Уставиць у прыказки патрэбныя словы, якия з'яуляюцца назвами частак мауленчага апарату знаешь ты только, што з у

Знаешь ты толькі, што з пустога ў парожняе пераліваць

Сумленне-гэта маральнасць, мараль, справядлівасьць, дабро, прыстойнасць, сумленнасць. Прыслухоўваючыся да яе, чалавек будзе ісці па правільным шляху, развівацца, удасканальвацца. Яго жыццё не будуць абцяжарваць дрэнныя ўчынкі, якія нікому не дзьмуць свабодна дыхаць і радавацца жыццю. Таму так важна на працягу ўсяго свой жыцця прыслухоўвацца да таго, што кажа сумленне, і не забываць пра тое, што яно заўсёды з табой. Сумленне ва ўсіх такое рознае. У каго-то яна схаваная далёка-далёка, што чалавеку часам нялегка адразу-нешта выявіць. У каго-то яно чыстае. А што ў мяне з сумленнем?Ёсць ці ўвогуле яно ў мяне? Я вырашыў праверыць сябе. Вось ем на перапынку булачку, да мяне падыходзіць мой таварыш і кажа, што сёння грошы на абед ён забыўся дома.Але я адвярнуўся ад яго і працягваю есці булку, не звяртаючы ўвагу на яго. Настаўніца папрасіла мяне падзяжурыць каля яе стала, каб дзеці нічога не чапалі і не бралі яе рэчы,я пастаяў трохі і потым пайшоў,стаміўся дзяжурыць, а ў Ніны Васільеўны зніклі ручкі і падручнік з яе стала. У двары хлапчукі мучалі котку, але я так хацеў засесці за кампутар, што мне бяла не да іх прайшоў міма і толькі ўздыхнуў. Мама патэлефанавала і спытала, ці выканаў я урокі. Я пачухаў патыліцу і схлусіў, каб не сварылася, а то яшчэ гуляць не пусце.Сказаў, што даўно ўжо зрабіў. І яна адказала ўзрадаваная мне, што я магу пайсці пагуляць на вуліцы.

Увечары я лег спаць,але мяне мучыў пытанне:”Сумленны я чалавек?” Тады я вырашыў спытаць маму.Яна цяжка ўздыхнула, праглядаючы мае сшыткі і адказала:”Ведаеш, сумленне ў цябе ёсць, толькі ты яе яшчэ не пабудзіў, задрамала ояно. Не хоча прачнуцца, вось і ты стаў падманваць, і што абяцаеш, не робіш.

І тут я задумаўся, сумленне – гэта усё маё жыццё. І яго трэба пражыць прыгожа, вось я і вырашыў па жыцці быць сумленным.

Касманаўт вяртаецца на Зямлю са свайго апошняга падарожжа. У якасці падарунка яму камандзір прапаноўвае заляцець на маленечкую планету на краі Галактыкі, дзе касманаўт заўсёды хацеў пабываць. На планеце не было нічога, акрамя нейкіх шароў у паветры. Касманаўты прыхапілі з сабою два. У час падарожжа адзін з шарыкаў стаў змяінаю галавою і на беларускай мове сказаў, што яны - змеегалоўнікі, якія ўмеюць мяняць форму і хутка разумеюць чужую мову, што яна - старая і не даляціць, а другі - яе сын. Яна папрасіла не рабіць сыну нічога кепскага і адпусціць па прыбыцці на Зямлю. Маці хутка памерла. А сына на Зямлі касманаўты адпусцілі, і ён стаў раслінай. Касманаўт назваў яе змеегалоўнік Руйша, і з часам яе занеслі ў Чырвоную кнігу.