грубай i рэзкай, але яна становiцца лаготнай i льсцiвай, калi яму даводзiцца гаварыць з "найяснейшай каронай” Кручковым. А з такiмi "далiкатнымi людзьмi", як Куторга, Пратасавiцкi стараецца гаварыць шляхецкай далiкатнай мовай, якой, на яго думку, належыць гаварыць людзям шляхетскага стану.