Чыёй ручкай ты пішаш? как подчеркнуть як член сказа

- - - - - — =
Надеюсь понятно

У свеце чалавек не адзінокі, яго акружаць іншыя людзі. Ёсць бацькі, якія аб ім клапоцяцца, сваякі, браты і сёстры. А яшчэ ў чалавека ёсць сябры. І як выдатна, калі яны сапраўдныя! Каго ж можна назваць сапраўдным сябрам? Я лічу, што гэта чалавек, які заўсёды гатовы прыйсці табе на дапамогу, выручыць з любой бяды. Нездарма народная мудрасць абвяшчае: “Сябар пазнаецца ў бядзе”. Але я лічу, што сябар пазнаецца яшчэ і ў радасці. Сапраўдны сябар можа шчыра парадавацца тваім поспехам, дасягненням. Ён ніколі не будзе зайздросціць, бо зайздрасць – гэта вельмі дрэннае якасць характару. Зайздрасць не толькі разбурае самога чалавека, але і робіць балюча людзям, якія яго атачаюць. Я перакананы, што сапраўдная сяброўства можа быць толькі паміж роўнымі людзьмі. Гэта зусім не азначае, што ў іх павінна быць аднолькавая колькасць матэрыяльных даброт. Я кажу аб тым, што ў сяброўстве няма месца суперніцтва. Сапраўдны сябар заўседы паважае тваё меркаванне. Вядома ж, ён не павінен падзяляць усе твае погляды, бо кожны чалавек мае права на ўласны пункт гледжання. Мне здаецца, што сапраўдны сябар гэта той, хто можа адкрыта паказаць на твае недахопы, дапамагчы ад іх пазбавіцца. Сапраўдных сяброў не бывае шмат. Народная мудрасць гаворыць: “Няма сябра – шукай, а знайшоў – беражы”. Здараецца так, што за ўсе жыццё чалавек не знаходзіць сапраўдных сяброў. Я думаю, што вінаваты ён сам. Сябраваць трэба вучыцца з самага дзяцінства. Сяброўства – бясцэнная рэч на зямлі, яе нельга купіць, яе можна зарабіць сіламі сваей душы. Мая жыцце толькі пачынаецца. У мяне, вядома ж, ёсць знаемыя, з якімі я маю зносіны, але сапраўдны сябар ўсяго адзін. Яго клічуць Ілля. На жаль, ён пераехаў жыць у іншы горад, як гэта часта здараецца ў сем’ях вайскоўцаў. Але хоць мы далёка адзін ад аднаго, мы працягваем размаўляць. Бо для сапраўднага сяброўства няма межаў часу і прасторы, яно жыве ў нашым серцы.Каб не было сапраўднага сяброўства, то ва ўсім свеце панавалі пагром і вайна. Але сапраўднае сяброўства ў цяперашні час рэдкая з’ява. Можна здавацца лепшым сябрам, але не быць ім. Сапраўднае сяброўства – гэта, перш за ўсе, упэўненасць у тым, што чалавек, якога ты лічыш сваім сябрам, не пакіне і не здрадзіць ў цяжкую хвіліну, будзе трымаць у таямніцы тое, што ты яму сказаў. Вось гэта самае галоўнае ў сапраўдным сяброўстве для мяне! Сапраўдны сябар ніколі не параіць нічога дрэннага, і будзе старацца зрабіць усе, каб табе было лепей. Так, на зямлі заўсёды знойдзецца той, каго можна будзе назваць сапраўдным сябрам. На ўсей працягласці твайго жыцця вы разам будзеце пераадольваць цяжкія перашкоды на вашым шляху, будзеце ўсе рабіць разам. Сапраўдны сябар – гэта назаўсёды, каб ні здарылася! Нават калі вас разлучыць лёс, то на сэрцы застануцца прыемныя ўспаміны аб гэтым чалавеку!

Спорт – это не просто вид физической активности. Это тяжелый путь, которому люди посвящают всю свою жизнь. Недаром поется в известной песне: "Трус не играет в хоккей!" В полной мере это относится и к другим видам спорта, особенно олимпийским. С раннего детства мальчики и девочки начинают прокладывать себе дорогу в большой спорт. Их ждут лишения, тяжелые и легкие травмы, изнурительные и регулярные тренировки, строгая диета и другие ограничения. У них практически не остается времени на полноценный отдых и развлечения. Их друзья и окружение – это тренер и другие спортсмены, а образ жизни – строгий спортивный режим.

Особенно тяжело дается тернистый путь к пьедесталу хрупким девушкам. Вызывают восхищение: Светлана Хоркина, Альбина Ахатова, Светлана Журова, Ирина Слуцкая, Татьяна Навка и другие. Но моя самая любимая спортсменка – Елена Исинбаева. Удивительно как эта красивая девушка умеет управляться с шестом и так грациозно, высоко прыгать, оставляя позади соперниц. Елена двукратная олимпийская чемпионка. Неоднократная победительница мировых и европейских состязаний. Она удостоена звания – Заслуженный мастер спорта России. Елене давались такие высоты, которые ранее были непокоренными. Она установила не один рекорд.

Родилась Исинбаева в простой семье в Волгограде. Мама была оператором в котельной, а папа – слесарь-механик. Родители отдали обеих своих дочерей в спортивную школу для занятий гимнастикой. Елене тогда только исполнилось 5 лет, а сестра Инна была еще младше. У семьи не было финансовых средств на лучшего тренера и дорогой спортивный инвентарь. Однако, благодаря упорству и труду самой дочери, она смогла вырасти в олимпийского чемпиона, стать выдающимся спортсменом. Большой вклад внес и тренер, который увидев в девочке задатки, направил ее на занятия легкой атлетикой. Мало кто решится на то, чтобы поменять вид спорта в подростковом возрасте. В 15 лет уже сложившийся спортсмен, но Елене хватило воли и решительности, чтобы начать обучение почти со старта. Уже тогда она грезила спортивной карьерой и понимала, что в гимнастике большого будущего у неё не будет.
После выступлений на Олимпиаде, какое-то время Елена была инструктором по лёгкой атлетике Центрального спортивного клуба Армии и даже заслужила звание майора.

Ради рождения долгожданного ребенка – дочери Евы, Елена на какое-то время отказалась от спортивной карьеры. Но, думаю, это ненадолго. Уже сейчас она иногда появляется в качестве члена жюри на различных телевизионных шоу, связанных со спортом. Я восхищаюсь этим человеком и стараюсь брать с Елены пример.