(34б) надо немного сократить текст не убирать предложения, а немного их изменять 1)яна прыходзіла да нас на другі дзень майго прыезду ў вёску. садзілася на лаўку, цяжка ўздыхала и пазіраючы на мяне, пыталася, ці не пачуў я чаго пра яе сына. каб вы толькі ведалі, як няёмка было мне перад гэтай старой! я гатовы быў праваліцца скрозь зямлю, абы толькі не бачыць яе, абы не чуць кожны раз аднаго і таго ж пытання. сына яе, пятнаццацігадовага хлапца, міцю, у час вайны вывезлі ў нямеччыну, і ён адтуль не вярнуўся. старая аднекуль узяла сабе ў галаву, надумала, што я чалавек граматны і, калі паклапачуся як след, магу даведацца, дзе цяпер яе сын. што ён жыве — яна ў гэтым аніколечкі не сумнявалася. і ніяк не магла зразумець, чаму ён маўчыць, не дае аб сабе нікому почуту. 2) — нешта замінае яму, інакш ён адазваўся б, — звычайна казала яна. 3)я, вядома, з дарагой душой быў бы рад , але, як назло, як толькі выязджаў з вёскі, у штодзённай мітусні і клопаце забываўся на старой. 4)так было некалькі год. 5)і вось, прыехаўшы зноў дадому, я на другі ж дзень адчуў, што ад- пачынак мой ідзе не так, як усе ранейшыя леты, што мне нешта рупіць, нечага не хапае. я блукаў па знаёмых з маленства мясцінах, гутарыў з бацькамі, знаёмымі, сябрамі і ўсё роўна адчуваў на душы нейкі неспакой. «не тое, нешта ўсё не тое», — увесь час здавалася мне. і аднойчы я здагадаўся, у чым прычына такога майго настрою: ды гэта ж да мяне не прыйшла тая бабулька, што прыходзіла заўсёды. 6) я спытаўся ў маці, што са старою, чаму яна, як бывала, не наведалася да нас. і пачуў: яе няма ўжо на белым свеце. 7)і амаль у тую ж хвіліну я падумаў, што ў нечым вельмі вінаваты перад гэтай бабулькай. і гэтага ўжо нельга нічым паправіць. 8) у горад я паехаў з прыкрасцю на душы. і яна, гэтая прыкрасць, не пакінула мяне ні праз дзень, ні праз два. не пакідае і сёння.

Яна прыходзіла да нас на другі дзень майго прыезду ў вёску. Садзілася на лаўку, уздыхала і пыталася, ці не пачуў я чаго пра яе сына. Каб вы толькі ведалі, як няёмка было мне! Я гатовы быў праваліцца скрозь зямлю, абы не бачыць яе, не чуць кожны раз аднаго і таго ж пытання. Сына яе, пятнаццацігадовага Міцю, у час вайны вывезлі ў Нямеччыну, і адтуль ён не вярнуўся. Старая аднекуль узяла сабе ў галаву, што я чалавек граматны і, калі паклапачуся, магу даведацца, дзе цяпер яе сын. Яна не сумнявалася, што ён жыве, і не магла зразумець, чаму ён не дае аб сабе нікому почуту. Жанчына звычайна казала, што нешта замінае яму, інакш адазваўся б.
Я, вядома, быў бы рад памагчы, але ў штодзённай мітусні забываўся на старой.
Так было некалькі год.
І вось, прыехаўшы зноў дадому, я на другі ж дзень адчуў, што адпачынак мой ідзе не так, як усе ранейшыя леты, што мне нечага не хапае. Я блукаў па знаёмых з маленства мясцінах, гутарыў з бацькамі, знаёмымі, сябрамі, але ўсё роўна адчуваў на душы нейкі неспакой. Увесь час мне здавалася, што нешта не тое. І аднойчы я здагадаўся, у чым прычына такога настрою: да мяне не прыйшла тая бабулька, што прыходзіла заўсёды.
Я спытаўся ў маці, што са старою, чаму яна не наведалася да нас. І пачуў, што няма яе ўжо на белым свеце.
І ў тую ж хвіліну я падумаў, што ў нечым вінаваты перад гэтай бабулькай. І гэтага ўжо не паправіць.
У горад я паехаў з прыкрасцю на душы. Гэтая прыкрасць не пакідае мяне і сёння.

                                                                 Творца кнігі - аўтар, творца яе лёсу - народ.
                                                                                                                        Віктар Гюго

Тэлебачэнне і камп'ютар вашлі ў наша жыццё вельмі трывала. Мы карыстуемся імі кожны дзень і не ўяўляем наша жыццё без гэтых цудаў тэхнікі. Тэлебачэнне дапамагае нам пазбавіцца ад нуды, а камп'ютар дае нам магчымасць увайсці ў міравую павуціну - Інтэрнэт. Але кніга заўсёды дапамагала чалавеку, яна давала яму савет ў складаную хвіліну, таксама дапамагала правесці час добра, без нуды. Ці патрэбна кніга ў век тэлебачання і камп'ютара? Кожны адкажа на гэтае пытанне па-рознаму, але камп'ютары, тэлевізары - гэта тэхніка, яна ў любы момант можа зламацца, а кніга заўсёды будзе побач.

Рамантызм – надзвычай важны этап у развіцці культуры, гэта сапраўдная рэвалюцыя ў мастацтве, не толькі ў літаратуры. Рамантыкі падпарадкавалі сабе тэатр, жывапіс, музыку, філасофію, многія гуманітарныя навукі. А ў літаратуры тэмп развіцця надзвычай паскорыўся, новыя плыні і напрамкі ўзнікалі і развіваліся нават за месяцы. Як ні ў адну іншую эпоху, літаратура рамантызму звязана з філасофіяй. Рамантыкі сцвярджалі веру ў панаванне духоўнага пачатку ў жыцці, падпарадкаванне матэрыі духу.
Адным з выдатных пісьменнікаў-рамантыкаў быў Ян Баршчэўскі. Вяршыняй творчасці пісьменніка стала кніга "Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях". Яна складаецца з чатырнаццаці апавяданняў міфалагічна-фальклорнага зместу, сюжэты якіх скаладаюць аповеды падарожнікаў у доме шляхціца Завальні падчас доўгіх зімовых вечароў. Усе апавяданні глыбока павучальныя і ў той жа час займальныя.
Найбольш цікавыя апавяданні "Плачка" і "Сын Буры". "Плачка" - адно з самых незвычайных апавяданняў кнігі. У гэтай гісторыі апісваецца незвычайная прыгожая кабета, якая з'яўляецца ў пакінутых дамах, у пустых касцёлах і на руінах. На яе вачах заўсёды блішчэлі слёзы, з-за таго людзі называлі яе Плачкай. Вобраз Плачкі сымвалізуе, што ў чалавека на першым месце павінны быць не матэрыальныя, а духоўныя каштоўнасці. Яна плача, бо іх, каштоўнасці, не бачаць, не разумеюць, ганяюцца за ўяўным, несапраўдным.
У апавяданні "Сын Буры" сляпы Францішак расказвае пра сваю сустрэчу з дзіўным пілігрымам, які назваў сябе Сынам Буры. У час буры гэты чалавек не хаваўся ад дажджу і ветру. Сын Буры расказаў, як некалі каля беднай хаціны сваіх бацькоў спаткаў Плачку, апранутую ў сукенку вясёлкавых колераў і з кветкамі на галаве. Плачка паказала юнаку далёкі свет, над якім пад аблакамі кружылі арлы. Хлопе вырашыў пабачыць, што дзеецца на свеце, і з таго часу блукае па зямлі. Сын Буры - чалавек, апантаны вечнай прагай творчасці, пошуку ісціны, пазнання, дзеяння.
Вобразы Плачкі і Сына Буры арыгінальны і не сустракаюцца ў іншых славянскіх літаратурах. Кніга "Шляхціц Завальня" ўздымае перш за ўсё маральна-этычныя праблемы. Але паўстаюць яны ў цікавых міфалагічных вобразах.