Нужна биография, писателя янки купала, якуба коласа можно и других !

[править | править вики-текст]Могила Коласа на Военном кладбище Минска.

Родился 22 октября (3 ноября) 1882 года в деревне Акинчицы (теперь территория города Столбцы Столбцовского района Минской областиБелоруссии), в семье лесника Михаила (Михася) Мицкевича.

Окончил народную школу, в 1902 году — Несвижскую учительскую семинарию. Работал учителем на Пинщине (1902—1906). В 1906 году первая публикация — стихотворение «Край родимый» в белорусской газете «Наша доля». За участие в организации нелегального учительского съезда был приговорён к заключению, которое отбывал в минской тюрьме (1908—1911). В 1912—1914 годах учительствовал в Пинске, здесь у него родился его старший сын Даниил, который впоследствии стал создателем и первым директором музея своего отца. В 1915 году эвакуировался вместе с семьёй в Подмосковье, работал учителем в Дмитровском уезде. В этом же году мобилизован в армию. После демобилизации (1918) работал учителем в городе Обоянь Курской губернии.

В мае 1921 года переехал в Минск. В дальнейшем занимался творческой и научной деятельностью (являлся одним из редакторов академического «Русско-белорусского словаря» (1953)).

Академик (1928), с 1929 года — вице-президент Академии наук БССР, депутат ВС БССР (1938—1956) и ВС СССР (1946—1956), председатель Белорусского республиканского комитета защиты мира.

Якуб Колас умер 13 августа 1956 года. Похоронен на Военном кладбище в Минске[2].

Кали я прачытал гэтыя 2 верша, яны мне спадабались. Не цяжка было б зразумець што яны адносяцца да пейзажнай лирыки. У вершы максима багдановича аписваецца рырода зимы. А у вершы Уильяма Шекспира аписваецца так сама прырода зимы и кветки , якия пытаюцца выкарабкацца з пад снега. У адным и другим вершы есць эпитэты, напрыклад у першам вершы: шпаркая  крыница, зимовая нуда, магутная, жывучая вада, легки змрок.У другим вершы: мастак цудоуны, незраунаны час, дзивы дзиуныя и инш. Прысутницаюсь и вобразы симвалы, напрыклад у першым вершым вершы: крыница, нуда, вада, нуда. У другим вершы: кветки, листки, снег, прасцяг, крыница. Есць и свая асабовая рыфма, напрыклад у першым вершы у першых 4 строфах першы радок рыфмуецца з апошним, а други з трэцим, так сама и у других 4 строфах.Але у перадапошним радкуи у апошним рыфмуецца тольки першыя 2 радки. У другим вершы рыфма иншая, напрыклад у першых трох строфах першы радок рыфмуецца з трэцим, а други з чацвертым. Гэтая рыфма прыдае твроу больш плауна гучаць. Можна яшчэ зауважыць што есць адная думка верша, гэта думка перадаць усю прыгажосць зимы. Мне больш спадабауся верш , сваёй рыфмай, сэнсам, думкай и эпитэтами)

мова з'яўляецца найважнейшым адлюстраваннем культуры народа і чалавека як адзінкі. менавіта мова отпределяет принадлежнойсть да той ці іншай культуры. менавіта культура опрелдеяет ўзровень жыцця человека. уровень культуры залежыць у той ці іншай ступені ад мовы як сродку перадачы культуры. менавита таму так важна ведаць родную мову. бо менавіта яна зяуляецца найважнейшым носьбітам менавіта тваёй культуры. але ў сучасным свеце вельмі складанай адшукаць культуру народа якая ня пераймала опыт іншых народаў. так і мову. як і культура мова заўсёды поддвергается працэсу ассимеляции. так пад цяжарам гістарычных падзей і сфармаваўся беларуская мова. ў адзін час ён быў дзяржаўнай мовай на якім падпісваліся важнейшыя дакументы княства, а ў іншы час яго забаранялі, называлі мяшчанскім мовай, а часам і казали, што мова з'яўляецца самай гучным мовай еўропы. але як бы там нибыло, яна засталася. ў 90-х быў росквіт сучаснай беларускай мовы. зараз на жаль на роднай мове ў Беларусі мала хто размауляе. і многія яе нават саромеюцца. што сведчыць пра нізкі ўзровень культуры і самоиндификации беларускага народа. наша мова патрабуе дапамогі ў адраджэння ад нас жа саміх. але госолоса гэтага сучасныя беларусы не чуюць ці не хочуць чуць. а  на гэтай мове спявалі "Песняры", пісаў Брыль, Коласа, Міцкевіч і іншыя. менавита ў беларусі пісаў Шагал, выкладаў Малевіч. менавіта за беларусь змагаўся Тадэвуш Касцюшка, менавіта за беларусь і беларускую мову змагаўся Кастусь Каліноўскі. і менавіта мы ў адказе за тое што будзе далей з нашай мовай і культурай у далейшым. менавіта пра нас і тое што мы зрабілі для культуры будуць пісаць праўнукі ў творах і чытаць у падручниках па гісторыі.а што менавіта яны будуць чытаць, залежыцьі толькі ад нас